Nakupenda Tanzania.

Jambo, mambo, habari, Shikamoo, lieve rafiki's!

En welkom bij mijn laatste blog. (Mijn laatste dagen in Tanzania.)

Vrijdag.

Vandaag stonden we al vroeg op om naar het schooltje te gaan. De allerlaatste dag. Het afscheid.

We liepen dus naar de grote weg, namen de dalla en lieten ons afzetten bij de bekende halte (stendidogo). Liepen weer de bekende weg. Naar het schooltje. Vandaag in een flinke stortbui. Maar ik wilde niet te lang wachten. Doorweekt kwamen we aan op het schooltje. Sportdag! Zoals elke vrijdag. De kinderen zaten al in de klaslokalen in hun sportkleding. Zoals afgesproken (elke dag na school, ivm mogelijke regenbuien in de nacht en overdag als het begint te regenen) hadden ze het mandje van de schommel binnen opgeborgen.

Alleen de vier poten en het bovenstuk waren zichtbaar. En daar stonden onze namen. Deborah and Anne, Rosier family and friends. En aan de zijkanten. From the Netherlands. Wat een prachtig gezicht.

We hadden goede hoop dat de zon nog zou gaan schijnen zodat we samen met de kinderen op de schommel konden spelen.

We namen plaats in het klasje waar ik de meeste uren op het schooltje doorgebracht had. Bij teacher Sarah. De oudere kinderen van deze school. Voor de laatste keer die bekende vrolijke gezichtjes. Kinderen (van wie ik enkele weken geleden geen weet van het bestaan had) van wie ik bijna allemaal de namen ken nu. En nog een laatste keer goodmorning teacher Deborah. Waarop ik antwoordde: goodmorning children How are you? Waarop zij weer antwoordde: fine How are you? Waarop ik weer zei: I am fine thank you!

Eenmaal in de les vroeg teacher Sarah of ik vandaag de les wilde geven. En dat deed ik. Het hele alfabet. Fonetisch. A, B, C. (Wat ze uitspreken als AA, BOE, KOE) en de rest van de letters werden met volle borst door het lokaal geroepen. Ook door mij natuurlijk. (Ik voelde me inmiddels al helemaal in mijn element tijdens het lesgeven).

Iets wat ik vooraf nooit gedacht had. Ik ben zo'n persoon die kinderen op zich wel leuk vind. 1 of 2.. max 4. Maar hier, op dit schooltje, heb ik geleerd om echt het mooie in een klas met kinderen te gaan zien. Zo'n klein mensjes. Met een heel leven voor zich. Onschuldig. Puur. Met ieder z'n eigen persoonlijkheid. Met elk zijn of haar eigen behoeftes. Elk kind, dat op een andere manier benadert moet worden. Sommige extravert en anderen introvert. Maar allemaal kinderen. Kinderen met elk een andere achtergrond. Met elk een eigen verhaal. Een eigen kijk op de wereld. Kleine mensjes die nog over de kunst beschikken om het leven niet zo serieus te nemen. Lachen als ze iets leuk vinden. Huilen als ze ziek zijn of pijn voelen. En vooral zijn het kleine mensjes die heel dicht bij zichzelf blijven. Omdat dat is wat ze kennen. Wat ze willen en wie ze zijn. Zonder zich daarvoor te schamen. Elk kind.. prachtig en uniek.

Het weer werd beter en de zon brak door. Dus was het tijd om het mandje aan de schommel op te hangen.

Kort daarna kwamen beide klasjes naar buiten en hielpen we de kinderen op de schommel. Soms met 4 tegelijk soms met 5. Sommige kinderen vonden het geweldig, anderen waren bang. Nieuwsgierig. Dat waren ze allemaal eigenlijk wel.

Er werd nog druk geschommeld en ook de leraressen gingen ervoor. Ikzelf schommelde nog een tijdje met een aantal kinderen die om me heen in het mandje zaten. Toen was het tijd om afscheid te nemen. De laatste kinderen hadden nog hulp nodig bij het aantrekken van de schoenen.

Een deel van de kinderen vertrok richting de schoolbus die ze thuis af zou zetten. Een deel wachtte op het schoolplein tot ze opgehaald werden. Het gaf me een vreemd gevoel. De laatste keer Bye teacher Deborah. Een leeg schoolplein.

Mama Tesha vroeg ons om in het lokaal plaats te nemen waar de kinderen altijd thee drinken tijdens te pauze.

We zaten in een kring, mama Tesha, teacher frida, teacher winnie, teacher sarah, Anne, mam, Kimberley en ik.

Mama Tesha begon te vertellen. Hoe dankbaar ze god (mama Tesha is erg gelovig.) was dat hij mij naar Tanzania had gezonden. Wat het betekent had voor het schooltje, voor haar en de kinderen. Ook vertelde ze dat ze me nooit zal vergeten en dat ze hoopte dat ik gauw weer terug kwam. Ook winnie, frida en sarah spraken hun dank uit. Als bedankje hadden ze een mooie kanga (omslagdoek met mooie patronen en felle kleuren) gekocht. Niet alleen voor mij want ook mam en Kimberley kregen een kanga die teacher Frida om ons heen sloeg. Daar kwamen de tranen. Het overviel me behoorlijk. Al die lieve woorden. Van deze lieve mensen die ik hier heb leren kennen. Terwijl mijn ogen volliepen met tranen vroeg mama Tesha of ik misschien iets terug wilde zeggen.

En ja hoor. Gewikkeld in mijn mooie kanga, terwijl de tranen over mijn wangen rolde begon ik al stotterend te vertellen. Ik was vergeten hoe het was om te moeten huilen van blijdschap.

Ik had geen echte speech voorbereid en weet dus niet precies wat ik toen op die dag daadwerkelijk gezegd heb. Maar het begon met de mededeling dat mijn tranen happy tears waren. Ook volgde dat ik me welkom en op mijn gemak voelde, dat ik dankbaar was om eventjes deel uit te mogen maken van alle dingen die zich afspeelde op het schooltje en dat ik veel van de kinderen, het schooltje en alle mensen die ik daar had leren kennen en van Tanzania ben gaan houden.

Ik keek rond toen ik het vertelde en zag dat mam Kimberley en Anne ook de tranen in hun ogen hadden staan.

Ook mam en Kimberley bedankte de leraressen en mama Tesha omdat ze goed op me gelet hadden tijdens mijn vrijwilligerswerk.

Daarna was het tijd om echt afscheid te nemen. We spraken af om contact te blijven houden met elkaar. Voor we het schoolplein af liepen keek ik nog een keer achterom. Naar het lege schoolplein waar ik zoveel herinneringen gemaakt heb die ik de rest van mijn leven zal koesteren.

We besloten om na dit emotionele afscheid weer langs de Tanzanite experience te gaan in de hoop nog een mooie steen te kunnen kopen. We liepen van het schooltje naar clocktower, inmiddels een weg die ik al vele malen gelopen had. Eenmaal boven in het grote gebouw waar de stenen tentoongesteld werden vroegen we aan de vrouw die ons hartelijk ontving of de manager vandaag aanwezig was om ons de ruwe stenen voor de verkoop te laten zien. Ze zei dat ze eventjes zou bellen en hij was inderdaad aanwezig. We moest naar de overkant van de straat lopen en daar door een draaipoort langs de balie waar de beveiliging zat en kwamen terecht een een kamer waar twee niet bongo's (bongo is het woord voor een inlander/Tanzaniaan/niet mzungu.) zaten. Deze twee mannen leken naar mijn mening van Arabische afkomst te zijn.

We namen plaats aan de tafel en ik zag dat er camera's en televisieschermen hingen. Hier ergens zouden dus de stenen opgeborgen liggen. En ja hoor. Na een tijdje praten over de stenen en of we deze mee konden vervoeren naar Nederland (zonder certificaat of aan te kunnen tonen dat we handelaren waren) maakte de man achter zich een kluis open. Daaruit haalde hij verschillende zakjes met tanzanite. De ruwe tanzanite, de geslepen, in verschillende vormen, maten en kleuren. Van lichtblauw, lila naar paarsig of donkerblauw. Hoe donkerder de steen hoe duurder.

Na een tijdje kijken, vergelijken en het kiezen van een steen (mam een ruwe en ik een geslepen steen als souvenir voor mijn stenen verzamelaar thuis) konden we betalen. De prijs voor een stukje tanzanite is hoog. Dit komt natuurlijk omdat het over een aantal jaar niet meer te vinden is. Het is zeldzamer dan diamant en alleen hier in tanzania te vinden. Door dit alles dus wel de moeite waard om er een bepaald bedrag voor neer te leggen. Tevreden en met onze tanzanite goed opgeborgen verlieten we het gebouw. Terug naar de dalla en terug naar het appartementje.

Na eventjes relaxen besloten we om onze trouwe vriend kitaly (dit is de naam van de taxichauffeur) te bellen met de vraag of hij ons af kon zetten bij de chinees.

Het grote restaurant was vrijwel leeg. Bij de ingang stond wel vermeld dat de rotary club van arusha hier vaak at. Het moest dus wel lekker zijn. We keken op de kaart en bestelden. Ook werd me duidelijk dat hier in dit chinese restaurant niet gedaan werd aan het Tanzaniaanse Pole Pole gebeuren. Het eten stond, tot onze grote verbazing, binnen no time op tafel. Ik was in shock en zelfs mam en Kimberley keken er raar van op. Twee weken hier en je gaat helemaal mee in de Pole Pole vibe die hier hangt. Het eten was heerlijk en vooral heel erg veel. Veel meer dan we op konden. Gelukkig konden we de rest in laten pakken en mee nemen naar huis. Binnen no time zaten we weer in de taxi naar het appartement.

Ik sloot de dag af met een vreemd gevoel in mijn buik. Het afscheid op het schooltje viel toch wel zwaarder dan ik gedacht had. Nog maar eventjes en dan naar huis...

Zaterdag stonden we weer vroeg op voor onze laatste excursie, een wandeling rondom lake duluti en een bezoekje aan de lokale markt (tengeru market).

Het regende...

gek wel... de afgelopen dagen is er veel regen gevallen. Toen ik hier net kwam was dat niet zo. Stiekem is dat ook niet wat ik verwacht had van tanzania, of heel Afrika. Ik dacht alleen maar dat het hier stikheet zou zijn. Maar nu is het regenseizoen dan toch echt begonnen.

We werden opgehaald door de jeep door een jongen (de gids blijkbaar) die ik nog kende van het huis. Hij liep daar zo nu en dan binnen (zoals zoveel mensen). Ook was er een andere vrijwilliger bij hem die met ons mee ging tijdens deze excursie, een meisje van 16 die niet bij ons in het huis zat.

Ze deed vrijwilligerswerk in een weeshuis, iets buiten de stad. In het weeshuis had ze haar eigen kamer. Ze moest lange dagen werken. Les geven, helpen met het schoonmaken en opruimen en de kinderen in de avond helpen met huiswerk.

We vertrokken naar lake duluti.

Dit was het meer waar ik eerder met de meiden van het huis mijn geweldige kano middag gehad heb.

(Die dag voelde ik me niet lekker maar besloot ik toch mee te gaan. Het werd uiteindelijk een leuke dag, een warme dag. Met volop zon.)

Vandaag voel ik me goed maar is het weer niet om over naar huis te schrijven.

Toch begonnen we met de wandeling. Midden door de rimboe rond het meer.

Ik zag tijdens het wandelen (omdat ik vooral naar de grond keek omdat ik geen zin had in regen in mijn ogen) grote gaten in de grond. Ik vroeg na een tijdje aan de gids wat voor gaten dat waren. Hij zei dat hij vroeger toen hij klein was samen met zijn vrienden water in dit soort gaten liet lopen. Dan kwam er vaak een grote spin uit. Direct erna vroeg hij of ik dat wilde zien.

Ik bedankte hem vriendelijk (vanbinnen dacht ik. Heeeelllllll nooooo!! Kill it with fire, laten we deze rimboe afbranden) en we liepen verder.

Door de regen waren er vandaag helaas maar weinig dieren te zien in het bos, op een paar vogels na niets.

Doorweekt liepen we het rondje om lake duluti.

Na de wandeling gingen we door naar de tengeru markt. Dit is een markt waar de lokale bevolking etenswaren en kleding koopt en verkoopt. Tweedehands kleding. Kleding waarvan het leek dat wij Europeanen het in zakken schenken om naar de derde wereld te brengen. Ik kreeg er een naar gevoel van. De kleding die wij geven worden hier verkocht en dus heeft de lokale bevolking er nog niets aan. Want van hen wordt verwacht dat ze het kopen... (voor mij was het een soort bewijs dat, als je echt iets wilt beteken voor deze mensen, je beter zelf hierheen kunt komen om iets te doen dan geld sturen.)

Het was leuk om te zien zo'n lokale markt maar er was niet echt iets wat we graag hadden willen kopen en ook was alles, door de regen, een aardige modderpoel geworden. We waren hier dus snel uitgekeken. We reden terug richting kundayo en aten aan de overkant van de weg in een lokaal eettentje chips mayai.

Hierna hadden we nog tijd over en na overleg vond de gids het goed om ons naar de Masai markt te brengen (hier hadden we toch nog niet genoeg tijd doorgebracht ;) ). We reden weer de bekende weg naar de Masai markt en kochten weer een aantal leuke souveniertjes. Ongeveer twee uur later waren we hier klaar. Terwijl het weer wat opklaarde en een priester zijn longen uit zijn lijf zong en danste op de parkeerplaats stapte wij in de jeep.

We werden weer afgezet bij ons appartement.

Eenmaal daar aangekomen bespraken we wat we in de avond gingen doen. In viavia was in de avond Kingsnight. Een mzungu feest voor de Nederlanders om de verjaardag van onze koning te vieren. Mam en Kimberley waren moe en bleven thuis. Dus besloot ik om alleen (met de meiden uit het huis) te gaan.

(Sociaal als ik hier blijkbaar geworden ben had ik ook de gids van onze safari en de Italiaanse jongen die verderop in een appartementje zat uitgenodigd om naar viavia te komen. Hoe meer zielen hoe meer vreugd, dacht ik zo. Ook zou er deze avond geen entree betaald hoeven worden en zouden er Nederlandse hapjes zijn.)

Ik appte de meiden of ze er al waren. Dan zou ik namelijk alleen de taxi moeten pakken. 1 van de meiden was nog in het huis. We spraken over een uurtje af. Na het douchen, het eten van een bamisoepje en het regelen van een taxi was ik klaar om te gaan.

Viavia was minder druk dan ik gewend was. De mzungu's waren dus duidelijk in de minderheid. (Goh echt... je bent in tanzania Deborah. Wat verwacht je?). Het zag er wel oranje van de Nederlanders. (Oranje t-shirts, oranje hoedjes enz enz) Heel leuk, er lag haring, er stonden oranje rozen en Marco Borsato deed zijn best om iedereen duidelijk te maken dat we niet naar huis hoefde vannacht. Hoeraaaa! Gezellig. Want ik had nog lang geen zin om naar huis te gaan.

De gids van onze safari (zijn naam is Ezekiel) en de Italiaanse buurjongen waren er ook. Ezekiel vroeg wat de bad fish was. (Haring) en ik legde hem uit wat het was en hoe ze deze in Nederland eten. Aan zijn gezicht te zien dacht hij hetzelfde over haring als ik over ugali... brrr hij kreeg er duidelijk de rillingen van en zei dat het eruitzag alsof ze zo je keel in zouden kunnen zwemmen. Daar had hij wel een punt. Ik had nooit eerder erover nagedacht hoe haringen er eigenlijk uitzien. Maar het klopte. Glanzend en glibberig. Ook ik besloot om de haring over te slaan omdat het gewoon op schalen in de open lucht stond. Met de hitte hier in tanzania leek het me niet zo veilig om dit nu te eten.

Ik zong luid mee met mijn homie Marco en ook danste ik vrolijk in het rond terwijl Muziki (mijn nummer 1 tanzania hitje) door de luidsprekers klonk. Daar stond ik dan. Tussen de (op een enkeling na) Nederlanders. Dit gaf me toch wel een gek gevoel. Ik had op de meiden na, mam en Kimberley en het contact via de telefoon met het thuisfront al een tijdje geen mens meer Nederlands horen praten.

Na enkele uurtjes was het feestje wel afgelopen bij viavia. Maar de avond was nog jong en we besloten om een taxi te bellen om ons naar le patio te brengen.

We hadden geluk want de gids was met de jeep gekomen en wilde ons best wel eventjes afzetten bij le patio voor hij naar huis ging. (Zo'n jeep is best wel groot en we pasten er met gemak met zijn allen in. Onderweg zongen we vrolijk: ik heb een potje met vet.. en na ongeveer het 5e couplet kwamen we aan bij le patio).

Wat een avond. Eerst viavia en dan le patio. Een goede afsluiting bij de twee clubs waar ik de afgelopen weken geweest was met de meiden. Bij le patio was geen sprake van Nederlandse muziek of de vele mzungu's die bij viavia te vinden waren. Eigenlijk was het er vrij rustig en hadden we zeeën van ruimte om nog te dansen en te genieten van de rest van de nacht.

Het werd later (of vroeger, hangt er vanaf hoe je het bekijkt) en uiteindelijk bestelde we een taxi om ons naar huis te brengen. Ik naar kundayo apartments en de meiden naar het huis van mama mackrine.

Zondag.

Zondag was ik zo gaar van de avond daarvoor dat ik eigenlijk (op eten bij het restaurant na) voornamelijk sliep. Het is nu toch wel duidelijk dat ik de jongste niet meer ben (klaag klaag, huil huil. Haha).

Maandag was het toch echt tijd om onze koffers in te pakken. Ik besloot om nog een tas klaar te maken met spullen die achterliet voor de meiden van het huis. (Wat kleding en nog wat verzorgingsproducten) Deze zou ik dan in de avond naar het huis brengen en dan meteen afscheid van ze nemen. Rond middernacht zouden we opgehaald worden en naar het vliegtuig gebracht worden. We hadden dus toch nog een hele dag voor ons. En besloten om na het inpakken van de koffers nog even naar de Masai markt te gaan. (de mensen daar hebben veel geld aan ons verdient denk ik.. al die souveniertjes).

Ik kreeg een appje van de gids dat hij graag afscheid wilde nemen van mam Kimberley en mij. Hij kwam naar de Masai markt. Kimberley mam en ik kochten nog een aantal mooie dingetjes (ik ben verslaafd aan de handgemaakte sieraden die daar te koop zijn). Ik besloot dat ik toch graag een Masai doek wilde hebben om over mijn bed heen te leggen. Ik vroeg de gids wat de lokale prijs zou zijn voor zo'n doek en al snel bleek dat ik de mzungu prijs kreeg. Ook Kimberley wilde graag zo'n doek en we spraken af dat Ezekiel de doeken ergens anders zou kopen voor de lokale prijs. Hij zou deze dan in de avond bij ons komen brengen.

Na de Masai markt namen we hem mee uit lunchen bij fifi's als bedankje dat hij voor ons de masaidoeken zou halen. We besloten een milkshake te bestellen. Iets wat hij nog nooit gedronken had. (Toch wel vreemd. Bij ons heeft iedereen wel eens een milkshake gedronken).

Na de lunch gingen we weer terug naar ons appartement om ook de laatste dingetjes (wat we nog kochten op de Masai markt) in onze koffer op te bergen.

We besloten om in de avond bij het restaurant van het appartementencomplex te eten en daar te wachten op Ezekiel.

Na een tijdje kwam hij de doeken brengen. Hij had ze inderdaad voor de prijs gekregen wat de lokale bevolking ervoor geeft. We gaven hem een beeldje van een nijlpaard als bedankje en het geld wat Hij betaald had voor de doeken. We dronken en vertelde nog wat met hem en daarna namen we afscheid.

Mam Kimberley en ik liepen naar het huis van mama mackrines. Daar zaten de meiden (en de twee heren) al te wachten. Ik kreeg een kaart waarop ze allemaal een tekstje geschreven hadden en een flesje konyagi. Winnie (de kok van het huis) kwam ook nog gedag zeggen en moest bijna huilen. Ze knuffelde ons stevig en ging daarna terug de gebedsruimte in. (Het huis heeft een speciale kamer waar je jezelf eventjes in kan afzonderen om te bidden). We rookten met zijn allen nog een sigaretje buiten en dat was het dan. Na wat knuffels uitdelen en afscheid nemen verlieten we het huis.

Het werd al laat en het was al bijna tijd om te gaan. Kimberley en mam besloten om nog eventjes te gaan slapen. Ik zat alleen buiten en dacht na over de afgelopen 6 weken. Wat was de tijd omgevlogen. Wat had ik genoten. Geleerd, veel gezien en veel gedaan.

Voor ik het wist was het tijd om de koffer naar de ingang te rijden. Maar er was nog geen taxi. Ik belde Anika. Maar kreeg haar niet te pakken. Na een aantal keer proberen besloot ik om dan toch maar Emma te bellen. Ze nam niet op maar belde me kort erna terug. Ze zou frank (de taxichauffeur) bellen om te vragen waar hij bleef.

Gelukkig maar dat ik Emma gebeld had. Anika zat in het vliegtuig naar Nederland en had de verkeerde tijd doorgegeven waarop we opgehaald moesten worden. Gelukkig woonde frank in dezelfde wijk en hij werd dus uit bed gebeld door Emma.

Na ongeveer een kwartiertje wachten kwam hij aanrijden. De koffers werden ingeladen en we vertrokken richting het vliegveld.

Eenmaal daar aangekomen konden we inchecken en wachten tot we konden boarden. Kilimanjaro AirPort. Waar op dat moment verbouwingen plaatsvonden zag er anders uit dan wanneer ik aankwam 6 weken geleden. We zaten te wachten op een bankje toen er een stuk steen uit het plafond naar beneden viel. Bijna op mam. Ze besloot dus verderop te gaan zitten.

Na een tijdje wachten konden we het vliegtuig in. Een bijna leeg vliegtuig weer. Alle ruimte om te zitten. We stegen op. Dit was het dan.

Eigenlijk waren de paar laatste dagen een beetje vreemd voor me. Het idee om naar huis te gaan gaf me een vreemd gevoel, een naar gevoel en ik werd er een beetje verdrietig van. En nu was het dan echt zo ver. Mijn grote avontuur was voorbij. Zo zwevend in de lucht kwam dat besef en moest ik wel een beetje huilen.

Gek toch wel. Zes weken lijkt zo kort. Ik bedoel... wat zijn zes weken nu op een heel mensenleven. Maar wat er in zes weken allemaal kan gebeuren is ongelofelijk. Ik heb zoveel gezien hier, zoveel geleerd, zoveel meegemaakt. Over andere culturen, andere levensstijlen, mezelf en andere mensen.

En wat ben ik daarvan gaan houden. Van die lieve kleine kinderen op het schooltje. De mensen die ik heb leren kennen, de leraressen, mama Tesha, Mussa, de mensen in het huis, de meiden. Ik ben zelfs gaan houden van de Pole Pole levensstijl die ze hier hebben. Slowly slowly.

In Tanzania is het leven anders dan in Nederland. Maar ook dat werkt. Ik heb gezien en ervaren dat ik veel minder luxe nodig heb dan ik dacht. De avonden zonder stroom, het douchen onder een ijskoud klein straaltje, met twintig mensen in een dalla dalla gepropt worden, het geduld leren opbrengen wanneer iets lang duurt, of als je lang moet wachten, het communiceren met kinderen die een andere taal spreken, het mens zijn, zonder het hebben van de luxe dingen die het leven makkelijker maken in Nederland. Het niet vooruit plannen. Maar per dag zien wat het je brengt.

Ik ging om vrijwilligerswerk te doen. Om te helpen. Om iets goeds te doen voor de medemens. Om verschil te maken. Om de wereld een klein beetje beter te maken. Om bepaalde angsten van mezelf te overwinnen.

En uiteindelijk gebeurde dat ook. Ik kwam erachter dat het juist iets goeds voor mij deed. Dat het mij geholpen heeft om daar te zijn. Dat ik niet bang hoef te zijn om nieuwe mensen te leren kennen. Om te zien hoe ik ben en wie ik ben buiten mijn comfort zone. Zonder mijn vrienden en familie om me heen. Ik heb voor mezelf bewezen dat ik meer kan dan ik dacht. (Zoals de weg terug vinden toen ik tijdens een van de eerste dagen hier verdwaalde.)

Ik heb dit laatste verhaal lang voor me uit geschoven. Ik ben inmiddels alweer een hele tijd thuis en ook hier is er veel veranderd sinds ik terug ben. Ik moet nog steeds wennen aan het hier zijn. Hoe gek dat misschien ook klinkt. Pole Pole is iets wat hier niet bestaat maar ik pas het elke dag nog zoveel mogelijk toe. Als ik over straat loop en iemand met een rollator me inhaalt bijvoorbeeld. Haha.

Ik heb een behoorlijke cultuurshock denk ik. Een omgekeerde cultuurshock.

Ze zeggen wel eens, home is where the heart is. Maar mijn hart kan op meerdere plekken in de wereld een thuis hebben blijkt nu.

Tanzania, wat ben je mooi en wat ben ik van je gaan houden. Met je warme weer en regenbuien, met je landschap, je cultuur. Je dieren en je mensen. Asante sana! voor alles wat je me gegeven en geleerd hebt.

Wanneer het kan, zie je me terug.

Lieve rafiki's. Vandaag is het 9juli. Ik ben al twee maanden thuis. Maar voor het gemak verander ik de datum op deze site, zodat jullie weten wanneer dit verhaal zich afgespeeld heeft. Bedankt voor het volgen en lezen van mijn verhalen. Ik heb genoten van deze reis en ik hoop dat jullie plezier hebben gehad met het lezen van mijn verhalen.

Hakuna matata.

Veel liefs.

Deborah.

Hutspot. Schommel. Hakuna matata.

Mambo Rafiki's!!

Een nieuw verhaal van mij.

Dinsdag, na heerlijk geslapen te hebben in een echt bed (als je van safari terugkomt en in een tent gelegen hebt, zijn alle huizen met echte bedden een waar paradijs.) besloten we om na ons langzame ochtend ritueel naar het huis van mama mackrines te gaan. Ik had beloofd aan winnie (de kok) om nog eens langs te gaan. Ze was super blij om me te zien. Ik liet haar kennis maken met mam en Kimberley. Ze vertelde dat ze dacht dat ik niet meer terug zou komen en dat ze er bijna van had moeten huilen. Arme winnie. Wat een schat is het toch ook.

We konden meteen blijven voor de lunch. Samen met een paar anderen uit het huis aten we en hadden we het over onze safari avonturen. In het weekend dat ik weer thuis ben gaan ze naar Serengeti en Ngorogoro. We besloten om ons idee om voor de meiden in het huis Nederlands te koken deze week nog uit te voeren. Ik maakte een afspraak met Winnie om dit op donderdag te gaan doen. Eerst naar de markt om boodschappen te doen en in de avond koken.

Mijn schone kleren lagen bij 1 van de meiden op de kamer die op dat moment niet thuis was dus ik besloot om later die dag terug te komen. Eenmaal terug in het appartement besloten we om niet zoveel meer te gaan doen. We deden een middagdutje, lazen wat en hadden een fijne middag.

Ik liep rond een uurtje of 17.00 eventjes terug naar het huis om mijn kleding op te halen en vertelde nog wat met de meiden en jongens. Op de plek waar ik eerder een jurkje had laten maken moest ik eventjes een sprei ophalen voor mam. Gemaakt van twee Masai doeken.

Toen ik terug was in het appartement belde ik de taxi. We gingen heerlijk uiteten bij de griek. We bestelde een aantal heerlijke gerechten die we niet op kregen. Volgegeten en met een aantal doggybags gingen we weer terug naar het appartement. Na deze luie dag lagen we op tijd weer in bed.

Woensdag was het dan de dag om de schommel op te gaan halen vond ik. Met de polè polè instelling hier zou het nog eeuwen duren. En zoveel tijd bleef er dus niet over. Ik belde al vroeg naar Mussa (die meerdere malen zijn telefoon niet opnam en me doorverwees naar Honest die ook maar lastig te bereiken was.). En wat bleek. De nieuwe vloer was nog niet gemaakt ivm de regen, het leek er dus niet op dat we de schommel konden plaatsen. (De kinderen hadden dus twee weken paasvakantie gehad... in die twee weken zou de nieuwe vloer komen.. maargoed polè polè en veel regen is hier reden genoeg om dus alles te verplaatsen.) Ik, eigenwijs als ik ben besloot om door te zetten en toch de schommel daar te krijgen! Ik moest en zou het nog zien voor ik naar huis ging.

Uiteindelijk stemde Honest mee in en zouden we rond 12 opgehaald worden bij het restaurant van kundayo apartments. Daar zaten we dan. 4 mzungu's (mam, Kimberley, anne en ik) stipt om 12u bij het restaurant. Polè polè en de tijd verstreek. Anne besloot om weg te gaan, naar de rest van het groepje meiden die aan het zwemmen waren in een dorpje net buiten arusha. Uiteindelijk besloten we om rond 14u maar wat eten te bestellen.

En ja hoor om 14.30 was mama Tesha er dan eindelijk. Met een mega schoolbus. We aten snel ons eten op. En gingen ervandoor. Op weg naar Ibes om de schommel op te halen. Eenmaal aangekomen daar konden we vrijwel direct inladen. Na nog een rondje gelopen te hebben over het speelveld en het afhandelen van het openstaande bedrag konden we weer gaan.

Wat was ik blij, eindelijk! De schommel was er, zoals het er nu uitzag kon ik nog zien dat de kinderen erop zouden spelen!

Het verkeer stond vast terwijl we terug reden naar Arusha. Mama tesha besloot dat het beter was als we op donderdag naar het schooltje zouden komen om de schommel in elkaar te zetten.

We werden afgezet bij kundayo en liepen terug naar ons appartement. In de avond aten we onze restjes op die we meegenomen hadden van de griek.

Donderdag moesten we weer vroeg uit de veren. Vandaag wilden we vroeg op het schooltje zijn om de schommel op te zetten. Het regende. Ik merkte nu wel echt dat het regenseizoen begonnen was. In plaats van regen in de avond en nacht begon het nu ook met de ochtenden.

We besloten om even te wachten tot de eerste regen over was. We namen de dalla en liepen naar het schooltje. Met de hulp van een aantal chauffeurs (de school heeft schoolbussen waarmee ze de kinderen elke dag ophalen en weer thuisbrengen. De chauffeurs wachten overdag gewoon tot de kinderen klaar zijn met school en doen verder niet heel veel. Ze zitten dus vaak op het schoolplein te wachten) stond de schommel snel op. En kwamen er al aan aantal kinderen nieuwsgierig kijken wat er allemaal aan de hand was.

Na de uitleg aan Honest hoe de schommel verplaatst moest worden en vastgezet in de nieuwe vloer was het tijd om hem uit te proberen.

Vicky en Sabeeri, twee kinderen uit het klasje waarin ik les gaf kwamen naar buiten. Daar zaten ze dan. Twee kleine kinderen, op een schommel. Voor de eerste keer in hun leven. Ze vonden het geloof ik een beetje akelig en hielden zich stevig vast aan de touwen. (Wat gek eigenlijk. Deze kinderen hebben amper speelgoed, geen idee wat een speeltuin is, nog nooit eerder een schommel, wip of iets dergelijks gezien. Wij mzungu's weten niet beter dan dat. In vrijwel elk dorpje is wel een openbare speeltuin. Waar een klimrek of een zandbak is.) Vicky en Sabeeri vonden het spannend maar na een tijdje voorzichtig schommelen kwam er toch een lachje tevoorschijn. Wat was dat een prachtig gezicht.

We aten samosa's die mama Tesha voor ons had laten halen aan tafel op het schoolplein. Hadden het over dit project en over het onderwijs in Tanzania. Honest die bij ons zat begon zijn dankbaarheid uit te spreken. Hij raakte wat geëmotioneerd en liet een traantje. Een grote brede volwassen man, die huilt van blijdschap om wat we voor elkaar gekregen hadden.

Meteen kwamen de uitnodigingen om volgend jaar terug te komen. De school bestaat dan 30 jaar. En ze gaan het groots vieren. Ook sprak ik eerder al met Mussa die dit jaar vader wordt. Hij wilt volgend jaar trouwen en ook op dat feest ben ik welkom.

We kregen een vel papier en bespraken met mama tesha wat er op de schommels geschreven moest worden. Uiteindelijk werd het: Donated by Deborah and Anne, Rosier family and friends. From the Netherlands. Deze letters zouden de volgende dag op de schommel staan. We zouden dan terug komen om er met de kinderen op te spelen. Tevreden liepen we naar de dalla dalla plek waar we in de ochtend eruit gegaan waren omdat Winnie daar op ons zou wachten.

In eerste instantie konden we Winnie niet vinden maar na de hulp van een jongen, (die haar met mijn telefoon belde en in het Swahili aan haar vertelde waar we stonden) kwam ze al gauw onze kant op.

Het was weer een fijne begroeting. We liepen richting de markt. Onderweg stopte we bij een supermarkt om melk te kopen. Vandaag stond er hutspot op het menu! Eenmaal op de markt kochten we uien, aardappelen en wortelen. We kregen ondanks dat Winnie er bij was gewoon de mzungu prijs. Zelfs zij kon geen bananen kopen voor de prijs die ze normaal betaalt.

Toch vind ik dat een beetje vreemd. Ik begrijp best goed dat ze wat geld willen verdienen aan toeristen. Maar soms is het zo belachelijk. Zo betalen wij mzungu's een entree prijs bij de safariparken tussen de 50 en 100 dollar. Terwijl het voor de lokale bevolking 10.000 Tanzaniaanse shilling kost. Dat is nog minder dan 5 euro.

Op de markt konden we nergens zoute spek krijgen wat ons lekker leek om door de hutspot heen te doen. We namen dus een taxi naar de nakumatt omdat ze dat daar wel verkopen. Terwijl mam, Kimberley en ik de spek kochten liep winnie naar de overkant van de straat om daar bananen te kopen. Ze kreeg ze voor de normale prijs omdat ze alleen was. Met flink wat tassen aan boodschappen gingen we met de taxi terug naar mama mackrines huis. We spraken met winnie af om rond 17u terug te zijn om te beginnen met koken.

Terug in het appartement deden we niet zoveel. En om 17u liepen we richting het huis. We werden welkom geheten in de keuken waaruit de afgelopen weken mijn eten kwam. Het was er ruimer en schoner dan ik verwacht had. Zonder fatsoenlijk keuken gerei begonnen we met zijn allen aan de hutspot. Aardappelen schillen, uien snijden, wortelen klaarmaken. Het was een hele opdracht om voor zo'n 20 man te koken in een vreemde keuken. Maar het lukte. En terwijl de aardappelen en wortelen op het vuur stonden om gaar te worden vermaakten we ons in het huis. Hadden het over van alles en nog wat.

Toch wel gek was het. Om in het huis te zijn maar niet in het huis.. haha. Dat klinkt lekker wazig. Excuses. Maar dit huis was toch de afgelopen weken mijn thuis geworden. Deze mensen had ik in de afgelopen weken als eerst gezien als ik in de ochtend in de woonkamer kwam en als laatst voor ik ging slapen.

Na twee uur gaar worden kon het stampen zonder echte stamper beginnen. Wat melk en wat boter en uiteindelijk wat gezouten, gebakken spekreepjes erdoorheen. Heerlijk!! Wat een feest!

Toen het klaar was zaten we met een tevreden gevoel aan tafel. Wat smaakte het lekker en wat waren we blij. Echte hollandse kost! Winnie zelf vond het ook lekker en het leek haar een goed idee om dit vaker te maken. Wat fijn voor de meiden en mannen die hier nog een tijdje zitten dacht ik. Ik vond de hutspot echt top! Maar na zo'n lange tijd verheugde ik me inmiddels wel al een poos op een frietje zuurvlees. ( de meiden in het huis werden helemaal gek van mijn gezeur over zuurvlees, als we allemaal weer in Nederland zijn komen ze uit frustratie en nieuwsgierigheid naar me toe om eens een frietje zuurvlees te kunnen proeven.)

Na het feestmaal namen we voor nu afscheid en gingen we terug naar het appartement.

Wat was het weer een mooie dag. We vielen eenmaal terug in het appartement als een blok in slaap.

Bedankt weer voor het lezen rafiki's.

Hakuna matata!

Deborah.

Safari!

Jambo, mambo, habari rafiki's!!!!

Vrijdag was het dan eindelijk zo ver! Tijd voor onze 4 daagse safari! We waren (alle drie, zoals altijd hier) al vroeg op, zo rond een uur of 6. We dronken rustig onze koffie en controleerden of we alles ingepakt hadden voor ons safari uitje. We zouden om 09.00 opgehaald worden bij het restaurantje van kundayo apartments waar we nu verblijven.

Om 8 uur stond Beatrice (een meisje die in het restaurant werkt) voor onze deur. De gids/chauffeur was er al. WATTTTT??? Iemand die te vroeg komt? Hier? In Tanzania? Geen Polè Polè? Huh????? Dat had ik in de afgelopen maand nog niet meegemaakt. Maar zo zie je dus.. de wonderen zijn de wereld nog niet uit!

We pakten onze tassen en liepen richting het restaurant waar de jeep al stond te wachten. Ezekiel onze gids stapte uit en stelde zichzelf aan ons voor. We reden eerst naar het kantoor, dat een paar straten van het schooltje verwijdert lag. We moesten wachten op nog drie andere personen die met ons de safari gingen doen. Ondertussen maakte we kennis met de kok, zijn naam is Rama. We zaten te wachten en aan de overkant van de weg stopte een taxi. Een mzungu met een baard stapte uit. Achter uit de wagen werd een backpack gehaald. Dit was onze eerste mede reisgenoot. Hij stelde zichzelf voor. Jonas, 34 jaar, uit Zweden. Na een tijdje konden we instappen. De twee andere personen die zich bij ons zouden voegen kwamen dus blijkbaar toch niet.

Het eerste park waar we naartoe reden was Tarangire national park! Daar kwamen we na zo'n 3 uur rijden door de prachtige landschappen aan. Voordat we bij de ingang van het park aankwamen zagen we 2 jonge jongens met zwarte gewaden en een wit geschminkt gezicht. De gids legde uit dat dit Masai jongens zijn die binnenkort besneden zouden worden. Dat ze deze kleding en deze schmink droegen om te laten zien dat ze sterk waren.

Bij de ingang van het park konden we eventjes uitstappen om naar de wc te gaan (je mag tijdens de safari zelf de auto niet uit omdat het gevaarlijk kan zijn) en eventjes onze benen te strekken. Dit terwijl de gids papieren invulde voor onze entree in het park. We liepen wat rond bij de ingang en zagen schedels van verschillende dieren liggen. Ook zagen we een mega duizendpoot (hij was dood en lag in stukken) waarvan er een larve aangevallen werd door vele mieren. We namen een aantal foto's en schreven onze namen en afkomst op in het boekje bij de entree.

Het dak van de jeep werd omhoog gedaan zodat we konden staan en vrij zicht hadden. Toen was het tijd om te gaan rijden. Ons eerste park. Spannend!!

We reden een stukje en zagen een aantal masai mensen met geiten en koeien lopen. Niet heel veel later konden we de eerste wilde dieren al spotten. Allereerst zagen we Pumba!!! (Knobbelzwijn/wrattenzwijn). En toen we een stukje verder reden ook een aantal impala's (rooibokken).

Het leek wel alsof we in the lion king terecht gekomen waren.

Maar waar we natuurlijk het meest naar opzoek waren...

the big five!:

Leeuw

Luipaard

Buffel

Olifant

Neushoorn

Deze dieren behoren tot the big five omdat ze zichzelf moeiteloos kunnen verdedigen, ze zijn sterk, slim en gevaarlijk. Bijna allemaal zullen ze ten alle tijden wraak willen nemen als je hen iets aandoet. Dat was in ieder geval de uitleg die de gids ons gaf..

We reden weer verder terwijl we nieuwsgierig (als echte toeristen) in de jeep stonden om zoveel mogelijk dieren te kunnen spotten.

We kregen uitleg van de gids over de sausage tree. Een boom met vruchten die op worsten leken (vandaar de naam). De boomstam leek beschadigt. Dit kwam volgends de gids omdat er olifanten in de buurt waren die uit de boom veel vocht konden halen wanneer ze geen water in de buurt hadden. Ook eten de olifanten de vruchten. Spannend hoor! Olifanten. Die behoren tot the big five! We reden verder en we zagen een giraffe! Wat een prachtig beest.

De gids vertelde ons dat de giraffe Tanzania vertegenwoordigt. Aha... een vrij rustig en traag dier dat zich niet echt op laat jagen. Lekker relaxed is en over het algemeen geen kwaad in zich heeft. Dat herken ik wel in de Tanzaniaanse mentaliteit. Vandaar dus al die armbandjes waar behalve Hakuna matata, Polè Polè, Tanzania ook vaak twiga (giraffe in het Swahili) op geborduurd of geschreven staat.

We stopte bij een open plek waar een aantal andere jeeps stonden. Iets verderop was een plek met tafels en banken waar de konden lunchen. Vanaf die plek hadden we een mooi uitzicht over het park. Er liepen wat aapjes rond. De gids zei dat we op moesten letten dat de apen niet ons eten zouden stelen. We openden onze lunchboxen. Een donut, gefrituurde kip, koekjes, een muffin, een sapje en een banaan. Hoeraaaa!! Wat een maaltijd! Geweldig. We zaten te kletsen en toen gebeurde het... er kwam een aapje aan rennen en voor we iets konden doen was mam haar banaan kwijt. Ik begrijp nu wel wat beter waar het hele brutale aap gebeuren vandaan komt. Haha.

Na de lunch gingen we terug de jeep in. Op zoek naar de volgende wilde dieren. We zagen steeds grote hopen zand liggen in het gras. De gids vertelde ons dat dit termieten hopen waren.. ieuw! Hoeveel van die insecten zullen wel niet in zo'n berg van anderhalve meter hoog kunnen leven?

We zagen onderweg verschillende vogelsoorten die je bij ons niet hebt. We zagen nog meet impala's nog meer pumba's en na een tijdje dan eindelijk een groepje olifanten!!! Hoeraaa! 1/5. Deze olifanten waren bruin. We vroegen hoe dat kon. De gids vertelde onze dat als de olifanten bruin zijn, ze die kleur hebben van de modder op hun huis. Als ze grijs zijn is het niet door modder maar door stof. Oké, dat klonk vrij logisch. Bruin vanwege de modder en grijs van het stof.

Na een lange dag en het zien van nog een aantal indrukwekkende vogelsoorten en uiteindelijk zebra's kwamen we aan bij de sunbright campsite in mto wa mbu. Hier gingen we onze eerste nacht doorbrengen. Helaas kregen we het nieuws dat er maar 2 tenten/lodges (veredelde tenten. Tenten waarin je gewoon rechtop kon staan, waar echte bedden in stonden en waar je aan de achterkant van de tent je eigen badkamer en wc had) waren. 2x2 personen. Mam en Kimberley sliepen dus samen en ik sliep in de tent met Jonas de zweed.

Na het douche konden we meteen door naar de eetzaal. Het leek meer gewoon op een restaurant. Maar elke jeep/groep toeristen had zijn eigen kok en eigen gids/chauffeur bij zich. En dus kregen we allemaal iets wat gemaakt was door onze eigen kok. Het eten was heerlijk. We zaten nog lekker na te babbelen toen er muziek kwam. Een live band die op verschillende trommels sloegen en zongen. Ook stonden er 2 mannen en 1 vrouw te dansen. Midden in het restaurant.

En dit was nog niet het einde. Na dit optreden volgden er een complete acrobaten act. Salto's, flikflak, handstanden en een waar slangenmens. Die zijn lichaam in zo'n vreemde houdingen legde dat ik al spierpijn kreeg op het moment dat ik ernaar keek.

We spraken nog een Nederlandse jongen die op safari was met een andere groep, hadden via WiFi contact met het thuisfront en niet heel lang daarna (het was denk ik 23u) gingen we richting de tent. Mam en Kimberley in hun eigen tent en ik alleen in de andere. Pas rond een uur of 1 kwam Jonas de zweed naar de tent. Terwijl ik nog steeds niet mijn draai gevonden had om lekker te kunnen slapen. We vertelden nog een tijdje over cultuurverschillen, religies en reizen. Tot ik uiteindelijk in slaap viel.

Zaterdag werd ik al vroeg wakker. Rond een uur of 5... een half uurtje later ritste ik de tent open en zag ik dat mam al wakker was. Jonas de zweed lag nog in een diepe slaap. Ik ging bij haar zitten en ook Kimberley kwam de tent uit.

Rond een uur of 7 gingen we ontbijten en na het inpakken van onze spullen gingen we verder. Vandaag reden we door naar Serengeti. Onderweg kocht de kok rode bananen voor ons. Ja inderdaad. Rode bananen. Je proeft dat het een banaan is maar het is een stuk minder zoet!

Om bij Serengeti te komen moet je eerst door het Ngorogoro reservaat. Daar moesten we stoppen bij de ingang omdat de gids onze entree papieren moest regelen. Terwijl we aan het wachten waren zagen we een aantal kevers liggen op de parkeerplaats. Rama zette Muziki aan op zijn telefoon. Mijn favoriete liedje. Ik kon dus niet anders dan een dansje doen daar bij de ingang van Ngorogoro. We bekeken binnen in het gebouw de kaart van het park en liepen een souvenir winkeltje binnen. Gelukkig had ik die souveniertjes als gescoord op verschillende plekken in Arusha. Hier waren de prijzen in dollars en vele malen hoger. Een Amerikaanse man moest $5 neerleggen voor een bus pringels....

We konden gaan en reden Ngorogoro binnen. Al aan het begin van het park spotten we een paar buffels die heerlijk stonden te grazen tussen de struiken. Hoera!! Buffels 2/5. Nog 3 van the big five te gaan. We reden door en de gids stopte de auto bij een prachtig plekje met een geweldig uitzicht over de krater. Je kon mijlenver kijken. Ook hier namen we een aantal prachtige foto's voordat we verder gingen. Pas op maandag stond het afdalen naar de krater op de planning. We zagen nog wat zebra's. En nog een flinke groep buffels.

Toen we Serengeti naderde (inmiddels zo'n 3 uur later) moesten we toch wel heel erg plassen. Onder het mom van: we willen een foto maken van de boog waar je onder doorrijdt voor je Serengeti binnen komt, gingen we de jeep uit. Heel stiekem gingen mam Kimberley en ik gehurkt achter een steen een plasje doen.

Daarna gingen we weer terug de jeep in en we reden Serengeti binnen.

De parken zijn niet afgezet met hekken of iets dergelijks. De dieren kunnen van het ene park gewoon het andere park inlopen. Het enige verschil is dat Ngorogoro heel vochtig is waardoor dit een groener gebied is dan het droge Serengeti. Ook is er de krater in Ngorogoro. Dit maakt allemaal dat het daar een stuk kouder is.

We reden een stuk en zagen heel gnoe's (wildebeest) grazen. Ze liepen vredig rond. Omringt door zebra's. We zagen gazelle's, struisvogels, een jachthals, een wolvenhert (wilde kat, serval cat) en na een tijdje een stel bavianen die boven op een rots aan het relaxen waren. Ook zagen we weer verschillende soorten vogels. Die diverse felle kleuren hadden.

We werden al erg goed in het spotten van de dieren, ook vanaf een afstand. In ieder geval met behulp van onze verrekijkers. Zo kwam het dat we na een tijdje dachten dat we misschien een luipaard gespot hadden. Dit was helaas niet het geval. Door de uitleg van de gids kwamen we er dus achter dat we geen luipaard zagen in de verte maar een cheeta!!!

De cheeta heeft een kleine kop met vanuit de ogen tot aan de mondhoeken de kenmerkende traansporen. Een luipaard heeft een stevige brede kop en de vlekken lopen helemaal door, behalve op de neus.

Shit!!! Ondanks dat het een prachtig beest is om te zien behoort de cheeta niet tot the big five! Dus we hadden er nog steeds 3 te gaan.. we reden door en lunchten onderweg in de auto omdat we nog een lange weg te gaan hadden voor we op de campsite waren. We hadden een prachtig uitzicht zo in de jeep. Iets later zagen we in een boom twee dieren. We pakten onze verrekijkers erbij. En eindelijk!! 3/5! Boven in de boom lag een luipaard op een tak, iets lager in de boom zagen we ook een klein luipaardje. Wat een machtig beest! En hoeveel geluk heb je als je een luipaard ziet met een welpje. Fantastisch! De dag vloog voorbij. En vlak voor we aankwamen bij de campsite roken we een onaangename geur. De gids vroeg: can you smell the hippopool? En ja hoor. Iets verderop in het water lagen een aantal nijlpaarden. De geur die er vanaf kwam was niet te harden.. het was een grappig gezicht. Maar een klein deel van hun lichaam en kop was te zien boven het water.

We kwamen na een lange dag aan bij de Serengeti campsite, die nergens afgezet bleek te zijn dmv hekken of muren. Het was gewoon een open plek midden in Serengeti. Waar alle dieren zo rond konden lopen. We begonnen met het opzetten van onze tent. En wilde onze telefoons opladen toen we te horen kregen dat dit niet ging. Er was een tijd geleden een toerist geweest die het een goed idee vond om haar haren te föhnen op safari.. hierdoor waren alle stoppen doorgeslagen en hadden we dus geen stroom. Er was wel licht maar we konden verder niets opladen.

Terwijl we de tent op aan het zetten waren kwamen er meerdere jeeps aanrijden. We waren dus niet de enige op de campsite. Van een aantal andere toeristen hoorden we dat ze zojuist leeuwen gespot hadden, niet zo ver van ons af.. wat een avontuur. Er bleek geen ranger aanwezig te zijn, niemand had een geweer bij zich, het was gewoon een open plek, makkelijk te bereiken voor alle dieren & wij moesten dus daar in die tent liggen.

Na het opzetten van de tent konden we gaan eten. We aten in een soort betonnen huisje met tralies die als ramen dienden. Terwijl we op onze campingstoeltjes op het eten zaten te wachten vlogen er een aantal flinke kevers om ons heen, liepen er ratten over de grond en dronken we een kopje koffie terwijl we onze dag bespraken met Jonas de zweed!

Na het eten (inmiddels was het allang donker) besloten we om nog een laatste keer met zijn drieën naar de wc te gaan en ons klaar te maken om te gaan slapen. Gewapend met een zaklamp en een toilet tas met tandenborstels en tandpasta, tegen de mogelijke hyena's, leeuwen en andere gevaarlijke diersoorten liepen we naar de wc hokjes. We genoten van de prachtige open lucht boven ons, waardoor we super veel heldere sprankelende sterren konden zien. Kort daarna zaten we op onze matrasjes in de vrij grote 3 persoons tent. We pakten onze pop-up klamboes uit en installeerde ons in onze slaapzakken. Klaar om te slapen.

Op zondag werden we alle drie al vroeg wakker. Ik had kort maar goed geslapen (goed... Nouja... afgezien van de stenen die ik door het matrasje heen voelde). Verder had ik niet zoals Kimberley wakker gelegen van de geluiden van hyena's die lachend rond onze tent heen liepen. We stonden op terwijl het nog donker was en liepen naar de eetzaal. Kimberley had in de nacht nog andere vreemde geluiden gehoord en we luisterde aandachtig terwijl ze voor de gids de geluiden na deed. Het gelach bleek van de hyena's te zijn. (Blijkbaar zijn dit hele slimme dieren, ze kunnen geluiden die ze horen nadoen. Dus ook wanneer ze mensen horen lachen.) het andere geluid wat Kimberley gehoord had was volgends de gids een leeuw geweest. Jonas de zweed voegde aan dit gesprek toe dat hij, de avond ervoor toen hij bij het kampvuur stond (met een aantal andere toeristen) een hyena had gezien. Op zo'n 10 meter afstand... brrrrrrr.!!!!! (Lang leven het feit dat ik een vaste slaper ben!) Het begon langzaam licht te worden en we zagen een adembenemende zonsopkomst. De lucht verlicht met paarse, roze, rode en oranje kleuren. Het was werkelijk prachtig! Na een kopje warme chocomelk konden we op pad. Een morning drive door Serengeti.

Omdat we van de andere toeristen gehoord hadden dat ze de dag van te voren leeuwen gezien hadden stond dit vandaag op ons lijstje. We moesten en zouden ze vinden! We reden weer in de jeep, door het mooie landschap. Na een tijdje moest ik uiteraard weer plassen. (Ik heb al een vrij zwakke blaas. Vooral in de ochtend en het gehobbel van de jeep maakt alleen maar dat ik nog sneller moet!) we stopte bij een plek waar een restaurantje was. Ik geloof dat dit misschien een andere campsite was. Na het plassen keek ik verbaasd op toen ik mijn handen aan het wassen was. Ik keek naar buiten en daar zat een immens grote genetisch gemanipuleerde cavia!!!!! Waaattt?? De cavia keek me enigszins verbaasd aan. Wat een schattig ding! Het bleek een misverstand. Dit was namelijk helemaal geen cavia maar een marmot!! (Murmeltier) ik liep de parkeerplaats op en het barstte van de marmotten. Tamme beestjes zo leek het. Ze rende niet voor me weg en toen ik een grote zag zitten op een muurtje besloot ik om er naartoe te gaan. Hij bleef gewoon zitten en er volgden een aantal selfies.

Na deze korte onderbreking reden we weer verder op zoek naar de leeuwen! We zagen weer impala's, gazelles, giraffes, zebra's en gnoe's. Ook zagen we een hele rare grote vogel met een soort zak onder zijn snavel. Die met wat fantasie leek op een ietwat oude man met een boggel, die een pak droeg. ( Tjah... wat kan ik zeggen, bekijk de foto's dan snap je wat ik bedoel!) De tijd vloog voorbij en eigenlijk moesten we terug voor onze brunch. Maar toen uiteindelijk was het zover. In de verte zagen we met de verrekijkers twee leeuwen. Yesssss!!!! 4/5!! Een leeuw en een leeuwin. Die toevallig net bezig waren met paren. Het leek een vluggertje want binnen een paar seconden ging de leeuw weer van de leeuwin af. De leeuwin rolde zich vervolgens om op haar rug in het gras. De gids legde uit dat ze dit deed in de hoop dat ze zo bevrucht zou worden. (Dus vrouwen houden hun benen de lucht in en leeuwinnen rollen met hun rug over het gras. Top!!) Dit hele ritueel vond zo'n 7 keer op een dag plaats. We waren blij dat we uiteindelijk toch ook leeuwen gespot hadden en gingen terug naar de campsite. De kok had terwijl wij weg waren de tenten afgebroken en alles klaargezet om in de auto te zetten! Wat een luxe! Ook had hij weer een feestmaal bereidt! We aten en stapten kort daarna weer in de jeep om onze safari voort te zetten naar ons laatste park. Ngorogoro!

We reden weer een poosje en na een tijd kwamen we bij de boog waar we de vorige dag geplast hadden. Gelukkig hoefden we nu geen van allen te plassen want er stonden honderden gnoe's en zebra's te grazen in het veld... Haha. Stel je voor... toen we weer uit de auto mochten om te gaan plassen zagen we een hele vreemde hagedis met veel kleuren. Op een bord stond dat deze hagedis Agama genoemd wordt.

Het landschap om ons heen werd steeds groener en de temperatuur daalde. We waren duidelijk merkbaar in Ngorogoro. In er landschap zagen we meerdere masai dorpjes. Lemen hutjes in de verte. Langs de weg jonge masai jongens met koeien of geiten.

We kwamen terecht bij den soort dorpje en de chauffeur stopte de auto. De kok stapte uit en ging wat boodschappen doen. Al snel kwam en een masai man naar de jeep gelopen met allerlei dingetjes om aan ons te verkopen. We kochten niks en reden weer verder toen de kok eenmaal terug was.

We reden door naar Simba campsite. Ons volgende kampeeravontuur kon beginnen... dit keer konden we de tent opzetten op een grasveld, met uitzicht op een grote boom en wat bergen in de verte. We besloten om voor het eten een warme douche te nemen. Fris gedoucht gingen we naar de eetzaal. Hier konden we onze telefoons en powerbank opladen. Deze plek zag er stukken beter uit dan waar we sliepen bij Serengeti. Er liepen zelfs geen ratten! Iedereen leek blij te zijn dat we deze avond hier konden slapen.

Het was koud. Maar er was een warme douche, we sliepen op gras ipv stenen, we hadden een prachtig uitzicht, er was een ranger in de buurt, we konden onze telefoons opladen en we hoefden alleen nog maar een neushoorn te spotten om ons big five lijstje compleet te maken.

Na het eten liep ik met mijn zaklamp naar de wc's, toen ik de schrik van mijn leven kreeg. Geen hyena's of leeuwen.. maar het hele grasveld stond vol met buffels. Ze stonden heerlijk relaxed te grazen maar toch ik besloot om via de andere kant van de eetzaal, via een smal paadje richting de wc's te lopen. De hoorns van de buffels zagen er niet uitnodigend of vriendelijk uit.

Na een tijdje in de eetzaal waren we moe en besloten we om naar onze tent te gaan. Recht voor onze tent stond een joekel van een buffel te grazen. Ik vroeg de gids of hij mee wilde lopen naar onze tent. Eenmaal daar aangekomen ritste we gauw de tent dicht. We lagen lekker zacht. In onze fleece trui (welkom in het warme Afrika) en met onze jogging broek aan lagen we in onze slaapzak. Luisterend naar het geluid van grazende buffels vielen we in slaap.

Op maandag werden we weer vroeg wakker. Het was koud en alles voelde nat aan. De slaapzakken, matrassen en ook onze kleren. We stonden op en liepen naar de eetzaal. Inmiddels waren de buffels weg.

We genoten van een heerlijk ontbijt en van wederop een prachtige zonsopkomst!

Na een hele reeks foto's konden we door. Vandaag reden we via een route langs het ravijn naar beneden richting de krater. Onze laatste missie moest vandaag voltooid worden! We moesten en zouden een neushoorn spotten! Het uitzicht beneden was fantastisch. Een hele grote vlakte met honderden dieren! Allereerst giraffes, gazelles, gnoe's. En na een tijdje een stel hyena's. Mama, die via een verrekijker de omgeving goed in de gaten hield zei tegen de gids dat hij de auto moest stoppen omdat ze iets zag. En wat ze zag was prachtig! Een leeuwin die met haar drie welpjes door het hoge gras liep. De chauffeur reed de richting op waar ze naartoe liep en we konden ze van dichtbij beschouwen. Vlak voordat ze zich verstopten in een hoge struik.

We vervolgden onze weg en kwamen uit bij een veld met mooie bloemetjes, uitzicht op een berg en een aantal prachtige grote olifanten! Dit keer stof olifanten. Want ze waren grijs. Het was alweer bijna tijd om de krater te verlaten.. angstig dat we van onze big five lijst niet alle dieren af konden strepen. We zagen een aantal jeeps op een plekje verderop stilstaan. Dit was het moment! Het moest wel. We reden eropaf en ja!!! 5/5!!! Daar stond hij dan. Ver weg maar dmv de verrekijker goed zichtbaar! De neushoorn!!! Wat een prachtig beest. Vol trots verlieten we de krater. Onze safari was bijna ten einde. We gingen terug naar de campsite. Pakte daar onze spullen en gingen de weg op. Richting Arusha.

Na ongeveer een uurtje rijden kwamen we bij onze laatste excursie voor dit weekend. Namelijk het masai dorpje.

(Eventjes een kijkje nemen binnen het dorp, kijken naar de huizen, praten met de mensen). We werden hartelijk ontvangen voor de ingang van het dorp en kregen ieder een ketting en een doek op. We zagen eruit alsof we erbij hoorden.. tenminste.. op onze huidskleur na dan. We werden begroet door de zoon van het hoofd van het dorp. Hij sprak vloeiend Engels. We stonden met zijn vieren (mam, Kimberley, Jonas de zweed en ik) tegenover de masai groep. Ze begonnen te zingen en natuurlijk te springen. (Iets waar de masai om bekend staat). Het is waar. Ze kunnen inderdaad hoog spring. Al gauw moesten we bij ze gaan staan. Mam Kimberley en ik tussen de vrouwen en Jonas de zweed tussen de mannen. We moesten mee springen met de vrouwen en door middel van onze schouders op te trekken de ketting laten bewegen.

Na dit muzikale ontvangst mochten we het dorp in. Het dorp bestond uit zo'n 12 lemen hutjes met een hek van struiken en hout eromheen. In het dorp zaten kinderen, mannen en vrouwen. In het midden was een open plek waar ruimte was voor de koeien of geiten, of voor de mannen om gezellig een drankje te nuttigen. De zoon van het hoofd liet ons zien hoe ze vuur maken.

We werden opgedeeld in twee groepjes. (mam en Kimberley. Jonas de zweed en ik.) we gingen ieder met een andere masai man mee. Jonas de zweed en Deborah From Holland (ik dus) hadden een masai man die wel erg modern was, met een mooi horloge om zijn pols. We gingen een lemen hutje binnen. Dat was niet heel moeilijk want er zat geen deur in. Toch niet zo modern dus. Er was alleen plaats voor een bed. Nouja een bed kon je het niet noemen. Je kon er in liggen. Op een harde bodem van koeien leer. Daaronder iets van klei of stenen. Naast het bed stond een pan, daaronder van klei een opstaand cirkeltje gemaakt waaronder een vuurtje gemaakt kon worden. Iets hoger in de muur, zoals de masai man het zei... een raam. (Een gat in de lemen muur) zodat de rook van het koken uit het hutje kon ontsnappen. Jonas de zweed en ik zaten op het bed en de masai man hurkte op de grond. Hij vertelde dat de vrouwen hier de huizen maken, de kinderen verzorgen en ook zorgen voor hout om te stoken en eten. Wat de mannen dus doen is me nog steeds onduidelijk. De masai man vertelde ook dat het best wel eens zo kan zijn dat de vrouwen alleen in het hutje slapen. Dit omdat de mannen meerdere vrouwen hebben. Ik vroeg de masai man of hij ook meerdere vrouwen had. Dit was niet het geval, hij had er nu maar 1 maar het stond op de planning om er meerdere bij te pakken. Hik zei: I want my next wife to be a mzungu like you. Ik zei dat ik bezet was en dat we in Nederland maar 1 partner hadden. Hij keek er raar van op dat mijn vriendje niet meerdere vrouwen mag hebben. Ik zei voor de grap, dat als mijn vriendje meerdere vrouwen mocht hebben, ik ook meerdere mannen mocht hebben. Zoiets vreemds had hij in zijn hele leven nog nooit gehoord.

We gingen naar buiten en rond de binnenplaats lagen verschillende sieraden uitgestald op een aantal tafeltjes. We mochten eventjes rondkijken. Uiteindelijk kocht ik een mooi koperen armbandje. We liep door naar het achterste gedeelte van het dorp waar een schooltje stond. Hier zaten een paar kinderen. Het was een schattig gezicht. We doneerde wat geld in het doosje bij de school en kort daarna waren we klaar met de rondleiding. We gaven de masai doek en de ketting terug die we om hadden en verlieten het dorp. Ik zei tegen de masai man dat ik hoopte dat hij snel zijn mzungu vrouw zou vinden.

We zetten Jonas de zweed in de buurt af (hij had nog twee parken te gaan) en reden terug naar Arusha.

We werden bij het restaurant bij ons appartement afgezet. En namen daar afscheid van Ezekiel en Rama. In het restaurant aten we nog wat frietjes. Waar we weer ouderwets een uur op moesten wachten. Polè Polè!

Wat was het een geweldig weekend. The big five gezien en zoveel meer. Wat is Tanzania toch mooi. En wat raad ik iedereen toch aan om een duurdere safari te boeken met normale bedden! Haha!

Na de frietjes gingen we terug naar het appartement. En daar sliepen we, heerlijk!!!!!! In een echt huisje, in een echt bed, waar we geen hyena's, leeuwen, buffels maar kakkerlakken om ons heen hadden.

Bedankt voor het lezen rafiki's!

Xx liefs, Deborah.

Bye mama mackrines, Hello holiday!

Maandag.

Maandag was het mijn laatste dag in het huis van mama mackrines. Het huis waar ik de afgelopen maand gewoond heb. Na dit drukke weekend moest ik nog een deel van mijn koffer inpakken voor mijn vertrek.

Intussen waren mam en Kimberley al veilig aangekomen en verbleven ze in het huis in illboro, 2 wijken bij mij vandaan. Inmiddels had ik over en weer geappt met pap in Nederland zodat hij me uitleg kon geven over de route naar het huis in illboro. Ik belde de de taxi om ze te gaan opzoeken. Met dezelfde gegevens die Kimberley naar pap gesmst had en pap naar mij geappt, ging ik op pad met de taxi. Toen we eenmaal in de wijk illboro aangekomen waren reden we een lange weg omhoog, langs allemaal winkeltjes. We vonden het niet. We reden de oprit op bij illboro safari lodge en ik liep naar binnen, naar de balie om te vragen of zij misschien wisten waar het was. Maar helaas. Na nog eventjes over en weer te appen met pap belde Kimberley me. We moesten terugrijden naar de weg waar de winkeltjes waren en ze kwam ons tegemoet gelopen. Ik zag haar al snel staan! Mijn zus en enige mede mzungu op de weg! Hoeraaaaaa gevonden! Ik deed het raam open en zwaaide! Ze stapte gauw de taxi in en we reden weer terug. Kimberley wist alleen niet meer uit welke zijstraat ze gelopen was en dus belden we mam, dat ook zij naar buiten moest komen en richting de weg met de winkeltjes moest lopen. En ja hoor. Daar was ze! We stapten uit bij het huis en ik sprak met de taxi af dat hij 20 min moest wachten zodat hij ons bij de masai markt af kon zetten.

Binnen maakte ik kennis met honoraro (ofzoiets... lastige namen ook altijd hier) de huishoudster. Een hele hartelijke lieve vrouw. Binnen dronken we een kopje koffie. En kreeg ik een rondleiding door het huis. Een woonkamer, een keuken en twee slaapkamers waarvan er in 1 een badkamer zat. In de grote slaapkamer met tweepersoonsbed was ook een deur naar de badkamer/toilet. In de kast op de grote slaapkamer lagen allerlei spullen om mee te nemen op safari. In het huis was namelijk ook een kantoor voor het safari bedrijf van de verhuurder.

Hierna vertrokken we naar de masai markt. Daar werden we (zoals alle mzungu's altijd) Karibu in elk winkeltje gewenst. We liepen twee gangen door, maakte een nieuwe Rafiki. Een masai man die 4 vrouwen had. Hij wilde Kimberley als first Born een kado geven. Ik als brutale mzungu was het daar uiteraard niet mee eens en sprak met hem af dat, als mijn oudere zus een kado mocht uitzoeken, ik dat als jonger zusje ook mocht!! En dus zochten we allebei een leuk armbandje uit. We kochten een aantal souvenirs en na twee rijen hadden we het wel gezien. Op de masai markt word je na een tijdje namelijk wel een beetje gek van al dat Karibu Rafiki enz.

We liepen richting fifi's waar we gingen lunchen en bijkletsen over hoe het thuis in Nederland was en over mijn tijd hier in Tanzania. Gezellig zo met mams en sis aan tafel. Na de lunch liepen we nog een stukje door de stad, langs het schooltje naar stendidogo, de dalla dalla plek waar ik altijd instapte van het schooltje naar het huis. We hadden geluk, de dalla was leeg en mam en Kimberley namen voorin plaats naast de chauffeur. Ik ging achterin zitten naast een man. De man schoof van me weg over het bankje. Ook toen er meerdere mensen de dalla inkwamen weigerde hij om door te schuiven mijn kant op. Ze roepen hier constant mzungu naar me, iets wat al racistisch is maar ik heb in min tijd hier nog niet eerder meegemaakt dat iemand niet naast me wilde zitten. Toen de dalla vol zat (mam Kimberley en de chauffeur voorin en welgeteld 23!!!! Personen waaronder ik achterin) konden we gaan rijden. Richting kundayo, de wijk waarin het huis staat. Halverwege moest ik betalen. Dit maakte de jongen die het geld verzamelde bekend door met de muntjes in zijn hand te rammelen voor mijn gezicht en mzungu te roepen. Een lekker dagje wel... eerst wilt er iemand niet naast je zitten en dan word je uitgescholden als je moet betalen... nou, deze mzungu was hier de afgelopen maand gewoon om jullie te helpen. Bedankt, houdoe en de groeten!! Eenmaal uit de dalla en aangekomen bij kundayo liepen we eerst naar de kundayo apartments. Waar een meisje zat uit het huis, die hier bij kundayo apartments ook nog een appartement huurt. Na een tijdje kletsen liepen we met zijn 4en terug naar het huis van mama mackrines. Na wat speculeren over het huis in illboro en een mogelijke optie om bij kundayo apartments te gaan zitten besloten mam en Kimberley om terug te gaan naar illboro. We zouden de dag erna afspreken wat we uiteindelijk gingen doen. Ik regelde een taxi en we namen afscheid.

Daarna was het tijd om me op te frissen voor mijn laatste avondje met de meiden en mannen van het huis. Voor mijn afscheid gingen we uiteten bij Picasso, een restaurantje met een heerlijke menukaart. We namen twee taxi's en vertrokken. Het was een super gezellige avond. Het eten was heerlijk en het gezelschap was top! Inmiddels zaten we aan tafel met elf personen. Deze elf personen zijn stuk voor stuk geweldig. En hebben mijn tijd hier in Tanzania vele malen beter gemaakt dan ik ooit had durven dromen. We hebben zoveel leuke dingen met elkaar ondernomen in de afgelopen 4 weken.

Na het eten stond er nog een verrassing voor ze op het menu. Ik had namelijk een speech voorbereid. Terwijl ik aan tafel zat en er een doodse stilte was, las ik voor vanaf mijn telefoon. Over alle 11 had ik iets geschreven. Iets persoonlijks. Of over iets wat we meemaakten in de weken hiervoor. Er werd gelachen en er vielen enkele stiltes.

Na de speech was het dan tijd om de taxi te bellen. Inmiddels hadden we een behoorlijke lijst met telefoonnummers van verschillende taxichauffeurs. Helaas kon er maar 1 van allen komen en dus liep de rest (waaronder ik) alvast richting het huis. Fijn zo'n avondwandeling. Ik begrijp wel waarom het niet verstandig is om alleen over straat te gaan als het donker is hier. We waren gelukkig met een hele groep waaronder 3 mannen. Isaack (de Tanzaniaanse vriend van 1 van de meiden in het huis) was er ook bij. Eenmaal thuis kletsten we nog een beetje en toen was het tijd om naar bed te gaan. Wat was het een mooie afsluiting van de weken in het huis.

Dinsdag was ik al vroeg op en terwijl ik mijn malaria tabletten innam in de keuken aan de eettafel nam ik afscheid van verschillende meiden uit het huis die naar stage gingen. Gister hadden we besloten of er een mogelijkheid was om bij kundayo apartments te verblijven ipv het huis in illboro. Ik kreeg al vroeg telefoon van Kimberley. Mam en zij hadden amper geslapen en waren bang geweest in het huis. Er was geen watchmen die in de nacht het huis bewaakt had. Tijd om te gaan regelen dat we sowieso bij kundayo apartments terecht konden.

Ik ging om 09.00 met Jesca naar het kantoor van kundayo apartments om te vragen of mam kimberley en ik daar terecht konden. Eigenlijk zou het een appartement voor twee pers zijn, dat waren de regels. Het zou niet mogen van de politie. Maargoed, voor een vergoeding zou het ineens wel kunnen. Ik besloot om het te doen. (Corrupte bende hier, volgens de regels mag het niet, maar als je geld neerlegt kan alles.) Hoe dat ook het was geregeld!

Samen met Jesca liep ik naar het appartement om haar spullen in te pakken en we sjouwden allebei een koffer over het hobbelige stenenpad naar het huis van mama mackrines. Soort van kamer ruilen. Ze kreeg haar eigen kamer (mijn oude kamer) bij mama Mackrine en ik ging in haar appartement. Om 11.00 moest ze naar stage en ik wachtte op de taxi om Kimberley en mam op te halen en ze mee te nemen naar kundayo. Ze waren opgelucht dat we in het appartement terecht konden.

We namen afscheid van de tuinman en de lieve huishoudster. Eenmaal in het appartement konden we weer rustig ademen en onze spulletjes uitruimen. Ik besloot om me eventjes te gaan douchen en stond daar bij het appartement onder de beste douche in de afgelopen maand. Veel water een goede waterdruk en nog warm ook!!

We besloten om bij de lobby te gaan lunchen... Polè polè als altijd hier wachtten we zo'n uurtje op het eten terwijl we het thuisfront informatie gaven over ons nieuwe verblijf! Het enige wat nog moest gebeuren was het plaatsen van het 3e 1 persoons bed in de slaapkamer. Na 3 keer vragen moest de baas eraan te pas komen voor het duidelijk was. Ondanks dat veel mensen hier Engels spreken snappen ze alsnog de helft (als het niet meer is) van de tijd niet wat je bedoelt.

Toen we terugkwamen van de lunch waren er twee mannen bezig met het opbouwen van het bed. Eindelijk konden we dan met zijn drieën in het appartement slapen.

We eindigde de eerste avond met een bami soepje in onze buik. En vermoordde nog een kakkerlak die in de gordijnen zat.

Woensdag!

De eerste dag van mijn vakantie en de eerste nacht in het appartement. Terwijl ik in het huis altijd als enige zo vroeg op was, waren we nu met zijn drieën al vroeg wakker. We dronken een lekker kopje koffie om wakker te worden. Vandaag besloten we om wat geld te gaan wisselen in de stad. Ik belde een taxi en we gingen naar de nakumatt. De nakumatt is een grote supermarkt in het centrum, waar je ook allemaal lekkere (westerse) eettentjes hebt.

Ik besloot om meteen het sponsorgeld om te wisselen van euro's naar Tanzaniaanse shillings.

Na het wisselen van het geld gingen we naar central market. Hier heb je allemaal kraampjes met van alles en nog wat. Natuurlijk was er weer een Tanzaniaan die dacht dat hij ons rond moest leiden over de markt en we konden moeilijk van hem afkomen. Al vlug hadden we het ermee gehad en liepen terug naar de nakumatt. Zoals heel vaak hier wilde de jongen die ons (ongevraagd) een "rondleiding" over de markt gegeven had geld zien. We negeerde hem en na een tijdje liep hij weg.

We vervolgden onze weg door de straten van Arusha richting het schooltje. Als ik hier de weg niet weet probeer ik altijd de hoge gebouwen te spotten en zo weet ik ongeveer waar ik ben. Zo weet ik ook altijd het schooltje te vinden. Het leek me een goed idee om daar langs te gaan. Ik belde Mussa of hij op het schooltje was. Helaas nam hij zijn telefoon niet op. Ik zocht in de lucht naar het hoge gebouw wat om de hoek van het schooltje lag en we gingen erop af. Na 20min lopen ongeveer kwamen we daar aan.

En daar zat mama Tesha! Zoals altijd werd ik hartelijk ontvangen en ze was blij om kennis te maken met mam en Kimberley. Ze liet iemand wat flesjes water voor ons halen en vervolgde het gesprek wat ze met een andere vrouw had. Ik vroeg of mam en Kimberley binnen in de klaslokalen mochten kijken en de deuren werden open gemaakt. Ivm de vakantie was er een grote schoonmaak geweest waardoor de bankjes in het lokaal rechtop stonden.

We zaten met zijn drieën wat te vertellen toen Mussa het schoolplein op kwam lopen. Hij was blij om me te zien en stelde zichzelf voor aan mam en Kimberley.

Ondanks dat het vakantie was zaten er wat mensen op het schoolplein. Vaak komen er mensen naar de school die hulp nodig hebben met het invullen van formulieren, van aanvragen voor de kinderen om ze naar school te kunnen laten gaan en voor geld. Mama Tesha hoort toch wel bij de rijkere Tanzanianen en heeft een goede naam opgebouwd door al het werk wat ze hier doet. Ze ondersteunt de lokalen bevolking door ze te helpen met formulieren, gegevens en geld.

We begonnen trek te krijgen, ik vroeg Mussa of hij misschien wist waar we lekker konden eten. Hij zei dat we een paar deuren verder bij een lokaal eettentje goed zouden kunnen eten. We besloten om met mama Tesha op het schooltje te eten. Ik liep met haar, 2 deuren verder maar het eettentje. We bestelde chiapatti's met beef, chips mayay, chips kuku en twee borden vers fruit. Een deel werd meteen naar het schooltje gebracht op een groot dienblad en de rest kwam een vrouw later brengen. Mussa was alweer weg (toch een raar tikje van hem, het ene moment is hij er, het andere moment is hij weg). We aten met mama tesha en wat over was (meer dan genoeg werd opgegeten door een jongen die ook op het kantoor van het schooltje werkt. In totaal met 5 personen voor 15.000 tsh. Dat is ongeveer €7... €1,40 per persoon... mama Tesha vertelde uitgebreid over mijn werk op het schooltje van de afgelopen maand. Haar gedachte daarover was dat ik een engel moet zijn. Door god gestuurd. Hoe lief ik was met de kinderen en hoe fijn ze het vond dat ik gekomen was. (Nou mensen, ik ben dus een engel! Weten we dat ook weer.)

Na deze lekkere en uitgebreide lunch moesten we even wachten op de chauffeur. Hij zette eerst mama tesha af bij het ziekenhuis, waar haar man in ligt en daarna zette hij ons af bij kundayo apartments. In de avond bestelde we pizza. Inmiddels wist ik hoe ik een pizza kon bestellen via whatsapp. Het systeem is voor de rest hetzelfde. Er komt gewoon iemand op een brommertje langs om de pizza's af te leveren.

Donderdag. We werden al vroeg wakker van de stromende regen die op het dak van ons appartement kletterde. Hoera voor het regenseizoen.

We besloten om niet al te gekke dingen te doen vandaag omdat we fit wilde zijn voor onze safari die op vrijdag begon. Helaas werd ons momentje van koffie drinken en lekker rustig wakker worden verstoord door een kakkerlak die van onder het bed Kimberley's kant opgelopen kwam. Er volgde een hoop gegil en gelach en het leverde uiteindelijk een leuke filmpje op. Geschoten door Kimberley die op het bed stond terwijl mam de kakkerlak zonder enige twijfel met een elektrische vliegenmepper van kant maakte... na dit avontuur verlieten we het appartement. We gingen naar de lobby en namen een ontbijtje van sandwiches en frieten.... goed en gezond bezig! Haha.

Toen de regen minder werd gingen we met de dalla richting de stad. Naar the tanazite experience. Tanzanite is een edelsteen uit Tanzania, die zowel blauw als violet kan zijn. In het museum kregen we een film te zien over hoe Tanzanite gewonnen wordt. Ook kregen we een rondleiding. Er was een soort mijn nagebouwd om een idee te geven hoe het eruit ziet voor de mensen die de Tanzanite opgraven. Het was best interessant. Tanzanite blijkt 1000keer zo zeldzaam als diamant te zijn.

Na de tour door het museum liepen konden we natuurlijk ook Tanzanite kopen. Ringen met Tanzanite, armbanden, oorbellen, kettingen en nog veel meer. Helaas niet echt budgetproof dus kochten we niks.

Wel kochten we mini banaantjes op straat van een vrouw die ze op haar hoofd droeg (dat doet bijna iedereen hier).

Ik ging langs in het huis van mama Mackrines om te kijken of mijn kleding die daar aan de waslijn hing al droog was. Ik zat even gezellig te kletsen met de meiden die thuis waren toen mam belde. Ze zei dat de man van de safari er was. Zonder mijn schone was mee te nemen liep ik weer terug naar het appartement.

We kregen uitleg over hoe laat we de volgende dag opgehaald zouden worden. Over welke parken we gingen bezoeken en waar we zouden kamperen.

Kort na het bezoek van meneer safari gingen we terug naar het appartement. Na wat bami. Jammie jammie! Gingen we vroeg naar bed. In de hoop fit te zijn voor ons safari avontuur!

Het volgende verhaal gaat dus over onze safari! Whoehoe!!!

Bedankt weer voor het lezen rafiki's!

Liefs, Deborah

Vertraging Deborah.... Polè Polè...

Jambo allemaal!!

Ja rafiki's... het Polè Polè gedrag van de Tanzanianen is er langzaam bij me ingeslopen. Ik heb al een tijdje geen verhaal meer geplaatst. Dit omdat ik een aantal dingen moest regelen ivm de komst van mam en Kimberley.

Op dit moment zit ik in een jeep en rij ik richting de Serengeti. Alles gaat hier goed.

Mijn internet is matig dus ik ga even geen heel verhaal posten. Deze komt er op maandag of dinsdag weer. En dan over de afgelopen week.

Volgende week komt ook mijn verhaal over hoe het op safari was.

Tot gauw!

XX Deborah

Moshi.

Mambo!!

Woensdag.

Woensdag was het dan eindelijk zover!!! We gingen met Mussa naar the playground ibes. Een speeltuin die opgericht is door een Nederlandse vrouw die hier woont en ook speeltoestellen maakt voor de verkoop! Om 11.00 zaten we met Mussa en Honest ( mussa's neef) in de auto onderweg naar ibes. Rond 12.00 kwamen we daar aan en bestelde we wat frietjes. Helaas waren de broodjes kroket die ze hier ook verkopen net op. Daar had ik stiekem wel zin in. De speeltuin was geweldig. Grote klimrekken, zandbakken, schommels, glijbanen, trampolines een kabelbaan en een wip.

Na een tijdje rondlopen, de bewondering bij Mussa was groot, kwam Marion ( de Nederlandse vrouw in kwestie ) bij ons zitten om ons budget en onze wensen te bespreken. Na wat overleggen en de klapper door te bladeren waar alle opties in stonden maakten we de keuze om een birdsnest te kopen van het sponsorgeld (bedankt sponsors die dit lezen!!!). Een birdsnest is een schommel met een soort mandje eraan. Deze kan zo'n 4 kinderen houden en dus hebben er meer kinderen op hetzelfde moment plezier van!

Helemaal blij verlieten we speeltuin. Zoals het er nu uitziet komt de schommel net voordat in ga vertrekken aan. Dan kan ik hem nog zien. Geweldig!!

Ik heb Mussa in die maand die ik hier nu ongeveer ben nog nooit zo verrast gezien. Zijn speech: God bless you, you have a good heart, you Will be remembered forever, I thank god that he has send you here. Enz enz.. kwam later in de auto toen we richting het schooltje reden. We gingen in de weer met meetlinten om te bepalen waar de schommel straks moet komen en waar we nog ruimte hebben om een hinkelbaan te schilderen.

In de avond aten we met z'n allen bij Georges tavern. Een Grieks restaurantje in het centrum! Het was heeeerrrrrlijk!! Eindelijk eens echt iets heel anders! Geen friet, geen rijst met bonen, geen ugali. Gewoon lekker Grieks! Dit was een geweldige dag. Eindelijk de schommel kunnen regelen en in de avond zo'n feestmaal!

Donderdag sliep ik uit. Vandaag stond alleen het ictr (international criminal tribunal for Rwanda) op de planning. Maar ik wachtte thuis op de rest van de meiden die tot in de middag stage hadden in het ziekenhuis.

Na een tijdje kwam er een andere meid thuis (zij woont hier nu een half jaar en heeft hier een baan, ze is niet van plan om nog terug te gaan naar Nederland maar kijkt hier rond om een huis te kunnen huren). Ze vertelde me dat je niet zomaar bij het ictr naar binnen kunt. Je moet dan met iemand gaan die de security kent anders mag je er niet in.

Na wat over en weer appen met verschillende taxi chauffeurs (in de hoop dat er 1 bij zou zitten die ons naar binnen kon krijgen) en het wachten tot de rest allemaal thuis was, besloten we om gewoon te gaan en te zien of we binnen zouden komen of niet.

Daar gingen we dan met 5 meiden in de taxi. Na een flinke omweg (Kitaly de taxichauffeur was bang dat hij anders een boete zou krijgen omdat hij teveel passagiers had) kwamen we aan bij het ictr.

Buiten op de deur stond dat er bezoekuren waren. De tijd klopte perfect en we gingen de wachtruimte binnen. Er kwam een bewaker die vroeg wat we kwamen doen. Na uitleggen dat we graag binnen wilden kijken in het gerechtshof waar de daders van de genocide berecht geworden waren liep hij weg en kwam later met een andere man terug. Deze man vertelde ons dat het ictr al gesloten was en dat we niet naar binnen konden. De rest van de meiden zei dat we maar moesten gaan. Maar ik was nog niet klaar met de discussie. Ik zei dat we gewoon eventjes in het gebouw rond wilde kijken, dat we veel erover gelezen hadden, dat er in the lonely planet stond dat je hier terecht kon en dat het niet lang zou duren. En ja hoor. Na deze halve smeekbede ging de poort open en kregen we door meneer de security een rondleiding door het gebouw! Hoera we waren binnen. We mochten overal foto's van nemen en werden rondgeleid in het hele gebouw. Op de eerste verdieping kwamen we bij een kamertje waar twee beveiligers zaten. Deze mannen vertelde ons dat ze vorig jaar het hele ictr verplaatst hebben naar Kisongo.Dus als we dat wilde Zien moesten we daar maar naartoe gaan.

We werden weer door het gebouw, langs het gerechtshof van east Africa en de congreszaal terug naar buiten gestuurd. Tot zover ons tripje naar ictr.

Eenmaal thuis besloten we om in de avond op stap te gaan bij viavia. Hier waren we vorige week donderdag ook geweest en toen was het onwijs gezellig. Ik ging nog even slapen en rond 23.00 vertrokken we met de taxi naar viavia.

De avond was in het begin heel erg gezellig maar na een tijdje verliep wat stroef en wilden we naar huis. Na het wachten op de taxi kwamen we rond 03.30 weer thuis aan.

Vrijdag ging ik samen met een meisje die ook vroeg op was naar het restaurantje iets verderop in de wijk om te gaan ontbijten. We kregen yoghurt, toast, koekjes, sap, water, thee, koffie, ei, worst, vers fruit en muffins. Daarna liepen we terug naar het huis en zagen op de oprit een kleine kameleon zitten. Deze had ik nog niet eerder gezien. Hij liep van de oprit naar de bananenboom iets verderop en kleurde van bruin naar groen.

Toen we in het huis kwamen pakten we allemaal onze tas in. We gingen een dagje naar moshi en zouden daar gaan overnachten in een hostel. Moshi is een stad dichtbij de Kilimanjaro en zo'n 2 uur rijden vanaf Arusha. We namen de bus..

De bussen hier zijn niet zoals de bussen in Nederland (goh).

Het kost hier 2500 tsh om van Arusha naar Moshi te gaan. Dat is ongeveer €1,25. Het is een busrit van ongeveer 2 uur door het mooie landschap. Het was warm in de bus en alle ramen stonden open. Van het landschap zag ik niet veel, ik viel namelijk al snel in slaap... Haha.

Achteraf ben ik daar best blij om. Er hing nogal een onaangename geur in de bus. Veel mensen hier hebben een lichaamsgeur die niet te harden is. Ook gebruikt hier vrijwel niemand deodorant of parfum. Ook is het hier niet overal vanzelfsprekend om een normale douche te hebben. Ze wassen zichzelf dan met regenwater dat opgevangen is in een emmertje.

Na 2 uur slapen arriveerden we in Moshi. We stapten uit en liepen een winkeltje in om even wat drinken te kopen. Wat me meteen opviel waren de ventilatoren in de winkel. Dit heb ik in Arusha in die 4 weken nog nergens gezien. Ook zagen de straten er stukken schoner uit.

We werden opgehaald door de man van het hostel waar we zouden verblijven. Met 10 personen in een busje die voor 8 personen bedoelt was maar dat ben ik inmiddels wel gewend. En het gaat met wat passen en meten ook altijd wel prima!

We kwamen aan bij rafiki backpackers hostel en besloten om 2 kamers te nemen. 1 voor 4 personen en 1 voor 6 personen. Ik lag op de 4 persoons kamer met een meisje en de inmiddels 2 mannen (we hebben er inmiddels een nieuwe jongen bij die ook stage gaat lopen in het ziekenhuis) uit ons huis. Het was een gezellige boel. De kamer zag er prima uit. Een marmeren tegelvloer, 2 stapelbedden met klamoe, een mooie badkamer met Europees toilet en een douche met een grote douchekop. (zo'n douchekop is nog een probleem hier, ze hebben meestal van die mini douche kopjes waar een klein straaltje water uitkomt). We gingen ons klaar maken om te gaan uiteten en voor het eerst hier in Afrika stond ik onder een ijs en ijskoude douche.. heerlijk zo'n Europese badkamer, helaas was het water niet van Afrikaanse temperaturen. In het huis sta ik geregeld onder lauw of koud water maar dit!!!!! Bbbbrrrrrrrr na deze verfrissing konden we gaan.

We aten bij Milans. Een prima tentje waar ze lekkere curry's en naans serveerden. We aten ons buikje vol en gingen terug naar het hostel.

Zaterdag stonden we vroeg op om te ontbijten. Om 08.00 werden we opgehaald door de gids en chauffeur om te beginnen aan onze excursie die we laat de avond daarvoor boekte. (De excursie was wat prijziger dan ik verwacht had.. ik had besloten om in het hostel te blijven maar mijn lieve vriendje besloot me bij te springen en dus kon ik toch mee, dankjewel schatje je bent de beste!). De eerste stop was een ritje naar de voet van de Kilimanjaro. Onderweg stopte we bij een boom met een mega stam. Zo groot dat we een rondje maakten met zijn allen en nog moeite moesten doen om elkaars hand vast te kunnen houden. We stopte ook bij het tentje waar we gingen lunchen in de middag. Hier konden we alvast een keuze maken uit diverse gerechten van de kaart, zodat we in de middag niet te lang zouden moeten wachten op het eten. Op een stoel bij het eettentje zat een kameleon. (Hoera 2 kameleons in 1 week). We maakten foto's en het beestje werd oo mijn hand gezet. Hij nam diverse kleuren aan. Het was een prachtig gezicht. Daarna ging onze tour verder. Bij de voet van de Kilimanjaro kregen we informatie over de berg, de naam van de berg, de verschillende routes om de berg te gaan beklimmen. Dit was vooral interessant voor de 2 jongens, ze zijn namelijk van plan om over 4 weken de berg te gaan beklimmen. We namen nog wat foto's en vertrokken naar de volgende bestemming.

We kwamen aan bij de koffieplantage. Hier stonden verschillende mannen op ons te wachten. We gingen het volledige proces van het koffie maken zelf doen en begonnen dus bij de plant. Het was heel leuk om te zien hoe het hele proces in werking ging en we eindigden deze koffie tour aan tafel, met onze zelfgemaakte verse koffie. Dat smaakte heerlijk!

Onder het genot van het kopje koffie en wat koekjes genoten we van het gezang van deze mensen die bij de Tanzaniaanse chagga tribe horen. De chagga tribe is op de Sukuma tribe na de grootste tribe in Tanzania. Ze hebben vroeger oorlog gehad met de masai tribe om te vechten om het land rondom de Kilimanjaro. Hier hoorde ik voor het eerst ook dat de masai niet afkomstig is uit Tanzania of Kenia maar uit zuid Soedan.

De gids van de koffieplantage bracht ons nog verschillende soorten vers fruit, die hij plukte uit de bomen die om ons heen stonden. Verse grave, passievrucht en white pineapple. Ik heb in mijn hele leven nog nooit zo'n lekkere passievrucht geproefd.

Na de koffieplantage gingen we terug naar het restaurantje en kregen we onze bestelde lunch. Chips Kuku. Oftewel friet met kip.

Onze tour ging verder en we kwamen uit bij een parkeerplaats (dat is hier gewoon een open plek met zand en stenen). Hier konden we onze tassen met zwemspullen pakken en kregen we allemaal een wandelstok in onze hand. We volgden een trap die door het bos naar beneden liep. En daar beneden was het paradijs. De marangu waterfalls. Een waterval met zo'n krachtige stroming dat je er moeilijk tegen in kon zwemmen. We trokken onze bikini aan en gingen het water in! Het water was koud maar een welkome verfrissing op deze hete dag. Ik ben normaal niet iemand die het geweldig vind om in natuurwater te zwemmen. De zee of een meer. Maar hier in Tanzania is er soms niets anders en is het me wel gelukt om die knop om te zetten.

Ik zwom richting de waterval. Zo hard als ik kon. Het lukte me helaas niet om er onderdoor te gaan en op de rotsen aan de andere kant terecht te komen. Wel dacht ik voor het eerst sinds jaren (zolang ik me kan herinneren eigenlijk) aan helemaal niets. Geen zorgen, geen gedachtes, het water, de waterval en ik. Wat een heerlijk gevoel.

We bleven nog wat zwemmen en rondhangen bij de waterval tot we het koud kregen en de zon langzaam wegtrok. Daarna liepen we met stok en in natte zwemkleding weer terug de trap op naar boven.

Boven stond het busje al op ons te wachten om ons naar de volgende bestemming te brengen.

Namelijk de grotten. In deze grotten schuilde jaren geleden de chagga tribe voor de masai in hun strijd om mount Kilimanjaro. We liepen een enigszins krakkemikkig trapje af de grot in. Hier moesten we constant gebukt doorheen gaan en kregen we de gangen te zien. De mensen van de chagga tribe waren klein van stuk en de masai erg lang dus dit was slim bedacht. Ook was springen en met speren gooien een tactiek tijdens gevechten voor de masai en deze grot maakte dat onmogelijk. We kwamen vanuit de eerste gang terecht in de "keuken" een soort kamer waar je op stenen kon gaan zitten en waar een gat naar boven gegraven was zodat de rook van het vuurtje waarop gekookt werd naar buiten kon. Hierna gingen we door naar de "slaapkamers" we gingen door een gang waar ineens een hoger deel leek te zijn. Hier stond een man in en ik schrok me kapot toen ik rechtop ging staan. Als ik een masai was, dan was ik nu dood geweest. De vechttactiek in de grot was namelijk dat er iemand van de chagga zich boven in een hoger deel van de grot verstopte, als de masai strijder dan gehurkt door de grot ging, werd hij met een speer van boven doorboort. De chagga's konden langs doordat ze wachtwoorden hadden. Er was geen genade voor de masai, ze werden allemaal gedood en om de lijken weg te werken in stukken gehakt en 2 km verderop in een rivier gedumpt. Hierdoor kwam het dat de masai lang sprak over de chagga's dat het mensen eters waren. Er kwam nooit iemand van hun vrienden terug, niet levend en niet dood. Terwijl deze vriendelijke gids dit horror verhaal ophing vloog er een vleermuis langs me. (Bah Haha, ik schrok me rot. En moest nog helemaal terug door de gangen naar boven.)

Eenmaal boven vervolgden we onze excursie naar een bier en wijnproeverij. En wat voor proeverij. We kregen er namelijk het zelf gemaakte bananen bier. Waar nog een flinke laag drap van een mix tussen bananen en gist op lag, dit moest je weg blazen voordat je een slok nam. En wat was dat bier smerig. Ik heb zelden in mijn leven zoiets zuurs geproefd. De wijn kwam gelukkig wel in flesjes dn was goed te drinken. We dronken ons flesje leeg en gingen terug naar het hostel. Het was een super drukke dag geweest met veel inspanning dus ik besloot om voor het eten eventjes een dutje te doen. Na mijn dutje at ik samen met de rest kipnuggets (met stukjes bot erin) en wat rijst met curry bij de bar van het hostel.

Het was inmiddels te laat om terug te gaan naar Arusha, we besloten om Nog een nachtje in het hostel te blijveb. Kort na het eten gingen we slapen.

En dan vandaag. Zondag! Vrolijk Pasen!! Ik sliep vannacht niet zoals ik het graag gehad had. Het matras was keihard en dus werd ik met pijn in mijn rug wakker. Na het ontbijt zaten we bij de receptie te wachten op de taxi die ons naar het busstation zou brengen. Bij het tuintje voor de receptie werd ondertussen een geit geslacht voor de paasmaaltijd... (de geur die er vanaf kwam en het smerige aangezicht van het snijden van het vlees terwijl ik het gezicht van de geit kon zien deed mijn maag draaien). Ik was blij toen de taxi arriveerden en we konden gaan.

De busrit van moshi naar Arusha duurde lang en ik was blij toen het voorbij was en mijn kamertje binnen stapte. Ik begon met mijn koffer inpakken voor morgen. Vanavond landen mam en Kimberley hier en morgenvroeg ga ik ze opzoeken en een kleine stadstour geven. Daarna ga ik terug naar het huis en uiteten met de meiden en jongens. Dinsdag verlaat ik om 12u het huis en dan begint de vakantie pas echt!

Na het inpakken van mijn koffer sliep ik een gat in de dag. Wat een leuk maar vermoeiend weekend was het. Ik stond om 20.00 weer op en at wat. Daarna ben ik verder gaan typen aan dit verhaal en nu lig ik weer in bed. Ik ga nog eventjes wat lezen en dan slapen.

Byebye rafiki's!

Tot gauw weer.

Xx Deborah.

Polè polè!

Karibu rafiki's!!!

Vrijdag,

Op vrijdag hadden we allemaal vrij omdat er hier een nationale feestdag was. (Vraag me niet waarvoor of waarom).

Na het uitslapen (in hoeverre dat hier mogelijk is) ontbijten en douchen besloten we om met de meiden en ollie (we noemen hem ollie, hij heet eigenlijk Olivier. We hebben inmiddels allemaal roepnamen voor elkaar) naar de masaimarkt te gaan. De toeristische hotspot in Arusha. Een soort grote loods met daarin verschillende gangen met allemaal prullaria van verschillende masai vrouwen. Handgemaakte kettinkjes, rijkelijk versierde slippers, armbandjes, kaarsenhoudertjes, bakjes, beeldjes, jurken, doeken, sleutelhangers en meer. In vrijwel elk winkeltje hetzelfde aanbod maar overal is het karibu (welkom) en hebben ze graag dat je even komt kijken. Ik kocht uiteindelijk 2 armbandjes, 2 beeldjes en een aantal bakjes gemaakt van de mooiste en kleinste kraaltjes op de wereld. Na een aantal uur stonden we met onze aanwinsten te wachten op een taxi die ons terug naar het huis kon brengen.

In de avond gingen we naar bravo pizza. Live muziek en pizza's. Altijd goed! Dit is geloof ik 1 van de drukst bezochte plekjes in de stad. Bijna geen Tanzaniaan te zien. De Tanzanianen zelf zijn denk ik verzot op de ugali (een culinair hoogstandje hier: een soort brei gemaakt van meel en verschillende soorten geprakte groentes wat eigenlijk nergens naar smaakt en ook uitziet als een grote vaste bol kots) die ze elke dag maken.

De muziek was niet om over naar huis te schrijven. Het gezang klonk aardig maar de meest depressie opwekkende nummers passeerden de revue. Ze zijn hier in Tanzania aardig verzot op mevrouw Celine Dion. En dan niet van haar meest vrolijke nummers. Na de pizza waren we aardig moe. Misschien nog uitbrakken van het dansen in viavia de avond ervoor.

We besloten om de restjes pizza die we niet op kregen in te laten pakken en de taxi naar huis te nemen. Daar aangekomen was het snel naar bed.

Zaterdag

Zaterdag begonnen we onze dan met de pizza van de avond daarvoor als ontbijt. Daarna ging een deel van de meiden en onze ollie naar een camping om rond lake manyara te mountainbiken. Met de meiden die overbleven besloten we om ook vandaag weer verschillende uitstapjes te gaan maken. Allereerst regelden we een taxi die ons naar Kisongo zou brengen waar Snakepark ligt. Hier ligt ook het masai museum en het is vlak bij Tanzanian cultural heritage. Drukdrukdruk. Na een half uurtje rijden kwamen we aan bij het museum. We kregen hier een rondleiding van een masai man. In het museum stonden masai huizen (lemen huisjes. Van klei en takken.) ook stonden er poppen die verschillende masai rituelen lieten zien. Er werd ons door de masai man verteld dat de jongens tussen de 10 en 15 jaar besneden worden. Dat ze tijdens dit afgrijselijke ritueel (waarbij ze geen verdoving gebruiken) geen krimp mogen geven. Niet huilen, niet schreeuwen, niet knipperen met de ogen. Als dit wel gebeurt zijn ze zwak en worden ze verstoten door de stam. Ze mogen dan nooit meer terugkeren. Bij de vrouwen mogen er wel emoties getoond worden. We vroegen aan de man of het voor een masai ook mogelijk is om in de stad te gaan wonen. Dit was allemaal geen probleem maar hij zou zelf nooit de stad of een normaal huis verkiezen boven zijn hut. Ook is het voor de masaiman heel normaal om meerdere vrouwen te hebben. Hoe meer vrouwen een man heeft hoe rijker hij is. Een vrouw is gelijk aan ongeveer 30 koeien. Hoe meer koeien je hebt, hoe rijker je bent en hoe meer vrouwen en kinderen je kunt krijgen. (Ik ben blij dat ik geen masaimeisje ben).

Bij de uitgang van het museum stonden ze dan. De masaivrouwen. Die vanuit de lemen hutjes weer allerlei handgemaakte spulletjes verkochten. Dit keer iets anders dan op de masai markt gister. Na weer een aantal prulletjes gekocht te hebben gingen we door naar Snakepark.

We zagen Krokodillen, leguanen, schildpadden, verschillende soorten vogels die hier opgevangen worden omdat ze niet meer kunnen vliegen. Na de rondleiding bij de hagedissen Dn vogelskwamen we eindelijk bij de slangen.

Onze gids vertelde ons over elke slang of ze giftig waren of niet, hoe erg het gif was, of er tegengif beschikbaar was en hoe groot de slang kon worden. De laatste slang die we te zien kregen was een python. Van zo'n 4 meter. Op het glas voor de kooi waar deze slang zat een blaadje met afbeeldingen van een man die opgevreten was door een soortgelijke slang. Echte foto's, een open gesneden slang. Met een volwassen man erin... brrrr!!

Aan het eind van de rit vroeg de gids ons of we nog een slang vast wilde houden. Dat wilde ik natuurlijk wel en even later stond ik er, met een kleine ongevaarlijke gras slang in mijn handen!

Na Snakepark gingen we door naar cultural heritage. Een erg westerse hotspot. Hier lieten we onszelf wegzakken op een terrasje en aten de beste lunch in tijden. Ook bekeken we de Kunsthal van vier verdiepingen hoog en bezochten we de verschillende souvenir winkeltjes. Na wat rondslenteren namen we de taxi naar het huis.

Tegen het eind van de middag (16.00 om precies te zijn) zou het verjaardagsfeest van de zoon van winnie zijn. (Winnie is een superlieve vrouw van 34 die altijd voor ons kookt in de buitenkeuken naast de poort van het huis. Ze is gevlucht van de vader van haar kind, omdat deze de baby al wilde vermoorden toen ze pas net in verwachting was. Nu zit haar kind op school in moshi, intern nog wel. De laatste keer dat ze hem zag was in januari.) om 20.00 begon het feestje een beetje op gang te komen. Wij (de mzungu's) zaten op het trapje te relaxen toen er ineens een meisje met haar baby in haar handen aan kwam lopen. De tekst: you need to hold the baby volgde en de baby werd bij ons gedropt. Terwijl de moeder van het kind ergens achter in de tuin aan een tafeltje zat. (Dat vind ik toch wel zoiets vreemds. Je baby gewoon laten afgeven bij een groepje mensen die je nog nooit gezien of gesproken hebt. Dit gebeurt ook vaak in de dalla. Je zit gewoon en hoppa, een baby op je arm. Omdat mam haar boodschappen vast moet houden..). Er volgden een aantal foto's met dit schattige baby'tje. Na een tijdje kwam de moeder aanlopen met een kleedje waar de baby opgelegd werd. We kletsen vrolijk verder en ineens viel de kleine voorover met zijn gezicht in het gras. Mama was weer gaan zitten en dus kon het mzungu team het kleine jochie redden. Na een tijdje kwamen er een aantal jongen op de trap bij ons zitten. En toen begon het. Een onverwachte fotoshoot. Eerst met de jongens. Toen met alle kinderen die op het feest waren. Toen met vrijwel iedereen.

Na de foto's en het eten was het tijd voor taart. Al zingend en dansend kwamen winnie en de andere meiden van het huis met de taart op een schaaltje de trappen af. Toen was het de beurt aan de mzungu's om een Nederlands verjaardagsliedje te zingen. We gingen los en zongen met volle borst, lang zal hij leven. Daarna was het tijd om de taart aan te snijden. Ipv allemaal een eigen stuk te krijgen, kwam de jarige job met kleine stukjes aan een tandenstokertje langs. Hierbij was het de bedoeling dat de kleine man het ons van de tandenstoker af liet eten terwijl er foto's gemaakt werden. Na het eten de taart en er zingen kreeg de kleine man zijn kado. We hadden met de vrijwilligers ook wat geld bij elkaar gelegd zodat winnie van het uiteindelijke bedrag een fiets kon kopen. En blij dat hij was!! Hij wilde er meteen voor gaan.. maar helaas. Hij kan nog niet fietsen.

Na het feest besloten we om weer naar le patio te gaan. Met frisse tegenzin wel omdat ik moe was. Maar na het zitten aan de bar en gratis drankjes te ontvangen en na mijn favoriete plaatje musiki werd het toch nog een feestje.

Wederom lagen we pas rond 05.00 in de ochtend in bed.

Zondag werd een relax dagje uitbrakken. Het enige wat we op deze dag deden was ontbijten/lunchen bij het restaurantje iets verderop in de wijk. Daarna lazen we een boekje, hingen op de bank, keken een filmpje op de laptop en gingen we niet te laat naar bed.

Maandag belde ik Mussa om langs te gaan op het schooltje. We hebben een site gevonden van een Nederlandse vrouw die net buiten Arusha zit en allemaal speeltoestellen verkoopt. Na meerdere sms'jes en telefoontjes aan Mussa kreeg ik hem eindelijk te pakken. Om 14.00 konden we terecht op het schooltje. Het was pas 10.00 en we besloten de stad in te gaan, lunchen en eventjes boodschappen doen. We gingen kijken bij viavia en slenterden wat over de art market, opzoek naar leuke schilderijtjes. Uiteindelijk besloten we om verderop inde straat bij fifi's te lunchen. Fifi's is een leuke westerse lunchroom met een goede menukaart, die ook vermeld staat als toeristen hotspot in the lonely planet. Na wat heen en weer appen in onze homesweethome groepsapp zaten we met 6 meiden uit het huis gezellig aan de lunch bij te kletsen. Rond 13.00 belde ik Mussa om te vragen of hij ons op kon halen bij fifi's . Hij zou om 14.00 de chauffeur sturen om ons op te halen. Dus zaten we zoals afgesproken op de afgesproken tijd op de trappen bij de bank schuin tegenover fifi's.. het was 14.00 maar er was geen chauffeur.. het werd 15.00.. 15.30 en 16.00. Mussa belde me om te vragen waar we waren. Inmiddels stonden we met onze huisgenoten in de supermarkt aan het eind van de straat toen hij zei dat de chauffeur aan de overkant van de supermarkt stond te wachten.. we stapten in de auto en reden naar het schooltje waar Mussa op het kantoor zat. Hij begreep de chauffeur ook niet en bood zijn excuses aan. Iets wat ook wel mocht aangezien het inmiddels al 16.30 was.

Polè polè zeggen ze hier dan weer in Tanzania. Wat rustig rustig betekent.

Eenmaal in gesprek met Mussa vertelde we ons idee om net buiten Arusha de Nederlandse vrouw met haar klimrekken te bezoeken.

Maar helaas. Mussa zei dat we dat niet meer gingen redden vandaag en we maakten op hoop van zegen maar een afspraak voor woensdag.

De rest van de dag deden we niet veel bijzonders.

Dinsdag was het dan zover! Eindelijk begon ik op het vrouwenproject. Ik koos meteen de perfecte dag om dit te gaan doen want er stond een tripje naar de masai op de planning. Na twee keer overstappen en ruim twee uur in de dalla dalla stapten we uit op een plekje ergens in the middel of nowhere. Met het groepje waar we mee waren stonden we te wachten op een masai vrouw die het Swahili zou vertalen naar masai. (Vooraf had ik geen idee dat de masai ook hun eigen taal spreken, we hadden dus 1 tolk nodig om het Engels naar het Swahili te vertalen en nog een andere tolk om het Swahili te vertalen naar masai.) na een tijdje kwam ze vanuit de bosjes aangelopen en nam ze ons door de bosjes mee naar een soort hutje gemaakt van boomstronken met daar overheen plastic. Binnen in het hutje stonden enkele banken waar we op gingen zitten. De voorlichting ging over persoonlijke hygiëne. Eerst zaten er zo'n 5 masai vrouwen, later kwamen er steeds vanuit allerlei kanten meer vrouwen die zich bij ons voegden. De voorlichting met 5 vrijwilligers, 2 tolken en uiteindelijk 12 masaivrouwen kon beginnen. De meiden die de voorlichting gaven (3 meiden die bij ons in het huis zitten, 1 ander meisje en in niet omdat we voor de eerste keer mee gingen) begonnen met het onderwerp handen wassen. Ze legde uit dat je zowel je handen als onder je nagels en je vingers en duim moet wassen met zeep. Je handen moet drogen met een schone of met een wegwerp handdoek. De masaivrouwen keken heel verbaasd.. het volgende onderwerp was hoe ze zich het beste konden verzorgen tijdens de menstruatie. De reactie die dit onderwerp bij de masaivrouwen teweegbracht vond ik toch wel zo vreemd. Ze begonnen als een stel schoolreisjes te giechelen en wisten niet waar ze moesten kijken. Dit onderwerp was blijkbaar nooit aangekaart. Een duidelijk taboe. Wel waren ze ontzettend dankbaar. Na nog een spel met kaartjes waarin ze elkaar allemaal een compliment moesten geven over wat de ander goed deed ontvingen we van 1 van de vrouwen allemaal een handgemaakt ringetje van kraaltjes. Als dankbaarheid dat we er waren. We namen nog een aantal foto's en liepen dezelfde weg door de bosjes terug naar de grote weg. Onderweg in de dalla had ik tijd om alles een beetje te laten bezinken. Wat is het toch een andere wereld hier. En wat weten ze maar weinig. Zonde. Ik kan me niet voorstellen hoe verschrikkelijk het moet zijn als je nooit schone handen hebt of niet weet hoe je jezelf het beste moet verzorgen tijdens je menstruatie. Bij ons zijn dit dingen die ons aangeleerd worden wanneer we nog heel jong zijn.

Er volgde weer een lange reis naar huis en we stopten onderweg nog bij cultural heritage. 1 van de meiden had daar de vorige keer een mooie hoed gezien. Ze had achteraf spijt dat ze hem niet gekocht had, dus we gingen hem ophalen. Toen we eenmaal thuis aankomen waren. Waren we allemaal moe. De meiden die niet meegegaan waren naar de masai gingen uiteten. Wij bleven thuis.

Dit was een lang verhaal. Ik had al een tijdje niet geschreven.

Het verhaal van wat ik vandaag meegemaakt heb bewaar ik voor een volgende keer.

Maar geloof me, dat verhaal is absoluut de moeite waard.

Asante sana.

Xx groetjes, Deborah.

Laatste schooldag.

Jambo!

Het was dinsdag en wederom een nieuwe schooldag. Het weer was niet echt om over naar huis te schrijven. Donkere wolken. Fris voor Afrikaanse termen.. (21 graden ofzo.)

Met de kinderen viel deze dag weinig leuks te beleven. Storm op komst. Huilen vechten en treiteren. Niet willen luisteren. Onderling slaan en schoppen. Ik was dus blij toen ik het nieuws kreeg dat ik met mussa naar een speelgoedwinkel kon gaan. (We willen via Facebook kijken of we geld kunnen inzamelen zodat de kinderen een klimrek of schommel op het schoolpleintje krijgen. Op dit moment is er alleen een begonnen vloer.) Hij zou me rond 10u ophalen om te gaan kijken. Zo kwam het dat ik in het kantoor plaatsnam achter de computer om wederop de Facebook pagina aan te vullen met foto's. Mussa, de conciërge/ICTer/kleinzoon van het hoofd van de school kwam niet opdagen en de schooldag ging voorbij. Helaas, maar zo gaat dat hier in Afrika. Ik kom zo kan betekenen dat iemand over 5 min over 2 uur of 3 dagen later komt.

Na school naar de dalla en naar het huis. Na een middagdutje, waar ik hier vaak behoefte aan heb omdat ik in de nacht niet echt een goede nachtrust heb was het tijd voor de film. We gingen naar viavia, (dat is de naam van een eetcafé/bios/disco hier) waar je elke dinsdag voor 10.000 tsh (ongeveer €4,5) naar de film kunt en een pizza naar keuze krijgt. Ook krijg je tijdens de film een zakje met popcorn. Terwijl we aan tafel zaten te wachten op onze pizza's begon het te stormen. Insecten (groot lelijk en vies) vlogen rond de tafel, tot grote paniek van 1 van de meiden die panisch om zich heen sloeg. Dit leverden voor de rest grappige filmpjes en een paar goede lachbuien op. Na het eten en na de storm werd er een wit scherm het open lucht restaurantje ingereden. De film kon beginnen. Twee uur later stonden we te wachten op de taxi en gingen we naar huis.

Woensdag.

Nieuwe ronde nieuwe kansen. Mussa kwam rond een uur of 10 op het schooltje aan. En hij was binnen 5min weer weg. Poging twee mislukt. Dan maar gewoon terug naar de klas en lesgeven. Vandaag waren de kinderen weer super lief. Druk bezig met kleuren. Verder deed ik op deze dag niet echt iets speciaals. Middagdutje. En met de meiden op de laptop film kijken. Verder was het een rustig avondje en ging ik vroeg naar bed.

Donderdag.

Donderdag was mijn laatste dag op het schooltje. Ik nam snoepjes mee en een bal. Er werd gelachen en overgegooid met de bal. Op vrijdag is het een nationale feestdag dus is de school gesloten. En dan is het schooltje twee weken dicht ivm vakantie. Vandaag was dan eindelijk de dag dat Mussa me meenam naar verschillende speelgoedwinkels. Helaas vonden we hier niet waar we naar zochten.

Na een tijdje rondrijden en verschillende speelgoedwinkels bezocht te hebben zagen we aan de kant van de weg een winkel waar ze vanalles lassen. We stopten en vroegen of ze misschien ook een schommel konden maken. En ja hoor. De jongen liet op zijn telefoon verschillende schommels, klimrekken en andere speeltoestellen zien die hij gemaakt had! (Missie geslaagd) voor 300.000tsh (ongeveer €130) kon hij wel een schommel maken met plek voor 4 kinderen om te schommelen. We mochten ook zelf een tekening maken en die naar hem toe brengen. We zijn al begonnen met het tekenen van verschillende schommels, ik ben benieuwd welke het gaat worden. Maar 1 ding is zeker, over een tijdje zal er dus op het schoolplein een schommel/klimrek staan!

Na de zoektocht gingen we weer terug naar het schooltje. Na nog wat high fives, boxen en andere dingen was het dan toch echt tijd om afscheid van de kinderen te nemen. Dat vond im best eventjes lastig. Je went er snel aan als je die kinderen elke dag om je heen hebt. We maakten nog wat groepsfoto's en toen gingen we. Byeeeee teacher Deborah!!

Naar de dalla dalla. En naar huis. Daar aangekomen eventjes met het thuisfront aan de telefoon gehangen. In de avond gingen we naar viavia om een drankje te drinken. Het bleek toch wat gezelliger dan we verwacht hadden en voor we het wisten zongen we karaoke en stonden we kort daarna uit ons dak te gaan op de dansvloer!! Rond half 5 vanmorgen lag ik in mijn bed...

Ik schrijf nu niet elke dag meer zoals jullie gemerkt hebben. Vind het fijner om meerdere dagen samen te pakken en daarmee een wat langer verhaal te maken.

Donderdag was wel een vreemde dag. Ben 3 weken bij het schooltje geweest. Voor ik aan dit avontuur begon wist ik niet dat ik het zo leuk zou gaan vinden op het schooltje. Als Mam en Kimberley over twee weken hier zijn ga ik ze meenemen naar het schooltje om ze te laten zien hoe het hier precies is. Ik ben benieuwd wat ze ervan vinden.

Ik heb er in ieder geval heel erg van genoten!!!

Asante sana voor het lezen rafiki's!En tot gauw weer!

Xxx Deborah.