Mambo Rafiki's!!

Een nieuw verhaal van mij.

Dinsdag, na heerlijk geslapen te hebben in een echt bed (als je van safari terugkomt en in een tent gelegen hebt, zijn alle huizen met echte bedden een waar paradijs.) besloten we om na ons langzame ochtend ritueel naar het huis van mama mackrines te gaan. Ik had beloofd aan winnie (de kok) om nog eens langs te gaan. Ze was super blij om me te zien. Ik liet haar kennis maken met mam en Kimberley. Ze vertelde dat ze dacht dat ik niet meer terug zou komen en dat ze er bijna van had moeten huilen. Arme winnie. Wat een schat is het toch ook.

We konden meteen blijven voor de lunch. Samen met een paar anderen uit het huis aten we en hadden we het over onze safari avonturen. In het weekend dat ik weer thuis ben gaan ze naar Serengeti en Ngorogoro. We besloten om ons idee om voor de meiden in het huis Nederlands te koken deze week nog uit te voeren. Ik maakte een afspraak met Winnie om dit op donderdag te gaan doen. Eerst naar de markt om boodschappen te doen en in de avond koken.

Mijn schone kleren lagen bij 1 van de meiden op de kamer die op dat moment niet thuis was dus ik besloot om later die dag terug te komen. Eenmaal terug in het appartement besloten we om niet zoveel meer te gaan doen. We deden een middagdutje, lazen wat en hadden een fijne middag.

Ik liep rond een uurtje of 17.00 eventjes terug naar het huis om mijn kleding op te halen en vertelde nog wat met de meiden en jongens. Op de plek waar ik eerder een jurkje had laten maken moest ik eventjes een sprei ophalen voor mam. Gemaakt van twee Masai doeken.

Toen ik terug was in het appartement belde ik de taxi. We gingen heerlijk uiteten bij de griek. We bestelde een aantal heerlijke gerechten die we niet op kregen. Volgegeten en met een aantal doggybags gingen we weer terug naar het appartement. Na deze luie dag lagen we op tijd weer in bed.

Woensdag was het dan de dag om de schommel op te gaan halen vond ik. Met de polè polè instelling hier zou het nog eeuwen duren. En zoveel tijd bleef er dus niet over. Ik belde al vroeg naar Mussa (die meerdere malen zijn telefoon niet opnam en me doorverwees naar Honest die ook maar lastig te bereiken was.). En wat bleek. De nieuwe vloer was nog niet gemaakt ivm de regen, het leek er dus niet op dat we de schommel konden plaatsen. (De kinderen hadden dus twee weken paasvakantie gehad... in die twee weken zou de nieuwe vloer komen.. maargoed polè polè en veel regen is hier reden genoeg om dus alles te verplaatsen.) Ik, eigenwijs als ik ben besloot om door te zetten en toch de schommel daar te krijgen! Ik moest en zou het nog zien voor ik naar huis ging.

Uiteindelijk stemde Honest mee in en zouden we rond 12 opgehaald worden bij het restaurant van kundayo apartments. Daar zaten we dan. 4 mzungu's (mam, Kimberley, anne en ik) stipt om 12u bij het restaurant. Polè polè en de tijd verstreek. Anne besloot om weg te gaan, naar de rest van het groepje meiden die aan het zwemmen waren in een dorpje net buiten arusha. Uiteindelijk besloten we om rond 14u maar wat eten te bestellen.

En ja hoor om 14.30 was mama Tesha er dan eindelijk. Met een mega schoolbus. We aten snel ons eten op. En gingen ervandoor. Op weg naar Ibes om de schommel op te halen. Eenmaal aangekomen daar konden we vrijwel direct inladen. Na nog een rondje gelopen te hebben over het speelveld en het afhandelen van het openstaande bedrag konden we weer gaan.

Wat was ik blij, eindelijk! De schommel was er, zoals het er nu uitzag kon ik nog zien dat de kinderen erop zouden spelen!

Het verkeer stond vast terwijl we terug reden naar Arusha. Mama tesha besloot dat het beter was als we op donderdag naar het schooltje zouden komen om de schommel in elkaar te zetten.

We werden afgezet bij kundayo en liepen terug naar ons appartement. In de avond aten we onze restjes op die we meegenomen hadden van de griek.

Donderdag moesten we weer vroeg uit de veren. Vandaag wilden we vroeg op het schooltje zijn om de schommel op te zetten. Het regende. Ik merkte nu wel echt dat het regenseizoen begonnen was. In plaats van regen in de avond en nacht begon het nu ook met de ochtenden.

We besloten om even te wachten tot de eerste regen over was. We namen de dalla en liepen naar het schooltje. Met de hulp van een aantal chauffeurs (de school heeft schoolbussen waarmee ze de kinderen elke dag ophalen en weer thuisbrengen. De chauffeurs wachten overdag gewoon tot de kinderen klaar zijn met school en doen verder niet heel veel. Ze zitten dus vaak op het schoolplein te wachten) stond de schommel snel op. En kwamen er al aan aantal kinderen nieuwsgierig kijken wat er allemaal aan de hand was.

Na de uitleg aan Honest hoe de schommel verplaatst moest worden en vastgezet in de nieuwe vloer was het tijd om hem uit te proberen.

Vicky en Sabeeri, twee kinderen uit het klasje waarin ik les gaf kwamen naar buiten. Daar zaten ze dan. Twee kleine kinderen, op een schommel. Voor de eerste keer in hun leven. Ze vonden het geloof ik een beetje akelig en hielden zich stevig vast aan de touwen. (Wat gek eigenlijk. Deze kinderen hebben amper speelgoed, geen idee wat een speeltuin is, nog nooit eerder een schommel, wip of iets dergelijks gezien. Wij mzungu's weten niet beter dan dat. In vrijwel elk dorpje is wel een openbare speeltuin. Waar een klimrek of een zandbak is.) Vicky en Sabeeri vonden het spannend maar na een tijdje voorzichtig schommelen kwam er toch een lachje tevoorschijn. Wat was dat een prachtig gezicht.

We aten samosa's die mama Tesha voor ons had laten halen aan tafel op het schoolplein. Hadden het over dit project en over het onderwijs in Tanzania. Honest die bij ons zat begon zijn dankbaarheid uit te spreken. Hij raakte wat geëmotioneerd en liet een traantje. Een grote brede volwassen man, die huilt van blijdschap om wat we voor elkaar gekregen hadden.

Meteen kwamen de uitnodigingen om volgend jaar terug te komen. De school bestaat dan 30 jaar. En ze gaan het groots vieren. Ook sprak ik eerder al met Mussa die dit jaar vader wordt. Hij wilt volgend jaar trouwen en ook op dat feest ben ik welkom.

We kregen een vel papier en bespraken met mama tesha wat er op de schommels geschreven moest worden. Uiteindelijk werd het: Donated by Deborah and Anne, Rosier family and friends. From the Netherlands. Deze letters zouden de volgende dag op de schommel staan. We zouden dan terug komen om er met de kinderen op te spelen. Tevreden liepen we naar de dalla dalla plek waar we in de ochtend eruit gegaan waren omdat Winnie daar op ons zou wachten.

In eerste instantie konden we Winnie niet vinden maar na de hulp van een jongen, (die haar met mijn telefoon belde en in het Swahili aan haar vertelde waar we stonden) kwam ze al gauw onze kant op.

Het was weer een fijne begroeting. We liepen richting de markt. Onderweg stopte we bij een supermarkt om melk te kopen. Vandaag stond er hutspot op het menu! Eenmaal op de markt kochten we uien, aardappelen en wortelen. We kregen ondanks dat Winnie er bij was gewoon de mzungu prijs. Zelfs zij kon geen bananen kopen voor de prijs die ze normaal betaalt.

Toch vind ik dat een beetje vreemd. Ik begrijp best goed dat ze wat geld willen verdienen aan toeristen. Maar soms is het zo belachelijk. Zo betalen wij mzungu's een entree prijs bij de safariparken tussen de 50 en 100 dollar. Terwijl het voor de lokale bevolking 10.000 Tanzaniaanse shilling kost. Dat is nog minder dan 5 euro.

Op de markt konden we nergens zoute spek krijgen wat ons lekker leek om door de hutspot heen te doen. We namen dus een taxi naar de nakumatt omdat ze dat daar wel verkopen. Terwijl mam, Kimberley en ik de spek kochten liep winnie naar de overkant van de straat om daar bananen te kopen. Ze kreeg ze voor de normale prijs omdat ze alleen was. Met flink wat tassen aan boodschappen gingen we met de taxi terug naar mama mackrines huis. We spraken met winnie af om rond 17u terug te zijn om te beginnen met koken.

Terug in het appartement deden we niet zoveel. En om 17u liepen we richting het huis. We werden welkom geheten in de keuken waaruit de afgelopen weken mijn eten kwam. Het was er ruimer en schoner dan ik verwacht had. Zonder fatsoenlijk keuken gerei begonnen we met zijn allen aan de hutspot. Aardappelen schillen, uien snijden, wortelen klaarmaken. Het was een hele opdracht om voor zo'n 20 man te koken in een vreemde keuken. Maar het lukte. En terwijl de aardappelen en wortelen op het vuur stonden om gaar te worden vermaakten we ons in het huis. Hadden het over van alles en nog wat.

Toch wel gek was het. Om in het huis te zijn maar niet in het huis.. haha. Dat klinkt lekker wazig. Excuses. Maar dit huis was toch de afgelopen weken mijn thuis geworden. Deze mensen had ik in de afgelopen weken als eerst gezien als ik in de ochtend in de woonkamer kwam en als laatst voor ik ging slapen.

Na twee uur gaar worden kon het stampen zonder echte stamper beginnen. Wat melk en wat boter en uiteindelijk wat gezouten, gebakken spekreepjes erdoorheen. Heerlijk!! Wat een feest!

Toen het klaar was zaten we met een tevreden gevoel aan tafel. Wat smaakte het lekker en wat waren we blij. Echte hollandse kost! Winnie zelf vond het ook lekker en het leek haar een goed idee om dit vaker te maken. Wat fijn voor de meiden en mannen die hier nog een tijdje zitten dacht ik. Ik vond de hutspot echt top! Maar na zo'n lange tijd verheugde ik me inmiddels wel al een poos op een frietje zuurvlees. ( de meiden in het huis werden helemaal gek van mijn gezeur over zuurvlees, als we allemaal weer in Nederland zijn komen ze uit frustratie en nieuwsgierigheid naar me toe om eens een frietje zuurvlees te kunnen proeven.)

Na het feestmaal namen we voor nu afscheid en gingen we terug naar het appartement.

Wat was het weer een mooie dag. We vielen eenmaal terug in het appartement als een blok in slaap.

Bedankt weer voor het lezen rafiki's.

Hakuna matata!

Deborah.