Ik voel me keigoed!

Karibu (welkom) rafiki's!

Daar ben ik weer!

Ik begin maar eventjes bij afgelopen donderdag. Het was een mooie (zoals vrijwel alle dagen hier) zonnige dag en ik ging natuurlijk weer naar het schooltje. Hinkelen, tellen en het alfabet. Het standaard ritueel zou je inmiddels wel kunnen zeggen. Ook nam ik nog een paar foto's om op de Facebook pagina te kunnen zetten.

Na het schooltje liep ik over het marktje en daarna naar het busstation (het busstation is hier gewoon een open ruimte bij de markt waar een hoop dalla's staan en nog meer dalla jongens die je proberen mee te nemen in hun dalla zodat ze weer wat geld verdienen.) om terug te gaan naar het huis.

Eenmaal in het huis aangekomen begon het. Hoofdpijn, spierpijn, misselijk, keelpijn, snotteren, en vele toiletbezoekjes.. ik werd ziek. Ik besloot dus vroeg naar bed te gaan in de hoop vrijdag weer opgeknapt te zijn.

Helaas.

Vrijdag voelde ik me te beroerd om naar het schooltje te gaan en bracht ik voornamelijk door in bed en op de wc, (hoera voor mij) ik heb in geen tijden zoveel geslapen.

Op zaterdag voelde ik me in de ochtend wel wat beter en ik besloot om naar het winkelcentrum te gaan. Daar ging het ook nog goed. Op de terugweg even langs de apotheek, strepsils en een hoestdrankje rijker en weer naar het huis. Die paar uurtjes waren voldoende om me voor de rest van de dag weer te vloeren. Gelukkig vonden de meiden het een goed idee om met z'n allen Madagascar En hotel Transsylvanië te kijken op de bank. Hoera voor de cartoons als je ziek bent. Daarna was het een kwestie van eten en naar bed. Geen stap avondje voor mij deze keer.

Op zondag was ik al vroeg wakker. Na een soort van emotionele rollercoaster (als je ziek bent en zo ver van huis is het verleidelijk om over dingen te blijven nadenken, malen, piekeren.) en enkele telefoongesprekjes naar het thuisfront besloot ik om mezelf een flinke trap onder mijn kont te geven en er toch maar op uit te gaan. Kanoën met de meiden!

Niet in bed blijven hangen en eventjes wat frisse lucht binnen krijgen.

Een taxi ritje van zo'n 15 min en vele hobbels, bulten en gaten in de weg verder kwamen we aan bij een groot meer. Wat een prachtig uitzicht!! Omringt door een prachtig bos en een heerlijk terras waar we eerst chipsmayay (friet met ei) aten voordat we aan boord konden.

8 meiden. 2 kano's. Waarvan er 1 kano was voor 3 personen met de bedoeling om zelf het meer rond te peddelen. 1 kano voor 5 personen en een gids/peddelaar waar je aan boord dus lekker kon chillen. Ik koos, oplettend als ik ben.. de kano waarin ik zelf de peddel mocht bedienen (met grote vreugde van de rest van de meiden, het schijnt dat ze mijn vorm van zwarte humor wel kunnen waarderen. Dat betekent dus dat ze er alles aan zullen doen om mij iets te laten doen waar ik niet vrolijk van word, zoals het besturen van de kano in de brandende zon in het weekend, zodat zij aan het eind van de dag getrainde buikspieren hebben van het lachen) en daar gingen we.

Eenmaal zittend in de kano begon het grote avontuur. Het meer, groen van de algen maar volgends onze gids toch echt wel drinkwater (ja zou ik ook zeggen) vol met tilapia. Takken, die boven het water uitkwamen met prachtige vogels erop. Lekker zonnetje, zonnebril, peddelen tegen de stroming in, aapjes spotten in de bomen aan de rand van het meer, schaterlachen met de meiden, zonnebrand, zwemmende reptielen, mount meru en de rest van het meer als uitzicht. Wat was het prachtig!

Moe maar voldaan kwamen we zo'n twee uur later weer aan wal. En toen was het wachten. Op de taxi naar huis. Na vele sms'jes en zonder enige reactie besloot ik hem te bellen. In mijn gebrekkig Swahili gecombineerd met Engels begreep na het korte gesprekje dat er weg werkzaamheden waren en dat we hem tegemoet moesten lopen. Over de hobbels, bulten en door de gaten in de weg vonden we hem zo'n 20 min lopen later aan de kant van de weg. Onze terugreis kon beginnen.

In het huis stond ons een heerlijke maaltijd te wachten. Friet met kip en ketchup. Jammie! ( ik had van de Tanzaniaanse keuken zoveel meer verwacht.. meer variatie, kruiden, smaak. En na een aantal dagen was ik rijst met bonenprut wel zat!)

Een fijn dagje. Andere omgeving, frisse lucht, veel gelachen. Tevreden naar bed dus.

Om 03.00 werd ik wakker. De reden van mijn niet lekker voelen de afgelopen dagen werd me al snel duidelijk. (Meer informatie is overbodig voor de meeste lezers, waar het om gaat is de ik nu weet wat er loos is en dat het snel over zal zijn. Jaa, hoera, hang de vlag uit en vier een feestje!)

Na het kijken van een aantal filmpjes op YouTube waarin mensen taarten decoreren (ik kon niet meer slapen, het was 03.00, wat doe je anders op zo'n tijdstip? En omdat ik het oh zo ontspannend vind om naar te kijken) besloot ik om te gaan douchen.

Na een fijn ontbijtje, (malaria pillen, vitamine pillen, vitamine d drankje, hoestsiroop, een sneetje wit brood en een banaan) was ik klaar voor weer een nieuwe dag op het schooltje.

Dit is de laatste week op het schooltje. Donderdag mijn laatste dag.

Vrijdag begint de vakantie en vanaf dan is de school twee weken gesloten. Als de school weer begint ben ik al klaar met het vrijwilligerswerk.

Wel een gek gevoel zo. Ik ken nu bijna alle namen. De kinderen weten nu dat ik kom en raken aan me gewend. Ook maken ze meer contact met me en nemen ze meer van me aan. Ik had niet gedacht dat ik het zo leuk zou vinden om voor een hele groep van die kleine ukkies te staan. 1, 2 of hooguit 3. Maar nu ik hier een tijdje ben.. tja. Wat kan ik zeggen. Ik kom zo onderhand wel achter meer dingen die betrekking hebben op mezelf waarvan ik het niet gedacht of verwacht had. Waar alleen zijn, ergens op een vreemde plek in de wereld wel niet goed voor kan zijn.

Afgelopen vrijdag is er een nieuw meisje in het huis gekomen die ook vrijwilligerswerk gaat doen op het schooltje. Vandaag gaf ik haar een rondleiding en tips zodat ze verder kan als ik straks weg ben.

Na school liepen we over het marktje richting de supermarkt en besloten we om vandaag in plaats van de dalla, de taxi naar het huis te pakken. Na een Afrikaans kwartiertje wachten........ was hij er en vervolgden we onze weg naar huis.

Vandaag hebben we in het huis met de meiden & de nieuwe jongen, ( de enige jongen in het huis, hij is zaterdag gekomen ). Lekker in de tuin gezeten. Voor de rest hebben we eigenlijk niet zoveel gedaan. Nu is het avond en ga ik zo naar bed. Het begint hier een aardig drukke boel te worden met 8 meiden en 1 jongen. Als je nu wat privacy wilt moet je echt naar de kamer gaan. Maar dat geeft niet, ik ben wel weer toe aan een nachtje goed slapen.

tot gauw weer!

Xx Deborah.

Stroomuitval

Jambo rafiki's

Swahili begint me steeds beter af te gaan... nouja.. in hoeverre dat kan in anderhalve week dan. Ik weet hoe ik hallo moet zeggen, welkom, kom binnen, ja, nee, bedankt, aangenaam kennis te maken en dat soort kleine dingen.

Dinsdag nam ik 1 van de meiden met wie ik in het huis zit mee naar de school. Mama tesha zei dat ik iedereen mee mocht nemen en dus komen de meiden 1 voor 1 mee naar het schooltje.

Vandaag besloot ik om bij groepje 1 te gaan zitten. Dit zijn de echt kleine kindjes, en deze klas is dan ook meer daycare. Tussen de anderhalf en twee. De kindjes spreken nog geen Engels en houden zich vooral bezig met kleuren, en slapen. Wel kunnen ze zingen en dansen.

Dit doen ze dan ook elke ochtend. Alle kinderen van groep 1 en 2, op het pleintje. Twinkle twinkle little star en een Tanzaniaans liedje waar alle kinderen met al schuddend met hun billen in de rij staan.

Mussa, de jongen op kantoor was er vandaag niet, we konden dus helaas niet verder werken aan de Facebookpagina.

Na school ging het dan echt gebeuren. Naar de supermarkt en de normale markt om het een en ander in de slaan voor thuis. De supermarkt (nakomat) heeft dezelfde prijzen als de AH. Niet echt iets wat in mijn budget ligt nu ik hier ben. Ik kocht dus enkel de dingen die van levensbelang waren (haarmasker, en chocolade koekjes.. je weet het wel.. ik ben en blijf toch een vrouw, ik heb zo nu en dan chocolade nodig, en voel me ook niet echt geroepen om kaal door het leven te gaan) en we vervolgden onze weg richting de lokale markt. Waar het woord mzungu ons om de oren vloog en waar we in elk winkeltje karibu (welkom) waren om binnen te komen kijken.

Vis, vlees, fruit en andere etenswaren, cosmetica, kleding, schoenen, keukengerei, sieraden en de hele reutemeteut. Op dekens op de grond, in hutjes, in soort van zelfbedachte winkeltjes, op tafeltjes op straat, op karren die de mensen achter zich aan trokken. En overal moesten we kijken.

Zo'n 2 uur later (en na een klein deel van de markt gezien te hebben) vond ik ze dan. De sandaaltjes die de vervanging voor mijn slippers moesten gaan worden. Maarrrrrr te duur. (De beste man begon met 30.000 shilling.. dat is ongeveer €15) na een tijdje discussiëren in zover ik kon Swahili gemixt met Engels kreeg ik ze uiteindelijk voor 10.000 shilling. Dat is zo'n €4,50. Hoera!!! Met mijn nieuwe viatu's (schoenen) ging ik naar het huis.

Daar aangekomen ging ik een behoorlijke tijd terug in de tijd. Geen stroom.. er moest nog spul komen voor in de generator (op het moment dat Afrikaanse mensen zeggen dat ze eventjes iets gaan halen kan het zijn dat ze binnen 2 uur, 2 dagen of 2 weken terug zijn...) dus ik begon alvast met mijn backup plan. Powerbank voor mijn telefoon en zaklamp in de aanslag. Toch wel apart. Dat je in huis zit zonder licht en in spanning afwacht wanneer er weer stroom is.

We besloten maar om met de meiden uiteten te gaan (je telefoon in een restaurant op te laden is hier nooit een probleem en zo konden we onze powerbank eventjes bewaren voor later). Naar een restaurant met een westerse keuken. (Hieperdepiep hoeraaa, hieperdepiep hoeraaaa!!). We bestelde een grote taxi voor minimaal 7 pers en na een tijdje kwam er een doodnormale 5 persoons auto aanrijden. Geeft Niks joh, dit is Afrika. Ik heb tot op heden niet echt een duidelijk beeld hoe we nu precies met 5 personen op die achterbank gezeten hebben maar het ging. Eenmaal aangekomen bij het restaurant waar enkel mzungu's aan het diner zaten konden we amper kiezen uit de lekkere gerechten op de kaart. Zo'n 3 uur later en met volle buiken verlieten we het restaurant.

Toen we thuis kwamen was er heel eventjes weer stroom. Maar toen was het al bedtijd.

Vanmorgen stond ik op en ja hoor, nog steeds stroom! Geweldig. Tijdens het kletsen met de meiden bij het ontbijt viel er ineens een ernstige stilte.. ja hoor.. de koelkast maakte geen geluid meer. Iedereen ging over op plan B, op de lichtschakelaars drukken, kijken of we nog WiFi hadden, bij de douche voelen of het water nog warm was maar nee, niks.. we gingen een stroomloze dag tegemoet.

Vandaag gingen er twee meiden uit het huis met me mee naar het schooltje. De twee meiden ging alvast in groepje 2 zitten bij de kinderen die al een aardig woordje Engels spreken terwijl ik naar het kantoor ging om Mussa te zoeken. Blijkbaar had de stroomuitval vrijwel de hele stad getroffen, zo ook het schooltje. Geen stroom, geen computer, geen WiFi, geen Facebookpagina update.

Terug naar het klasje en helpen met het controleren van huiswerk.

Vandaag waren de kinderen bezig met tellen. (Ping! Een idee). Ik besloot om met krijt een hinkelbaan te maken op het schoolplein. Een hinkelbaan met de nummers 1 tot en met 10 erin verwerkt om ze spelenderwijs te helpen met het tellen. Na wat voorbereidingen (in de brandende zon de hinkelbaan tekenen) kon de pret beginnen. Alle kinderen op sokjes naar buiten en hinkelen maar dacht ik. Dit hadden ze nog nooit gedaan en ook de leraressen wisten niet wat ze zagen. Dus na wat tekst, uitleg en het meerdere keren voordoen kon het dan toch gaan beginnen! Hinkel de hinkel en ze vonden het geweldig!! Ook de leraressen deden mee en dus staat dit voor morgen op de planning met het alfabet!

Na school besloten we om wat te eten in de stad. Vlakbij het zaakje waar we gegeten hadden was een soort kunstmarkt. Kunstenaars die zelf schilderijen, sieraden, beeldjes en andere dingen aan het maken waren voor de verkoop. Hier moet ik zeker nog een keertje terug komen.

Daarna gingen we naar het historisch museum. Het museum bestond uit enkele opgezette dieren, de eerste mens ( een aapachtige holbewoner) achter glas en uitgeprinte Wikipedia pagina's aan de muur. Na het rondwandelen door het museum gingen we naar huis.

En thuis aangekomen was het dan echt zo! Er was weer stroom!!! Ik besloot om snel te gaan douchen nu het water warm zou worden. En om mijn telefoon weer eens volledig op te laden. Ook heb ik het thuisfront maar eventjes laten weten dat alles goed was.

Nu is het al avond en heb ik nog steeds stroom! Zo gek, ik ben het zo gewend om stroom te hebben dat ik lichtelijk in paniek raar als de lamp nu knippert. Het is vanzelfsprekend dat het water warm is, dat je WiFi hebt, dat je telefoon 24/7 opgeladen kan worden. Hier is dat dus niet zo.

Ik hoop nu intens op heel veel avonden met heel veel stroom. De ervaring gister leerde me dat een boek lezen met een zaklamp niet echt mega super handig is, ook is het niet erg handig om je kamer te zoeken en je nergens tegen aan te stoten als het donker is... (al kan dit ook aan mijn eigen lompigheid liggen en niet omdat het licht het niet deed...).

Lieve rafiki's.

Ik ga nog wat lezen en dan naar bed. Morgen weer vroeg uit de veren voor een nieuw lesje hoofd schouders knie en teen!

Tot gauw maar weer.

Liefs, Xx Deborah.

1ste weekend.

Jambo rafiki's!

Jeetje.. Afrikanen en de tijd. Waar wij een Limburgs kwartiertje hebben, hebben ze hier een Afrikaans anderhalf of 2 uurtjes.. Zo ook na het stappen afgelopen zaterdag.

Die avond was het dan echt zo ver. Stappen in Arusha. Hop, met de meiden in de taxi en daar gingen we. Toen we daar aangekomen waren en een tijd afgesproken hadden met meneer de taxi chauffeur over Hoelaat hij ons op kwam halen (03.00, we gingen rond 23.00) kon het feest beginnen. Top 40 hits met een reggae tintje. En voornamelijk mzungu's. Hoera. Dansen!

Na een aantal uurtjes dan ook de niet mzungu's op de dansvloer. En ja hoor. Aandacht in overvloed (zaten we met de meiden ook echt op te wachten, NOT!!). Na een tijdje dansen kwam er een mede mzungu bij me staan (waarop ik dacht: gezellig een mede Europeaan).

Na een tijdje kletsen en erachter gekomen te zijn dat hij een 18 jarige zuid Afrikaan (geen mzungu dus, waar ik vanuit gegaan was omdat hij blank was) was die in Tanzania is om te studeren aan de highschool begon hij met me te flirten. Bepaalde technieken om er voor te zorgen dat mannen niks meer van je hoeven werden toegepast. (zeggen dat je een husband hebt en kinderen, zorgen dat de rest van de meiden constant tussen jou en die persoon blijven dansen zodat hij niet in de buurt kan komen, steeds weglopen en al dat soort dingen). Na een tijdje was de boodschap duidelijk. (Rust, good for me!)

Na al dat dansen en wegjagen van diverse mzungu jagers stonden we om de afgesproken tijd (03.00) bij de poort. Meneer de chauffeur helaas niet. Een aantal sms'jes, bellen en anderhalf uur later kwam hij aankakken. Zo kwam het dus dat ik pas rond 05.00 in het huis aankwam en naar bed kon.

Gelukkig stond er zondag een dagje relaxen op het programma. Naar de hot springs. ( zwemmen in een meer vlak bij Kilimanjaro AirPort). Bikini aan, boek, zonnebril, hoedje, zonnebrandcreme en een fles (anti alle mogelijk vieze gore insecten) deet in je tas en gaan. Na anderhalf uur rijden (deze taxi chauffeur kwam ons wel op de afgesproken tijd ophalen) kwamen we aan op een prachtig plekje tussen de bomen. Waar tussen de bomen en de overhangende bladeren het meertje lag. Na het installeren (handdoek neerleggen en insmeren) van onszelf op een mooi plekje konden we erin. Lekker. Zwemmen!

Via een van planken geïmproviseerd trapje. Voetje voor voetje en ohhhh heeeellllll noooooo!! Kleine zwarte visjes die me al knabbeld aan mijn voeten welkom heette in hun territorium...poging 1 was een dikke faal en ik besloot (angsthaas dat ik ben) om terug te gaan liggen op mijn handdoek.

Al lezend verstreek er een tijdje toen er achter me wat geroezemoes ontstond. Ik draaide me om... tussen de mensen op handdoeken door liep een hagedis ( van ruim een meter: wtf en fml en pack your shit & get out gedachtes enzo) die zich waarschijnlijk afvroeg wat al die mensen op zijn zondagse wandelroute kwamen doen.. na een tijdje chillen tussen de mensen besloot hij weer huiswaarts te keren, verdween in de bosjes en we zagen hem niet meer terug.

Na dat bakken en braden in de zon, de baby krokodil (dramatische gedachte van meisje in het huis) en de nodige mega gemuteerde wespen, andere mieren kolonies en insecten die mijn handdoek wel leuk vonden (snap ik wel, vind ik ook, hij is namelijk fluoriserend roze). Was het tijd voor poging 2. Ik moest het water in. Geen angst, niet aanstellen, die vissen doen niks, er gebeurt niks, er zitten hier geen waterslangen en andere nodige oppeppende gedachtes ging ik dan, een stukje weg van het trapje, plons het water in. Heerrrllijk!! Ik zwom nog wat heen en weer en kwam zo bij het open meer. Het was prachtig.

Tegen het eind van de middag besloten we om terug te gaan. Meneer de taxi chauffeur had de hele dag zitten wachten. Hij kon dus in geen geval te laat komen.

Toen we in het huis aankwamen besloten we om de dag af te sluiten met een etentje bij een hotel hier in het dorpje. Het eten hier in huis begint me een beetje tegen te staan helaas. Het is of, rijst met bonenprut of iets wat ze hier pasta noemen met een soort gemengde groenteprut. (Ik weet het. Ik ben verwend, blablablabla.) dat alles is vrij smaakloos en ik heb echt super veel zin in een friet zuurvlees of een Mc kroket of gewoon boerenkool stamppot.. het was dan ook echt een verademing toen ik gisteravond mijn bestelde pepersteak met frietjes en tomatenketchup tot mij nam. ( zoals de kerk naast het huis elke ochtend vast in het Swahili preekt: Het lichaam van Christus, in de naam van de vader, de zoon en de heilige geest, Amen! ).

Na het afrekenen en vele malen asante sana voor meneer de ober (dat betekent heel erg bedankt, we kregen meteen de WiFi code en wat we niet opkregen van de maaltijd werd ingepakt om mee naar het huis te nemen ) liepen we met de zaklamp aan terug naar het huis. Een geslaagd eerste weekend hier.

Vandaag moest ik weer vroeg op. Om 08.00 stond ik op het schoolplein. Goodmorning teacher!!!! Heerlijk begin van de week, zo'n kleine vrolijke ukkies om je heen. Na het eerste blok lesgeven (rekenopdrachten en hoofd schouders knie en teen in het Engels.) ging ik weer naar het kantoortje om nog wat uitleg te geven over de Facebook pagina. Vanaf morgen ga ik foto's maken voor op de pagina en beginnen met uploaden.

Morgen na school neemt teacher Winnie, (lerares en 1ste hulp bij dalla dalla busjes) me mee naar een supermarkt en een aantal lokale winkeltjes om wat boodschappen te doen. Ze weet de leuke plekjes, die nog niet veel toeristen gezien hebben dus ik laat me verrassen. Na al dat wandelen over deze soms rotsachtige wegen zijn mijn slippers aan vervanging toe. En ik twijfel erover of ik misschien beter nu mijn hoofd kaal kan scheren of dat ik eventjes moet wachten tot het van die hitte vanzelf afbreekt. Dus een goed haarmasker is ook geen overbodige luxe.

Vanavond was een relaxed avondje. Gelezen, dit verhaaltje getypt, een beetje bellen met het thuisfront, dat soort dingen. En nu..

Nu ben ik moe en ga ik weer lekker slapen. Onder mijn dubbele klamboe, in het warme Tanzania, al dromend over mijn boxspring thuis..(nee geintje Haha). Zodat ik morgen weer fris en fruitig kan beginnen aan nieuwe dag, met.. wie weet. Weer een nieuw avontuur.

Asante sana ( heel erg bedankt ) weer voor het lezen. Ik vind jullie reacties allemaal super leuk en fijn!

Tot snel rafiki's!!

Xx Deborah

Hiken...

Jambo rafiki's!!

Vannacht werd ik rond 03.00 wakker van de jeuk en pijn op mijn hoofd en in mijn gezicht. Ik maakte de lamp aan en liep naar de spiegel... daar kreeg ik de schrik van mijn leven.. rode vlekken, bulten en uitslag op mijn hoofd, in mijn gezicht (oohhh hell not the face!!!!!) in mijn nek en op mijn schouders.

Eventjes dacht ik door iets gestoken te zijn maar na wat rondspeuren op internet zag ik dat er meerdere mensen waren die allergische reacties gekregen hadden op het nep haar.(Lucky me!!) Ik besloot om maar meteen te beginnen met de vlechten uithalen. Om 6u vanmorgen was ik ongeveer klaar (er zaten 6 pakken nep haar in en ik weet niet hoeveel vlechten dus vandaar). En besloot ik maar om naar beneden te gaan.

Apis tegen de allergische reactie en een douche verder zag mijn huid er al een stuk beter uit. Na het ontbijt nam ik nog een pijnstiller tegen de hoofdpijn en toen was het zo ver. Het programma van vandaag:

HIKEN!!

hiken dus. Lekker wandelen in de rimboe/jungle. (Ik hoor het jullie al denken... huuuuhhhhh?? Deborah die gaat hiken????.. ja precies, maargoed. Avontuurlijk als ik probeer te zijn..)

Eerst namen we met zijn 5en (4 andere meiden uit het huis en ik) de dalla naar mount meru. Een bushalte 10 minuten verderop. Daar stond een grote 4x4 land rover op ons te wachten om ons naar de startplek van de Hike te brengen. Na een ritje van 20min kwamen we aan in een prachtige tuin. Na een kennismaking met de overige hikers ( een aantal die dit als hun fitness elke week onderneemt ) konden we op pad.

Mensen... het was prachtig. Een geweldig uitzicht over heel Arusha, mooie planten, mooie bloemen en bomen, gezelligheid. Maar hell nooooo.. nooit meer!! De Hike duurde in totaal zo'n 3uur. Met de zon op je kop, door de jungle. ( extra smaakvolle informatie voor de liefhebbers: ik.. naïef als ik blijkbaar ben, dacht dat zweten op bepaalde plekken onmogelijk was. Maar het tegendeel is bewezen. Tussen mijn billen, langs mijn rug, mijn benen... iieeeuuuwwwwww ).

Een doorweekte bh en anderhalf uur verder moest ik plassen. (Bang voor teken, mieren van 1cm of andere dingen, die op plaatsen konden komen waar je ze niet hebben wilt... besloot ik om te wachten tot we langs een paar huisjes liepen.) Bij het eerste wc huisje waar ik de deur van open maakte kwam een leger aan spinnen me tegemoet. (Oké oké. Dit is Afrika, ik weet het maartoch) dus ik besloot te wachten op een betere optie. En ja hoor, 10 minuten later kon ik in een vrij schoon hokje mijn plasje doen in een gat in de grond.

Nog zo'n anderhalf uur te gaan. Met frisse tegenzin ( de mensen die me kennen weten het wel! Ik ben GEEN sporter, heb 0 conditie en beschik over een dosis aangeboren lompheid waardoor de kans op struikelen en dus vallen continu aanwezig is. ) liep ik weer door. En uiteindelijk kwamen we dan weer terug op de plaats waar we 3 uur eerder vertrokken waren.

Na een liter water, zoute popcorn, een met baby doekjes schoon gemaakt gezicht, een tonic, een luierstoel op het terras in de tuin en een beefburger begon ik weer een beetje te genezen van de schade die ik zojuist had opgelopen.

De twee gidsen die de route met ons liepen zaten bij ons aan tafel, lieten ons de nieuwste hits uit Tanzania horen. (Darassa ft Ben Pol - Muziki) en dit bracht de meiden op het idee om vanavond te gaan stappen. Na een aantal uurtjes relaxen op het terras stapten we weer is de 4x4 land rover en ging we naar huis. Het eerste wat ik deed was onder de douche stappen. Heeeerrrlliiijjjkkk!!

Nu zit ik schoon en fris op de bank in de woonkamer. Zoals het er nu uitzien ga ik dus vanavond echt op stap met de meiden. ( poeh.. stappen. Dat is echt al een hele tijd geleden. Maar twee van de meiden zijn 20 en de andere 23 en 24). Inmiddels heet ik hier dan ook oma Deborah omdat ik, op 1 meisje na de oudste ben.

Nou beste mensen. Deze oma gaat zich nog even fysiek en mentaal voorbereiden op haar stapavondje.

Gelukkig staat er morgen een dagje hotsprings op de planning. Lekker luieren dus.

Tot gauw weer!!

Xx Deborah.

Rafiki

Jambo.

Vandaag is het weer tijd voor een update.

Gister werd ik voor het eerst wakker door de wekker ipv door de kerk. Na een warme douche en een fijn ontbijtje werden we opgehaald door Anika. Die ons afzette bij de projecten. De andere meiden bij het ziekenhuis en mij bij het schooltje. Omdat ik de afgelopen dagen niet echt iets mocht doen en eigenlijk alleen maar erbij zat, sprak Anika met mama tesha waardoor er voor mij meer mogelijkheden kwamen om zelf wat opdrachten te maken voor de kinderen.

Omdat ze deze dag bezig waren met tellen besloot ik, om op het krijtbord een tekening te maken waarop een wolk met bliksem stond. Aan de kinderen in de klas de taak om 1 voor 1 naar voren te komen om met een blauw krijtje de regendruppels te tekenen. Tekenen en tellen. Dit beviel ze wel en ze keken vol bewondering naar de tekening ( een wolk met bliksem en heeeeelll veeeelll regen) toen het eenmaal klaar was. Omdat deze opdracht ze goed beviel liet ik ze ook blaadjes aan bloemen tekenen. Dezelfde opdracht een andere tekening.

De kinderen kunnen veel beter tellen dan de leerkrachten door lijken te hebben. In de schriftjes mogen ze steeds maar tot 3 of 4 tellen terwijl ze op het bord met regendruppels veel verder kwamen dan 10. Na deze opdracht mocht ik helpen om de schriften van de kinderen na te kijken. Na enkele schriften besloot ik om terug te bladeren. Vanaf november 2016 krijgen ze al de opdracht om van 1 tot 4 te tellen. Vreemd is dat. Want ze kunnen zoveel meer.

Ik keek de rest van de schriftjes na en voor het eind van de schooldag besloot ik om ze nog iets leuks te leren. Hoofd, schouders knie en teen, jawel hoor in het Engels. Sta je dan. Voor een klas van zo'n 30 ukkies met een schooluniform aan. Het enthousiasme spatte er vanaf. Braaf deden ze mee en ze vonden het geweldig.

Toen was het alweer tijd. Schoentjes aan. High five en box en luid geschreeuw byeeee teacher Deborah!!

Winnie, de lerares van het peutergroepje neemt altijd samen met mij de dalla naar huis. Ze weet veel beter waar ik eruit moet dan ikzelf. In de dalla praten we wat, meiden onder elkaar. Ze is 23 en geeft al 5 jaar les. Ook heeft ze een vriend en een baby van 5 maanden (bright). Ze wilt wel trouwen maar weet nog niet wanneer. Als ze aan het werken is blijft haar dochter bij haar zus in huis. Niet bij haar vriend, de vader van het kind.

Toen ik eenmaal in het huis was aangekomen heb ik nog wat gelezen en heb ik gebeld met het thuisfront. Lang leve WiFi!

Daarna kwamen er twee meiden die hier in huis poetsen (en in het huisje aan de poort van dit terrein wonen) de woonkamer binnen. Eerder deze week had ik met ze afgesproken om ze Engelse les te geven. En ja hoor. Daar zaten ze dan. Met pen en papier in de aanslag om aantekeningen te maken. Zo leer je nog wat van elkaar. Zij Engels, ik Swahili.

Na zo'n drukke dag, op het schooltje, het contact met het thuisfront en alle nieuwe indrukken ben ik naar bed gegaan.

En dan vandaag.

De titel van vandaag is Rafiki. Rafiki betekent vriend.

Vanmorgen toen ik het schoolplein op kwam lopen kwamen de kinderen al aanrennen. Teacher teacher!!! Kleine ukkies overal om me heen. Een goed begin van mijn dag.

Op vrijdag hebben de kinderen sportdag. Ze dragen dan allemaal dezelfde een trainingspak. Met het logo van de school.

Op dinsdag is er een pakket aangekomen op de school waarin allemaal tweedehands speelgoed uit Nederland zat. Een gitaar die muziek maakt. Een auto die je achter je aan moet trekken met een touwtje een knuffel en nog veel meer andere dingen. Dit is de eerste keer dat de kinderen speelgoed hebben. Dat ze op school ook kunnen spelen met iets anders dan een versleten bal of een springtouw.

Ik zat (terwijl de kinderen buiten aan het spelen waren) in het klaslokaal met 1 van de leraressen en hielp haar met huiswerkopdrachten voorbereiden toen ze me vroeg of ik een man had. Ik vertelde haar dat ik een vriend had en ze vroeg meteen naar foto's. Nadat ik verschillende foto's van vrienden en familie had laten zien begon ik haar vragen te stellen. Ze is lerares in opleiding. Ze gaat afstuderen over 2 maanden. Ze kan dan niet op deze school blijven om te werken. Ze weet nog niet of ze ergens anders wel werk gaat vinden omdat veel scholen al vaste leraren in dienst hebben. Ze woont bij haar ouders. Ze heeft al 4 jaar een vriend maar haar ouders keuren hem af. Hij is moslim. Zij is christen. Hij heeft geweigerd om zich te bekeren voor haar en zij krijgt geen toestemming van haar ouders om met een moslim te trouwen. Ze vindt dat ze maar op zoek moet gaan naar een andere vriend. Ze mag hem graag maar hij zal nooit haar man worden. Ook weet ze niet of ze de enige voor hem is. Hier in Tanzania is het heel normaal dat een man meerdere vrouwen heeft. Toen ze vroeg of dat in Nederland ook zo was schrok ik een beetje. Stel je voor. Hell no!!!!

Dat laat me wel beseffen dat we het als vrouw in Nederland helemaal niet slecht hebben. Als ik hier geboren was.... poeh. Ik heb werk, een eigen woning, heb altijd zelf mogen kiezen met wie ik een relatie wilde en mijn ouders staan achter me. Welke keuze ik ook maak in mijn leven.

In de pauze besloot ik om mama tesha te vragen of St Margaret's academy toevallig ook een Facebook account had. Dat hadden ze wel maar er was al sinds vorig jaar niks meer op geplaatst. Tijd om daar verandering in te brengen. Ik begon foto's en filmpjes te maken van de kinderen. Nam een paar selfies met de leraren en kroop na de pauze bij de conciërge/icter/allroundschoolmedewerker (ik weet niet precies wat hij is maar hij zat op het kantoor, hij heet mussa en is de kleinzoon van mama tesha) achter de computer om het Facebook account van de school weer eens een flinke update te geven. Nieuwe foto's meer informatie en reageren op de berichten die al sinds vorig jaar via Messenger binnen gekomen waren.

Toen de school afgelopen was liep ik weer met Winnie naar de dalla, stapje bij het juiste punt uit en liep naar het huis.

Vanmiddag na de lunch en een fijne douche besloot ik om bij de salon verderop mijn haar te laten vlechten met nep haar. Na 2 uur en veel getrek aan mijn hoofd en haar was het af. Heel veel vlechtjes tot halverwege mijn rug.

Ik heb net eventjes tijdens het bellen (met mijn zelf gekozen en door mijn ouders goedgekeurde vriendje, i'm blessed, lucky me!!) op bed gelegen (privacy in huis is lastig als de hele woonkamer vol zit) en heb echt totaal geen idee hoe ik de nacht door ga komen met die vlechten. Heb 3 keer zoveel haar, mijn hoofdhuid doet best een beetje pijn en mijn hoofd is mega zwaar. Ik hoor het mam nog zeggen: wie mooi wilt zijn moet pijn lijden...

Ik ga nog even lekker relaxen, verder in mijn boek lezen (ik lees judas van Astrid Holleeder, aanrader voor de lezers onder ons).

Usiku mwema Rafiki's!

(Goede nacht vrienden!)

Tot gauw.

Xxx Deborah

Mzungu.

Jambo!!

Mzungu. De titel van dit verhaal en het woord wat ik heel vaak hoor als ik op straat loop hier. Het betekent blanke. Het is niet echt een scheldwoord maar ook niet echt een compliment.

Vanmorgen toen ik aankwam op het schooltje werd ik de lerarenkamer in geroepen. In de leraren kamer stonden alle leraressen, mama tesha en een vrouw die ik nog nooit gezien had. Naziri, de vrouw in kwestie is een verre nicht van mama tesha, ze is een wees, zwanger van een tweeling en kreeg vanmorgen het nieuws dat haar man omgekomen was in een verkeersongeluk. Nu is ze helemaal alleen. Geen ouders, geen man en straks een alleenstaande moeder.

Na een uur werd ze opgehaald door een man die haar naar de plek zou brengen waar haar man op dat moment was, zodat ze de begrafenis kon gaan regelen. Vreemd genoeg was het rouwen voor de anderen (die eerder nog samen met naziri in tranen waren) daarna direct afgelopen en gingen ze verder met de orde van de dag. De rest van de dag is er geen woord meer over gesproken.

En dus kon mijn dag ook doorgaan. Na een tijdje bij de kinderen in de klas gezeten te hebben, vele high five's en boxen ontvangen en gegeven te hebben riep mama tesha me om met haar mee naar Kisongo te gaan. Kisongo is een dorpje zo'n 8km verderop. Hier is de basisschool. Eenmaal aangekomen op de basisschool kon de rondleiding beginnen. De kinderen spreken vloeiend Engels. Hebben wiskunde, biologie, scheikunde, Swahili en Engels. Er zitten hier ongeveer 500 leerlingen, het gebouw waar de klaslokalen zich bevinden is een soort flat en de lesdagen zijn ma t/m vrij van 08.00 tot 16.00.

Vanaf morgen mag ik zelf kiezen hoe ik mijn dagen in ga delen. Ik weet nog niet precies wat ik ga doen.

Het slapen gaat trouwens nog steeds wat moeizaam. Elke dag om 04.00 beginnen ze in de kerk met bidden. Het klinkt alsof er 1000 mannen luidskeels allemaal satanistische dingen schreeuwen. Dit gaat gewoon stug door tot 06.00 in de ochtend. Hoera. Tot nu toe doe ik gewoon lekker elke middag een dutje. Veilig onder 2 klamboes. Better safe than sorry zullen we maar zeggen.

Nou mzungu en andere vrienden, dit was het weer voor vandaag.

Tot (waarschijnlijk) morgen.

Xx Deborah.

1ste schooldag.

Jambo!

Om ongeveer 04.00 vannacht werd ik wakker door de luidsprekers van de kerk verderop. Een normale tijd om te beginnen met bidden hier. Om 05.00 besloot ik om op te staan en beneden in de woonkamer te gaan zitten. Hier waren al een aantal meiden druk bezig met poetsen en het ontbijt voorbereiden.

Na het douchen schoof ik aan bij het ontbijt en kort daarna was het tijd om te vertrekken (07.30).

Er zitten hier nog 5 Nederlandse meiden die stage lopen in het ziekenhuis dus konden we samen naar de bus (dalla dalla) lopen.

De dalla dalla is een busje waar zitplekken zijn voor 9 tot 12 personen maar waar ze hier gewoon doorduwen zodat er makkelijk 20 mensen in passen. Ik moest dus staan. Het was een apart ritje.

Na het uitstappen moesten we een stukje lopen richting het ziekenhuis en vanuit daar moest ik nog een stukje alleen lopen.

Ik liep de verkeerde straat in en liep ongeveer een uur verdwaald in rondjes tot ik het schooltje gevonden had. Ik had er om 08.00 moeten zijn maar kwam pas om 09.00 aan.

Toen was het tijd om kennis te maken met het eerste klasje. Een klein klaslokaal met zo'n 24 kinderen en twee leraressen. Terwijl ik in de deuropening stond riepen de kinderen goodmorning teacher Deborah how are you? Waarop ik zei: i am fine and how are you? En in koor riepen ze: we are fine, thank you!

Op school leren ze al goed Engels en de basis voor rekenen. De kinderen dragen een schooluniform, de jongens een broek en de meisjes een rok. In de klas mogen ze geen schoenen dragen. Deze staan buiten naast elkaar met een plakbandje waar hun namen op staan.

Om 10.00 is het pauze. De kinderen krijgen dan een boterham en een kopje thee. De leraren krijgen ook brood met thee. Voordat je thee krijgt worden je handen gewassen door een man die warm water over je handen schenkt dat opgevangen wordt in een grote schaal die eronder staat.

Na de pauze ben ik met mama tesha het hoofd en de oprichtster van de school naar een winkel gegaan in de buurt om wat schrijfwaren voor de school te kopen, dit wilde ik aan het schooltje kado doen. 100 pennen, 100 potloden , tape om tekeningen van de kinderen mee aan de muur te kunnen hangen en een grote doos met witte A4 vellen. Omgerekend voor zo'n €20. Hier kunnen ze ruim een jaar mee vooruit.

Toen we terug kwamen mocht ik plaats nemen in de andere klas. Hier zitten de peuters. Ze spreken amper Engels en houden zich vooral bezig met tekenen, zingen, dansen en kleuren.

1 van de kinderen die in de schoolbanken voor me zat draaide zich naar me om en wreef vol verbazing over mijn hand. Ik denk dat hij het raar vond om mijn huidskleur te zien.

Om 12.00 was de school afgelopen. Buiten onder het afdakje riep ik de namen van de kinderen op het plakbandje van hun schoenen. Na het helpen met het aantrekken van de schoenen was het tijd voor ze om naar huis te gaan.

Mama tesha kon niet regelen dat ik vandaag naar de basisschool zou gaan, dat staat voor morgen op de planning. Dus voor mij was de werkdag ook ten einde.

Samen met een van de leraressen die een dorpje verder woont dan waar ik nu zit nam ik de dalla dalla.

Toen ik thuis kwam heb ik een middagdutje gedaan. Ik had vandaag wat last van hoofdpijn. Eigenlijk zou ik vanavond met de andere Nederlandse meiden naar de film gaan. Dat heb ik overgeslagen.

Ik ga nog eventjes wat lezen en dan naar bed. Morgen moet ik echt optijd komen op het schooltje.

Het was een mooie dag.

Tot gauw, xx

Deborah

Kennismaking.

JAMBO!! (Dat betekent Hee, hoi, hallo in het Swahili.)

Na een lange reis kwam ik vannacht om 03.00 aan in het huisje.

Vanmorgen was ik al rond 07.30 wakker.

Hier is het 2 uur later dan in Nederland.

Na een rondleiding in het huisje vanmorgen kwam Anika (de coördinator van het vrijwilligerswerk) me ophalen om me de stad te laten zien, een simkaart te regelen en naar de bank te gaan om geld te pinnen.

Ook ben ik vandaag naar de kleuterschool gegaan waar ik ga werken voor de komende twee weken. Een miniklasje met kleine kindjes (2 tot 4 jaar) die al goed Engels spreken.

Morgen Begin ik met werken. Mama Tesha het hoofd van de school, neemt me morgen in de middag mee naar een basisschool met oudere kinderen (4 tot 10 jaar). Ik mag dan kiezen of ik de kleuterschool ga combineren met de basisschool.

Ook ben ik vandaag naar de plaatselijke masaai markt geweest. Ze verkopen hier allemaal mooie handgemaakte spulletjes.

Nu zit ik weer in het huisje, hier zitten nog een aantal Nederlandse meiden die stage lopen in het ziekenhuis.

Ik ben benieuwd wat me nog allemaal te wachten staat de komende weken.

Ik zal jullie op de hoogte houden.

Groetjes, Deborah!