kucingintanzania.reismee.nl

Nakupenda Tanzania.

Jambo, mambo, habari, Shikamoo, lieve rafiki's!

En welkom bij mijn laatste blog. (Mijn laatste dagen in Tanzania.)

Vrijdag.

Vandaag stonden we al vroeg op om naar het schooltje te gaan. De allerlaatste dag. Het afscheid.

We liepen dus naar de grote weg, namen de dalla en lieten ons afzetten bij de bekende halte (stendidogo). Liepen weer de bekende weg. Naar het schooltje. Vandaag in een flinke stortbui. Maar ik wilde niet te lang wachten. Doorweekt kwamen we aan op het schooltje. Sportdag! Zoals elke vrijdag. De kinderen zaten al in de klaslokalen in hun sportkleding. Zoals afgesproken (elke dag na school, ivm mogelijke regenbuien in de nacht en overdag als het begint te regenen) hadden ze het mandje van de schommel binnen opgeborgen.

Alleen de vier poten en het bovenstuk waren zichtbaar. En daar stonden onze namen. Deborah and Anne, Rosier family and friends. En aan de zijkanten. From the Netherlands. Wat een prachtig gezicht.

We hadden goede hoop dat de zon nog zou gaan schijnen zodat we samen met de kinderen op de schommel konden spelen.

We namen plaats in het klasje waar ik de meeste uren op het schooltje doorgebracht had. Bij teacher Sarah. De oudere kinderen van deze school. Voor de laatste keer die bekende vrolijke gezichtjes. Kinderen (van wie ik enkele weken geleden geen weet van het bestaan had) van wie ik bijna allemaal de namen ken nu. En nog een laatste keer goodmorning teacher Deborah. Waarop ik antwoordde: goodmorning children How are you? Waarop zij weer antwoordde: fine How are you? Waarop ik weer zei: I am fine thank you!

Eenmaal in de les vroeg teacher Sarah of ik vandaag de les wilde geven. En dat deed ik. Het hele alfabet. Fonetisch. A, B, C. (Wat ze uitspreken als AA, BOE, KOE) en de rest van de letters werden met volle borst door het lokaal geroepen. Ook door mij natuurlijk. (Ik voelde me inmiddels al helemaal in mijn element tijdens het lesgeven).

Iets wat ik vooraf nooit gedacht had. Ik ben zo'n persoon die kinderen op zich wel leuk vind. 1 of 2.. max 4. Maar hier, op dit schooltje, heb ik geleerd om echt het mooie in een klas met kinderen te gaan zien. Zo'n klein mensjes. Met een heel leven voor zich. Onschuldig. Puur. Met ieder z'n eigen persoonlijkheid. Met elk zijn of haar eigen behoeftes. Elk kind, dat op een andere manier benadert moet worden. Sommige extravert en anderen introvert. Maar allemaal kinderen. Kinderen met elk een andere achtergrond. Met elk een eigen verhaal. Een eigen kijk op de wereld. Kleine mensjes die nog over de kunst beschikken om het leven niet zo serieus te nemen. Lachen als ze iets leuk vinden. Huilen als ze ziek zijn of pijn voelen. En vooral zijn het kleine mensjes die heel dicht bij zichzelf blijven. Omdat dat is wat ze kennen. Wat ze willen en wie ze zijn. Zonder zich daarvoor te schamen. Elk kind.. prachtig en uniek.

Het weer werd beter en de zon brak door. Dus was het tijd om het mandje aan de schommel op te hangen.

Kort daarna kwamen beide klasjes naar buiten en hielpen we de kinderen op de schommel. Soms met 4 tegelijk soms met 5. Sommige kinderen vonden het geweldig, anderen waren bang. Nieuwsgierig. Dat waren ze allemaal eigenlijk wel.

Er werd nog druk geschommeld en ook de leraressen gingen ervoor. Ikzelf schommelde nog een tijdje met een aantal kinderen die om me heen in het mandje zaten. Toen was het tijd om afscheid te nemen. De laatste kinderen hadden nog hulp nodig bij het aantrekken van de schoenen.

Een deel van de kinderen vertrok richting de schoolbus die ze thuis af zou zetten. Een deel wachtte op het schoolplein tot ze opgehaald werden. Het gaf me een vreemd gevoel. De laatste keer Bye teacher Deborah. Een leeg schoolplein.

Mama Tesha vroeg ons om in het lokaal plaats te nemen waar de kinderen altijd thee drinken tijdens te pauze.

We zaten in een kring, mama Tesha, teacher frida, teacher winnie, teacher sarah, Anne, mam, Kimberley en ik.

Mama Tesha begon te vertellen. Hoe dankbaar ze god (mama Tesha is erg gelovig.) was dat hij mij naar Tanzania had gezonden. Wat het betekent had voor het schooltje, voor haar en de kinderen. Ook vertelde ze dat ze me nooit zal vergeten en dat ze hoopte dat ik gauw weer terug kwam. Ook winnie, frida en sarah spraken hun dank uit. Als bedankje hadden ze een mooie kanga (omslagdoek met mooie patronen en felle kleuren) gekocht. Niet alleen voor mij want ook mam en Kimberley kregen een kanga die teacher Frida om ons heen sloeg. Daar kwamen de tranen. Het overviel me behoorlijk. Al die lieve woorden. Van deze lieve mensen die ik hier heb leren kennen. Terwijl mijn ogen volliepen met tranen vroeg mama Tesha of ik misschien iets terug wilde zeggen.

En ja hoor. Gewikkeld in mijn mooie kanga, terwijl de tranen over mijn wangen rolde begon ik al stotterend te vertellen. Ik was vergeten hoe het was om te moeten huilen van blijdschap.

Ik had geen echte speech voorbereid en weet dus niet precies wat ik toen op die dag daadwerkelijk gezegd heb. Maar het begon met de mededeling dat mijn tranen happy tears waren. Ook volgde dat ik me welkom en op mijn gemak voelde, dat ik dankbaar was om eventjes deel uit te mogen maken van alle dingen die zich afspeelde op het schooltje en dat ik veel van de kinderen, het schooltje en alle mensen die ik daar had leren kennen en van Tanzania ben gaan houden.

Ik keek rond toen ik het vertelde en zag dat mam Kimberley en Anne ook de tranen in hun ogen hadden staan.

Ook mam en Kimberley bedankte de leraressen en mama Tesha omdat ze goed op me gelet hadden tijdens mijn vrijwilligerswerk.

Daarna was het tijd om echt afscheid te nemen. We spraken af om contact te blijven houden met elkaar. Voor we het schoolplein af liepen keek ik nog een keer achterom. Naar het lege schoolplein waar ik zoveel herinneringen gemaakt heb die ik de rest van mijn leven zal koesteren.

We besloten om na dit emotionele afscheid weer langs de Tanzanite experience te gaan in de hoop nog een mooie steen te kunnen kopen. We liepen van het schooltje naar clocktower, inmiddels een weg die ik al vele malen gelopen had. Eenmaal boven in het grote gebouw waar de stenen tentoongesteld werden vroegen we aan de vrouw die ons hartelijk ontving of de manager vandaag aanwezig was om ons de ruwe stenen voor de verkoop te laten zien. Ze zei dat ze eventjes zou bellen en hij was inderdaad aanwezig. We moest naar de overkant van de straat lopen en daar door een draaipoort langs de balie waar de beveiliging zat en kwamen terecht een een kamer waar twee niet bongo's (bongo is het woord voor een inlander/Tanzaniaan/niet mzungu.) zaten. Deze twee mannen leken naar mijn mening van Arabische afkomst te zijn.

We namen plaats aan de tafel en ik zag dat er camera's en televisieschermen hingen. Hier ergens zouden dus de stenen opgeborgen liggen. En ja hoor. Na een tijdje praten over de stenen en of we deze mee konden vervoeren naar Nederland (zonder certificaat of aan te kunnen tonen dat we handelaren waren) maakte de man achter zich een kluis open. Daaruit haalde hij verschillende zakjes met tanzanite. De ruwe tanzanite, de geslepen, in verschillende vormen, maten en kleuren. Van lichtblauw, lila naar paarsig of donkerblauw. Hoe donkerder de steen hoe duurder.

Na een tijdje kijken, vergelijken en het kiezen van een steen (mam een ruwe en ik een geslepen steen als souvenir voor mijn stenen verzamelaar thuis) konden we betalen. De prijs voor een stukje tanzanite is hoog. Dit komt natuurlijk omdat het over een aantal jaar niet meer te vinden is. Het is zeldzamer dan diamant en alleen hier in tanzania te vinden. Door dit alles dus wel de moeite waard om er een bepaald bedrag voor neer te leggen. Tevreden en met onze tanzanite goed opgeborgen verlieten we het gebouw. Terug naar de dalla en terug naar het appartementje.

Na eventjes relaxen besloten we om onze trouwe vriend kitaly (dit is de naam van de taxichauffeur) te bellen met de vraag of hij ons af kon zetten bij de chinees.

Het grote restaurant was vrijwel leeg. Bij de ingang stond wel vermeld dat de rotary club van arusha hier vaak at. Het moest dus wel lekker zijn. We keken op de kaart en bestelden. Ook werd me duidelijk dat hier in dit chinese restaurant niet gedaan werd aan het Tanzaniaanse Pole Pole gebeuren. Het eten stond, tot onze grote verbazing, binnen no time op tafel. Ik was in shock en zelfs mam en Kimberley keken er raar van op. Twee weken hier en je gaat helemaal mee in de Pole Pole vibe die hier hangt. Het eten was heerlijk en vooral heel erg veel. Veel meer dan we op konden. Gelukkig konden we de rest in laten pakken en mee nemen naar huis. Binnen no time zaten we weer in de taxi naar het appartement.

Ik sloot de dag af met een vreemd gevoel in mijn buik. Het afscheid op het schooltje viel toch wel zwaarder dan ik gedacht had. Nog maar eventjes en dan naar huis...


Zaterdag stonden we weer vroeg op voor onze laatste excursie, een wandeling rondom lake duluti en een bezoekje aan de lokale markt (tengeru market).

Het regende...

gek wel... de afgelopen dagen is er veel regen gevallen. Toen ik hier net kwam was dat niet zo. Stiekem is dat ook niet wat ik verwacht had van tanzania, of heel Afrika. Ik dacht alleen maar dat het hier stikheet zou zijn. Maar nu is het regenseizoen dan toch echt begonnen.

We werden opgehaald door de jeep door een jongen (de gids blijkbaar) die ik nog kende van het huis. Hij liep daar zo nu en dan binnen (zoals zoveel mensen). Ook was er een andere vrijwilliger bij hem die met ons mee ging tijdens deze excursie, een meisje van 16 die niet bij ons in het huis zat.

Ze deed vrijwilligerswerk in een weeshuis, iets buiten de stad. In het weeshuis had ze haar eigen kamer. Ze moest lange dagen werken. Les geven, helpen met het schoonmaken en opruimen en de kinderen in de avond helpen met huiswerk.

We vertrokken naar lake duluti.

Dit was het meer waar ik eerder met de meiden van het huis mijn geweldige kano middag gehad heb.

(Die dag voelde ik me niet lekker maar besloot ik toch mee te gaan. Het werd uiteindelijk een leuke dag, een warme dag. Met volop zon.)

Vandaag voel ik me goed maar is het weer niet om over naar huis te schrijven.

Toch begonnen we met de wandeling. Midden door de rimboe rond het meer.

Ik zag tijdens het wandelen (omdat ik vooral naar de grond keek omdat ik geen zin had in regen in mijn ogen) grote gaten in de grond. Ik vroeg na een tijdje aan de gids wat voor gaten dat waren. Hij zei dat hij vroeger toen hij klein was samen met zijn vrienden water in dit soort gaten liet lopen. Dan kwam er vaak een grote spin uit. Direct erna vroeg hij of ik dat wilde zien.

Ik bedankte hem vriendelijk (vanbinnen dacht ik. Heeeelllllll nooooo!! Kill it with fire, laten we deze rimboe afbranden) en we liepen verder.

Door de regen waren er vandaag helaas maar weinig dieren te zien in het bos, op een paar vogels na niets.

Doorweekt liepen we het rondje om lake duluti.

Na de wandeling gingen we door naar de tengeru markt. Dit is een markt waar de lokale bevolking etenswaren en kleding koopt en verkoopt. Tweedehands kleding. Kleding waarvan het leek dat wij Europeanen het in zakken schenken om naar de derde wereld te brengen. Ik kreeg er een naar gevoel van. De kleding die wij geven worden hier verkocht en dus heeft de lokale bevolking er nog niets aan. Want van hen wordt verwacht dat ze het kopen... (voor mij was het een soort bewijs dat, als je echt iets wilt beteken voor deze mensen, je beter zelf hierheen kunt komen om iets te doen dan geld sturen.)

Het was leuk om te zien zo'n lokale markt maar er was niet echt iets wat we graag hadden willen kopen en ook was alles, door de regen, een aardige modderpoel geworden. We waren hier dus snel uitgekeken. We reden terug richting kundayo en aten aan de overkant van de weg in een lokaal eettentje chips mayai.

Hierna hadden we nog tijd over en na overleg vond de gids het goed om ons naar de Masai markt te brengen (hier hadden we toch nog niet genoeg tijd doorgebracht ;) ). We reden weer de bekende weg naar de Masai markt en kochten weer een aantal leuke souveniertjes. Ongeveer twee uur later waren we hier klaar. Terwijl het weer wat opklaarde en een priester zijn longen uit zijn lijf zong en danste op de parkeerplaats stapte wij in de jeep.

We werden weer afgezet bij ons appartement.

Eenmaal daar aangekomen bespraken we wat we in de avond gingen doen. In viavia was in de avond Kingsnight. Een mzungu feest voor de Nederlanders om de verjaardag van onze koning te vieren. Mam en Kimberley waren moe en bleven thuis. Dus besloot ik om alleen (met de meiden uit het huis) te gaan.

(Sociaal als ik hier blijkbaar geworden ben had ik ook de gids van onze safari en de Italiaanse jongen die verderop in een appartementje zat uitgenodigd om naar viavia te komen. Hoe meer zielen hoe meer vreugd, dacht ik zo. Ook zou er deze avond geen entree betaald hoeven worden en zouden er Nederlandse hapjes zijn.)

Ik appte de meiden of ze er al waren. Dan zou ik namelijk alleen de taxi moeten pakken. 1 van de meiden was nog in het huis. We spraken over een uurtje af. Na het douchen, het eten van een bamisoepje en het regelen van een taxi was ik klaar om te gaan.

Viavia was minder druk dan ik gewend was. De mzungu's waren dus duidelijk in de minderheid. (Goh echt... je bent in tanzania Deborah. Wat verwacht je?). Het zag er wel oranje van de Nederlanders. (Oranje t-shirts, oranje hoedjes enz enz) Heel leuk, er lag haring, er stonden oranje rozen en Marco Borsato deed zijn best om iedereen duidelijk te maken dat we niet naar huis hoefde vannacht. Hoeraaaa! Gezellig. Want ik had nog lang geen zin om naar huis te gaan.

De gids van onze safari (zijn naam is Ezekiel) en de Italiaanse buurjongen waren er ook. Ezekiel vroeg wat de bad fish was. (Haring) en ik legde hem uit wat het was en hoe ze deze in Nederland eten. Aan zijn gezicht te zien dacht hij hetzelfde over haring als ik over ugali... brrr hij kreeg er duidelijk de rillingen van en zei dat het eruitzag alsof ze zo je keel in zouden kunnen zwemmen. Daar had hij wel een punt. Ik had nooit eerder erover nagedacht hoe haringen er eigenlijk uitzien. Maar het klopte. Glanzend en glibberig. Ook ik besloot om de haring over te slaan omdat het gewoon op schalen in de open lucht stond. Met de hitte hier in tanzania leek het me niet zo veilig om dit nu te eten.

Ik zong luid mee met mijn homie Marco en ook danste ik vrolijk in het rond terwijl Muziki (mijn nummer 1 tanzania hitje) door de luidsprekers klonk. Daar stond ik dan. Tussen de (op een enkeling na) Nederlanders. Dit gaf me toch wel een gek gevoel. Ik had op de meiden na, mam en Kimberley en het contact via de telefoon met het thuisfront al een tijdje geen mens meer Nederlands horen praten.

Na enkele uurtjes was het feestje wel afgelopen bij viavia. Maar de avond was nog jong en we besloten om een taxi te bellen om ons naar le patio te brengen.

We hadden geluk want de gids was met de jeep gekomen en wilde ons best wel eventjes afzetten bij le patio voor hij naar huis ging. (Zo'n jeep is best wel groot en we pasten er met gemak met zijn allen in. Onderweg zongen we vrolijk: ik heb een potje met vet.. en na ongeveer het 5e couplet kwamen we aan bij le patio).

Wat een avond. Eerst viavia en dan le patio. Een goede afsluiting bij de twee clubs waar ik de afgelopen weken geweest was met de meiden. Bij le patio was geen sprake van Nederlandse muziek of de vele mzungu's die bij viavia te vinden waren. Eigenlijk was het er vrij rustig en hadden we zeeën van ruimte om nog te dansen en te genieten van de rest van de nacht.

Het werd later (of vroeger, hangt er vanaf hoe je het bekijkt) en uiteindelijk bestelde we een taxi om ons naar huis te brengen. Ik naar kundayo apartments en de meiden naar het huis van mama mackrine.


Zondag.

Zondag was ik zo gaar van de avond daarvoor dat ik eigenlijk (op eten bij het restaurant na) voornamelijk sliep. Het is nu toch wel duidelijk dat ik de jongste niet meer ben (klaag klaag, huil huil. Haha).


Maandag was het toch echt tijd om onze koffers in te pakken. Ik besloot om nog een tas klaar te maken met spullen die achterliet voor de meiden van het huis. (Wat kleding en nog wat verzorgingsproducten) Deze zou ik dan in de avond naar het huis brengen en dan meteen afscheid van ze nemen. Rond middernacht zouden we opgehaald worden en naar het vliegtuig gebracht worden. We hadden dus toch nog een hele dag voor ons. En besloten om na het inpakken van de koffers nog even naar de Masai markt te gaan. (de mensen daar hebben veel geld aan ons verdient denk ik.. al die souveniertjes).

Ik kreeg een appje van de gids dat hij graag afscheid wilde nemen van mam Kimberley en mij. Hij kwam naar de Masai markt. Kimberley mam en ik kochten nog een aantal mooie dingetjes (ik ben verslaafd aan de handgemaakte sieraden die daar te koop zijn). Ik besloot dat ik toch graag een Masai doek wilde hebben om over mijn bed heen te leggen. Ik vroeg de gids wat de lokale prijs zou zijn voor zo'n doek en al snel bleek dat ik de mzungu prijs kreeg. Ook Kimberley wilde graag zo'n doek en we spraken af dat Ezekiel de doeken ergens anders zou kopen voor de lokale prijs. Hij zou deze dan in de avond bij ons komen brengen.

Na de Masai markt namen we hem mee uit lunchen bij fifi's als bedankje dat hij voor ons de masaidoeken zou halen. We besloten een milkshake te bestellen. Iets wat hij nog nooit gedronken had. (Toch wel vreemd. Bij ons heeft iedereen wel eens een milkshake gedronken).

Na de lunch gingen we weer terug naar ons appartement om ook de laatste dingetjes (wat we nog kochten op de Masai markt) in onze koffer op te bergen.

We besloten om in de avond bij het restaurant van het appartementencomplex te eten en daar te wachten op Ezekiel.

Na een tijdje kwam hij de doeken brengen. Hij had ze inderdaad voor de prijs gekregen wat de lokale bevolking ervoor geeft. We gaven hem een beeldje van een nijlpaard als bedankje en het geld wat Hij betaald had voor de doeken. We dronken en vertelde nog wat met hem en daarna namen we afscheid.

Mam Kimberley en ik liepen naar het huis van mama mackrines. Daar zaten de meiden (en de twee heren) al te wachten. Ik kreeg een kaart waarop ze allemaal een tekstje geschreven hadden en een flesje konyagi. Winnie (de kok van het huis) kwam ook nog gedag zeggen en moest bijna huilen. Ze knuffelde ons stevig en ging daarna terug de gebedsruimte in. (Het huis heeft een speciale kamer waar je jezelf eventjes in kan afzonderen om te bidden). We rookten met zijn allen nog een sigaretje buiten en dat was het dan. Na wat knuffels uitdelen en afscheid nemen verlieten we het huis.

Het werd al laat en het was al bijna tijd om te gaan. Kimberley en mam besloten om nog eventjes te gaan slapen. Ik zat alleen buiten en dacht na over de afgelopen 6 weken. Wat was de tijd omgevlogen. Wat had ik genoten. Geleerd, veel gezien en veel gedaan.

Voor ik het wist was het tijd om de koffer naar de ingang te rijden. Maar er was nog geen taxi. Ik belde Anika. Maar kreeg haar niet te pakken. Na een aantal keer proberen besloot ik om dan toch maar Emma te bellen. Ze nam niet op maar belde me kort erna terug. Ze zou frank (de taxichauffeur) bellen om te vragen waar hij bleef.

Gelukkig maar dat ik Emma gebeld had. Anika zat in het vliegtuig naar Nederland en had de verkeerde tijd doorgegeven waarop we opgehaald moesten worden. Gelukkig woonde frank in dezelfde wijk en hij werd dus uit bed gebeld door Emma.

Na ongeveer een kwartiertje wachten kwam hij aanrijden. De koffers werden ingeladen en we vertrokken richting het vliegveld.

Eenmaal daar aangekomen konden we inchecken en wachten tot we konden boarden. Kilimanjaro AirPort. Waar op dat moment verbouwingen plaatsvonden zag er anders uit dan wanneer ik aankwam 6 weken geleden. We zaten te wachten op een bankje toen er een stuk steen uit het plafond naar beneden viel. Bijna op mam. Ze besloot dus verderop te gaan zitten.

Na een tijdje wachten konden we het vliegtuig in. Een bijna leeg vliegtuig weer. Alle ruimte om te zitten. We stegen op. Dit was het dan.

Eigenlijk waren de paar laatste dagen een beetje vreemd voor me. Het idee om naar huis te gaan gaf me een vreemd gevoel, een naar gevoel en ik werd er een beetje verdrietig van. En nu was het dan echt zo ver. Mijn grote avontuur was voorbij. Zo zwevend in de lucht kwam dat besef en moest ik wel een beetje huilen.


Gek toch wel. Zes weken lijkt zo kort. Ik bedoel... wat zijn zes weken nu op een heel mensenleven. Maar wat er in zes weken allemaal kan gebeuren is ongelofelijk. Ik heb zoveel gezien hier, zoveel geleerd, zoveel meegemaakt. Over andere culturen, andere levensstijlen, mezelf en andere mensen.

En wat ben ik daarvan gaan houden. Van die lieve kleine kinderen op het schooltje. De mensen die ik heb leren kennen, de leraressen, mama Tesha, Mussa, de mensen in het huis, de meiden. Ik ben zelfs gaan houden van de Pole Pole levensstijl die ze hier hebben. Slowly slowly.


In Tanzania is het leven anders dan in Nederland. Maar ook dat werkt. Ik heb gezien en ervaren dat ik veel minder luxe nodig heb dan ik dacht. De avonden zonder stroom, het douchen onder een ijskoud klein straaltje, met twintig mensen in een dalla dalla gepropt worden, het geduld leren opbrengen wanneer iets lang duurt, of als je lang moet wachten, het communiceren met kinderen die een andere taal spreken, het mens zijn, zonder het hebben van de luxe dingen die het leven makkelijker maken in Nederland. Het niet vooruit plannen. Maar per dag zien wat het je brengt.


Ik ging om vrijwilligerswerk te doen. Om te helpen. Om iets goeds te doen voor de medemens. Om verschil te maken. Om de wereld een klein beetje beter te maken. Om bepaalde angsten van mezelf te overwinnen.

En uiteindelijk gebeurde dat ook. Ik kwam erachter dat het juist iets goeds voor mij deed. Dat het mij geholpen heeft om daar te zijn. Dat ik niet bang hoef te zijn om nieuwe mensen te leren kennen. Om te zien hoe ik ben en wie ik ben buiten mijn comfort zone. Zonder mijn vrienden en familie om me heen. Ik heb voor mezelf bewezen dat ik meer kan dan ik dacht. (Zoals de weg terug vinden toen ik tijdens een van de eerste dagen hier verdwaalde.)






Ik heb dit laatste verhaal lang voor me uit geschoven. Ik ben inmiddels alweer een hele tijd thuis en ook hier is er veel veranderd sinds ik terug ben. Ik moet nog steeds wennen aan het hier zijn. Hoe gek dat misschien ook klinkt. Pole Pole is iets wat hier niet bestaat maar ik pas het elke dag nog zoveel mogelijk toe. Als ik over straat loop en iemand met een rollator me inhaalt bijvoorbeeld. Haha.

Ik heb een behoorlijke cultuurshock denk ik. Een omgekeerde cultuurshock.

Ze zeggen wel eens, home is where the heart is. Maar mijn hart kan op meerdere plekken in de wereld een thuis hebben blijkt nu.

Tanzania, wat ben je mooi en wat ben ik van je gaan houden. Met je warme weer en regenbuien, met je landschap, je cultuur. Je dieren en je mensen. Asante sana! voor alles wat je me gegeven en geleerd hebt.

Wanneer het kan, zie je me terug.







Lieve rafiki's. Vandaag is het 9juli. Ik ben al twee maanden thuis. Maar voor het gemak verander ik de datum op deze site, zodat jullie weten wanneer dit verhaal zich afgespeeld heeft. Bedankt voor het volgen en lezen van mijn verhalen. Ik heb genoten van deze reis en ik hoop dat jullie plezier hebben gehad met het lezen van mijn verhalen.


Hakuna matata.

Veel liefs.

Deborah.










Reacties

Reacties

Ron

Geweldig indrukwekkend. Je bent een kei. Xxx

Opa

Geweldig Deborah. Dit blijft je leven lang in je hoofd en geniet er van.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!