Jambo.

Vandaag is het weer tijd voor een update.

Gister werd ik voor het eerst wakker door de wekker ipv door de kerk. Na een warme douche en een fijn ontbijtje werden we opgehaald door Anika. Die ons afzette bij de projecten. De andere meiden bij het ziekenhuis en mij bij het schooltje. Omdat ik de afgelopen dagen niet echt iets mocht doen en eigenlijk alleen maar erbij zat, sprak Anika met mama tesha waardoor er voor mij meer mogelijkheden kwamen om zelf wat opdrachten te maken voor de kinderen.

Omdat ze deze dag bezig waren met tellen besloot ik, om op het krijtbord een tekening te maken waarop een wolk met bliksem stond. Aan de kinderen in de klas de taak om 1 voor 1 naar voren te komen om met een blauw krijtje de regendruppels te tekenen. Tekenen en tellen. Dit beviel ze wel en ze keken vol bewondering naar de tekening ( een wolk met bliksem en heeeeelll veeeelll regen) toen het eenmaal klaar was. Omdat deze opdracht ze goed beviel liet ik ze ook blaadjes aan bloemen tekenen. Dezelfde opdracht een andere tekening.

De kinderen kunnen veel beter tellen dan de leerkrachten door lijken te hebben. In de schriftjes mogen ze steeds maar tot 3 of 4 tellen terwijl ze op het bord met regendruppels veel verder kwamen dan 10. Na deze opdracht mocht ik helpen om de schriften van de kinderen na te kijken. Na enkele schriften besloot ik om terug te bladeren. Vanaf november 2016 krijgen ze al de opdracht om van 1 tot 4 te tellen. Vreemd is dat. Want ze kunnen zoveel meer.

Ik keek de rest van de schriftjes na en voor het eind van de schooldag besloot ik om ze nog iets leuks te leren. Hoofd, schouders knie en teen, jawel hoor in het Engels. Sta je dan. Voor een klas van zo'n 30 ukkies met een schooluniform aan. Het enthousiasme spatte er vanaf. Braaf deden ze mee en ze vonden het geweldig.

Toen was het alweer tijd. Schoentjes aan. High five en box en luid geschreeuw byeeee teacher Deborah!!

Winnie, de lerares van het peutergroepje neemt altijd samen met mij de dalla naar huis. Ze weet veel beter waar ik eruit moet dan ikzelf. In de dalla praten we wat, meiden onder elkaar. Ze is 23 en geeft al 5 jaar les. Ook heeft ze een vriend en een baby van 5 maanden (bright). Ze wilt wel trouwen maar weet nog niet wanneer. Als ze aan het werken is blijft haar dochter bij haar zus in huis. Niet bij haar vriend, de vader van het kind.

Toen ik eenmaal in het huis was aangekomen heb ik nog wat gelezen en heb ik gebeld met het thuisfront. Lang leve WiFi!

Daarna kwamen er twee meiden die hier in huis poetsen (en in het huisje aan de poort van dit terrein wonen) de woonkamer binnen. Eerder deze week had ik met ze afgesproken om ze Engelse les te geven. En ja hoor. Daar zaten ze dan. Met pen en papier in de aanslag om aantekeningen te maken. Zo leer je nog wat van elkaar. Zij Engels, ik Swahili.

Na zo'n drukke dag, op het schooltje, het contact met het thuisfront en alle nieuwe indrukken ben ik naar bed gegaan.

En dan vandaag.

De titel van vandaag is Rafiki. Rafiki betekent vriend.

Vanmorgen toen ik het schoolplein op kwam lopen kwamen de kinderen al aanrennen. Teacher teacher!!! Kleine ukkies overal om me heen. Een goed begin van mijn dag.

Op vrijdag hebben de kinderen sportdag. Ze dragen dan allemaal dezelfde een trainingspak. Met het logo van de school.

Op dinsdag is er een pakket aangekomen op de school waarin allemaal tweedehands speelgoed uit Nederland zat. Een gitaar die muziek maakt. Een auto die je achter je aan moet trekken met een touwtje een knuffel en nog veel meer andere dingen. Dit is de eerste keer dat de kinderen speelgoed hebben. Dat ze op school ook kunnen spelen met iets anders dan een versleten bal of een springtouw.

Ik zat (terwijl de kinderen buiten aan het spelen waren) in het klaslokaal met 1 van de leraressen en hielp haar met huiswerkopdrachten voorbereiden toen ze me vroeg of ik een man had. Ik vertelde haar dat ik een vriend had en ze vroeg meteen naar foto's. Nadat ik verschillende foto's van vrienden en familie had laten zien begon ik haar vragen te stellen. Ze is lerares in opleiding. Ze gaat afstuderen over 2 maanden. Ze kan dan niet op deze school blijven om te werken. Ze weet nog niet of ze ergens anders wel werk gaat vinden omdat veel scholen al vaste leraren in dienst hebben. Ze woont bij haar ouders. Ze heeft al 4 jaar een vriend maar haar ouders keuren hem af. Hij is moslim. Zij is christen. Hij heeft geweigerd om zich te bekeren voor haar en zij krijgt geen toestemming van haar ouders om met een moslim te trouwen. Ze vindt dat ze maar op zoek moet gaan naar een andere vriend. Ze mag hem graag maar hij zal nooit haar man worden. Ook weet ze niet of ze de enige voor hem is. Hier in Tanzania is het heel normaal dat een man meerdere vrouwen heeft. Toen ze vroeg of dat in Nederland ook zo was schrok ik een beetje. Stel je voor. Hell no!!!!

Dat laat me wel beseffen dat we het als vrouw in Nederland helemaal niet slecht hebben. Als ik hier geboren was.... poeh. Ik heb werk, een eigen woning, heb altijd zelf mogen kiezen met wie ik een relatie wilde en mijn ouders staan achter me. Welke keuze ik ook maak in mijn leven.

In de pauze besloot ik om mama tesha te vragen of St Margaret's academy toevallig ook een Facebook account had. Dat hadden ze wel maar er was al sinds vorig jaar niks meer op geplaatst. Tijd om daar verandering in te brengen. Ik begon foto's en filmpjes te maken van de kinderen. Nam een paar selfies met de leraren en kroop na de pauze bij de conciërge/icter/allroundschoolmedewerker (ik weet niet precies wat hij is maar hij zat op het kantoor, hij heet mussa en is de kleinzoon van mama tesha) achter de computer om het Facebook account van de school weer eens een flinke update te geven. Nieuwe foto's meer informatie en reageren op de berichten die al sinds vorig jaar via Messenger binnen gekomen waren.

Toen de school afgelopen was liep ik weer met Winnie naar de dalla, stapje bij het juiste punt uit en liep naar het huis.

Vanmiddag na de lunch en een fijne douche besloot ik om bij de salon verderop mijn haar te laten vlechten met nep haar. Na 2 uur en veel getrek aan mijn hoofd en haar was het af. Heel veel vlechtjes tot halverwege mijn rug.

Ik heb net eventjes tijdens het bellen (met mijn zelf gekozen en door mijn ouders goedgekeurde vriendje, i'm blessed, lucky me!!) op bed gelegen (privacy in huis is lastig als de hele woonkamer vol zit) en heb echt totaal geen idee hoe ik de nacht door ga komen met die vlechten. Heb 3 keer zoveel haar, mijn hoofdhuid doet best een beetje pijn en mijn hoofd is mega zwaar. Ik hoor het mam nog zeggen: wie mooi wilt zijn moet pijn lijden...

Ik ga nog even lekker relaxen, verder in mijn boek lezen (ik lees judas van Astrid Holleeder, aanrader voor de lezers onder ons).

Usiku mwema Rafiki's!

(Goede nacht vrienden!)

Tot gauw.

Xxx Deborah