Jambo rafiki's

Swahili begint me steeds beter af te gaan... nouja.. in hoeverre dat kan in anderhalve week dan. Ik weet hoe ik hallo moet zeggen, welkom, kom binnen, ja, nee, bedankt, aangenaam kennis te maken en dat soort kleine dingen.

Dinsdag nam ik 1 van de meiden met wie ik in het huis zit mee naar de school. Mama tesha zei dat ik iedereen mee mocht nemen en dus komen de meiden 1 voor 1 mee naar het schooltje.

Vandaag besloot ik om bij groepje 1 te gaan zitten. Dit zijn de echt kleine kindjes, en deze klas is dan ook meer daycare. Tussen de anderhalf en twee. De kindjes spreken nog geen Engels en houden zich vooral bezig met kleuren, en slapen. Wel kunnen ze zingen en dansen.

Dit doen ze dan ook elke ochtend. Alle kinderen van groep 1 en 2, op het pleintje. Twinkle twinkle little star en een Tanzaniaans liedje waar alle kinderen met al schuddend met hun billen in de rij staan.

Mussa, de jongen op kantoor was er vandaag niet, we konden dus helaas niet verder werken aan de Facebookpagina.

Na school ging het dan echt gebeuren. Naar de supermarkt en de normale markt om het een en ander in de slaan voor thuis. De supermarkt (nakomat) heeft dezelfde prijzen als de AH. Niet echt iets wat in mijn budget ligt nu ik hier ben. Ik kocht dus enkel de dingen die van levensbelang waren (haarmasker, en chocolade koekjes.. je weet het wel.. ik ben en blijf toch een vrouw, ik heb zo nu en dan chocolade nodig, en voel me ook niet echt geroepen om kaal door het leven te gaan) en we vervolgden onze weg richting de lokale markt. Waar het woord mzungu ons om de oren vloog en waar we in elk winkeltje karibu (welkom) waren om binnen te komen kijken.

Vis, vlees, fruit en andere etenswaren, cosmetica, kleding, schoenen, keukengerei, sieraden en de hele reutemeteut. Op dekens op de grond, in hutjes, in soort van zelfbedachte winkeltjes, op tafeltjes op straat, op karren die de mensen achter zich aan trokken. En overal moesten we kijken.

Zo'n 2 uur later (en na een klein deel van de markt gezien te hebben) vond ik ze dan. De sandaaltjes die de vervanging voor mijn slippers moesten gaan worden. Maarrrrrr te duur. (De beste man begon met 30.000 shilling.. dat is ongeveer €15) na een tijdje discussiëren in zover ik kon Swahili gemixt met Engels kreeg ik ze uiteindelijk voor 10.000 shilling. Dat is zo'n €4,50. Hoera!!! Met mijn nieuwe viatu's (schoenen) ging ik naar het huis.

Daar aangekomen ging ik een behoorlijke tijd terug in de tijd. Geen stroom.. er moest nog spul komen voor in de generator (op het moment dat Afrikaanse mensen zeggen dat ze eventjes iets gaan halen kan het zijn dat ze binnen 2 uur, 2 dagen of 2 weken terug zijn...) dus ik begon alvast met mijn backup plan. Powerbank voor mijn telefoon en zaklamp in de aanslag. Toch wel apart. Dat je in huis zit zonder licht en in spanning afwacht wanneer er weer stroom is.

We besloten maar om met de meiden uiteten te gaan (je telefoon in een restaurant op te laden is hier nooit een probleem en zo konden we onze powerbank eventjes bewaren voor later). Naar een restaurant met een westerse keuken. (Hieperdepiep hoeraaa, hieperdepiep hoeraaaa!!). We bestelde een grote taxi voor minimaal 7 pers en na een tijdje kwam er een doodnormale 5 persoons auto aanrijden. Geeft Niks joh, dit is Afrika. Ik heb tot op heden niet echt een duidelijk beeld hoe we nu precies met 5 personen op die achterbank gezeten hebben maar het ging. Eenmaal aangekomen bij het restaurant waar enkel mzungu's aan het diner zaten konden we amper kiezen uit de lekkere gerechten op de kaart. Zo'n 3 uur later en met volle buiken verlieten we het restaurant.

Toen we thuis kwamen was er heel eventjes weer stroom. Maar toen was het al bedtijd.

Vanmorgen stond ik op en ja hoor, nog steeds stroom! Geweldig. Tijdens het kletsen met de meiden bij het ontbijt viel er ineens een ernstige stilte.. ja hoor.. de koelkast maakte geen geluid meer. Iedereen ging over op plan B, op de lichtschakelaars drukken, kijken of we nog WiFi hadden, bij de douche voelen of het water nog warm was maar nee, niks.. we gingen een stroomloze dag tegemoet.

Vandaag gingen er twee meiden uit het huis met me mee naar het schooltje. De twee meiden ging alvast in groepje 2 zitten bij de kinderen die al een aardig woordje Engels spreken terwijl ik naar het kantoor ging om Mussa te zoeken. Blijkbaar had de stroomuitval vrijwel de hele stad getroffen, zo ook het schooltje. Geen stroom, geen computer, geen WiFi, geen Facebookpagina update.

Terug naar het klasje en helpen met het controleren van huiswerk.

Vandaag waren de kinderen bezig met tellen. (Ping! Een idee). Ik besloot om met krijt een hinkelbaan te maken op het schoolplein. Een hinkelbaan met de nummers 1 tot en met 10 erin verwerkt om ze spelenderwijs te helpen met het tellen. Na wat voorbereidingen (in de brandende zon de hinkelbaan tekenen) kon de pret beginnen. Alle kinderen op sokjes naar buiten en hinkelen maar dacht ik. Dit hadden ze nog nooit gedaan en ook de leraressen wisten niet wat ze zagen. Dus na wat tekst, uitleg en het meerdere keren voordoen kon het dan toch gaan beginnen! Hinkel de hinkel en ze vonden het geweldig!! Ook de leraressen deden mee en dus staat dit voor morgen op de planning met het alfabet!

Na school besloten we om wat te eten in de stad. Vlakbij het zaakje waar we gegeten hadden was een soort kunstmarkt. Kunstenaars die zelf schilderijen, sieraden, beeldjes en andere dingen aan het maken waren voor de verkoop. Hier moet ik zeker nog een keertje terug komen.

Daarna gingen we naar het historisch museum. Het museum bestond uit enkele opgezette dieren, de eerste mens ( een aapachtige holbewoner) achter glas en uitgeprinte Wikipedia pagina's aan de muur. Na het rondwandelen door het museum gingen we naar huis.

En thuis aangekomen was het dan echt zo! Er was weer stroom!!! Ik besloot om snel te gaan douchen nu het water warm zou worden. En om mijn telefoon weer eens volledig op te laden. Ook heb ik het thuisfront maar eventjes laten weten dat alles goed was.

Nu is het al avond en heb ik nog steeds stroom! Zo gek, ik ben het zo gewend om stroom te hebben dat ik lichtelijk in paniek raar als de lamp nu knippert. Het is vanzelfsprekend dat het water warm is, dat je WiFi hebt, dat je telefoon 24/7 opgeladen kan worden. Hier is dat dus niet zo.

Ik hoop nu intens op heel veel avonden met heel veel stroom. De ervaring gister leerde me dat een boek lezen met een zaklamp niet echt mega super handig is, ook is het niet erg handig om je kamer te zoeken en je nergens tegen aan te stoten als het donker is... (al kan dit ook aan mijn eigen lompigheid liggen en niet omdat het licht het niet deed...).

Lieve rafiki's.

Ik ga nog wat lezen en dan naar bed. Morgen weer vroeg uit de veren voor een nieuw lesje hoofd schouders knie en teen!

Tot gauw maar weer.

Liefs, Xx Deborah.